Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013
Πέμπτη 5 Απριλίου 2012
Αλκίνοος...We blame you!
We blame you!
---------------We blame you, you know, μου είπε ένας Άγγλος στο Λονδίνο. Εννοούσε πως οι Έλληνες κάνουμε ζημιά στις οικονομίες των άλλων χωρών της Ευρώπης. Με την κυκλοφορία της συλλογής “Local Stranger” στο εξωτερικό, θα πέφτω συχνά πάνω σε τέτοιου είδους ατάκες ξένων δημοσιογράφων.
Τι να απαντήσω; Τι να του πω; Πως οι αποικιοκράτες παππούδες του συμπεριφέρονταν στους Kύπριους δικούς μου σαν να ήταν ζώα, επειδή ήταν βοσκοί και δεν είχαν μπάτλερ; Πως η βασίλισσά του, αυτή η γιαγιά με τα καταπληκτικά καπέλα, όταν ήταν νέα υπέγραφε με το χέρι της θανατικές καταδίκες παιδιών 19 και 20 χρονών που πάλευαν να ελευθερώσουν τον τόπο τους; Να του πω για την εξωτερική πολιτική της χώρας του, που τεχνητά προκάλεσε το μίσος μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, άνοιξε με το ζόρι την όρεξη στην Τουρκία για την Κύπρο και με τη βοήθεια της αστείρευτης δικής μας λεβεντομαλακίας δημιούργησε το Κυπριακό πρόβλημα, με χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους και πρόσφυγες;
Να του πω για τον εμφύλιο εδώ στην Ελλάδα και για τον ρόλο που έπαιξε η εξωτερική πολιτιτική της χώρας του; Για τη σύμπραξη με τους ηττημένους Γερμανοτσολιάδες και κάθε λογής δοσίλογους εναντίων όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία στο βουνό; Για το πώς εκμεταλλεύτηκαν την εγκεφαλική σκλήρηνση και τον επαρχιωτισμό της εδώ κομμουνιστικής ηγεσίας προκειμένου να ξεφορτωθούν μια και καλή το πιο δημιουργικό και αλτρουιστικό κομμάτι της χώρας; Πως από τότε επικράτησαν εδώ οι βολεψάκιδες, οι παρτάκιδες και οι ελληνάρες χωρίς Ελλάδα – αυτοί που όταν λένε «αγαπώ την πατρίδα μου» εννοούν στην καλύτερη περίπτωση «αγαπώ τον εαυτό μου» ή ακόμα «μισώ όλους τους άλλους» - φέρνοντας τη χώρα σήμερα στην καταστροφή;
Ας μη μιλήσω για τη Γερμανία, μη σας κουράζω με τα αυτονόητα...
“We blame you!” Έλα τώρα Robert, behave yourself να πούμε, μην κάνεις σαν παιδί! Κι εγώ σας κατηγορώ άμα είν’ έτσι.
Οι εταιρείες και οι κυβερνήσεις σας ανέθρεψαν και στήριξαν τη διαφθορά μας, προκειμένου να μας πουλήσουν σε διπλή τιμή τα άχρηστα, μισοχαλασμένα όπλα, τα φάρμακα και τις τηλεπικοινωνίες τους. Έστησαν Ολυμπιάδες. Η δική μας κόστισε διπλάσια από του Σίδνευ, το είπε τότε υπουργός μας, υπερήφανος, σε ξένο κανάλι. Κι όταν ρωτήθηκε ο υπουργός στη συνέχεια: «Εννοείτε πως αυτά πληρώνονται με ξένα κεφάλαια;» απάντησε παρεξήγημένος (έχουμε και μια αξιοπρέπεια!), «Όχι! Αποκλειστικά με δικά μας χρήματα. Θα μάθουμε πόσα ακριβώς μετά το πέρας των αγώνων»! Τα πλήρωσε το κράτος, δηλαδή εμείς, δηλαδή τα εγγόνια μας. Κι εμείς φωνάζαμε «Ζήτω» και «Γεια». Και στήναμε ωραίες τελετές έναρξης και λήξης. Γραφείο τελετών!
“We blame you!” Και οι δύο παππούδες μου σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Δεν άκουσα ποτέ τους γονείς μου που μεγάλωσαν πάμφτωχοι και ορφανοί, ούτε τις πρόσφυγες, χήρες γιαγιάδες μου να κατηγορούν συνολικά τους Γερμανούς, τους Άγγλους, τους Τούρκους ή τους Βούλγαρους. Είχαν μια σιωπή, μια βαθιά γνώση πως ο άνθρωπος, από όπου και αν κατάγεται, κρύβει μέσα του τον άγγελο μα κρύβει και το θηρίο. Το ταϊζει κρυφά, το κρύβει πίσω από χαμόγελα και ανέξοδες καλοσύνες, το καταπιέζει όταν ενοχλεί την καθημερινότητα και το ελευθερώνει όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν. Εκτός κι αν η καλλιέργεια και η ηθική του υπερισχύσουν. Μα, να ανοίξω φιλοσοφική συζήτηση;
Όχι. Τότε; Ας πάω στα «επουσιώδη». Να πω για τις αηδίες που η δική σας show-business μάς πούλησε δεκαετίες τώρα; Για τόσες ανοησίες της ποπ, της ροκ και των «charts» που μας τάισαν με το ζόρι; Που για κάθε τραγούδι της προκοπής αναγκαστήκαμε να αγαπήσουμε κι ένα σακί σκουπιδοτράγουδα και να συνδέσουμε τις εφηβείες και τις ζωές μας μαζί τους; «Και τι με νοιάζει, θα μου πει, αν εσύ έχαφτες τις αηδίες που σου πουλούσαν οι δισκογραφικές και τα ραδιόφωνα; Ας μην τις άκουγες. Είναι ανάγκη να σας φταίνε πάντα οι άλλοι;»
Καλά, θα πω για τα δικά μας: Έχεις δίκιο Robert, ότι κι αν πεις λίγο είναι. Η πρώτη μας βουλή είχε μέσο όρο 200 βαφτιστήρια ανά βουλευτή. Ήμασταν χαλασμένοι εξ αρχής. Ο εμφύλιος μεταξύ των Ελλήνων κατά την επανάσταση στοίχησε περισσότερους νεκρούς απ’ ότι ο αγώνας ενάντια στους Οθωμανούς. Βαφτίσαμε τον Ιταλό Καποδίστρια Έλληνα και μετά τον σκοτώσαμε γιατί δεν είχε τα κουσούρια μας. Όσο αίμα κι αν χύσαμε, όσους Θούριους κι αν ψάλαμε, όσες ηρωικές Εξόδους κι αν επιχειρήσαμε, τελικά εσείς μάς κάνατε κράτος, για να κάνουμε τις δουλειές σας. Το ένα από τα τρία πρώτα κόμματα της νέας μας χώρας, αυτό που ουσιαστικά επικράτησε, λεγόταν «Αγγλικό». Αυτό τα λέει όλα. Ποια ιδεοληψία μάς έκανε να πιστέψουμε πως μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι; Χάσατε ευγενή παιδιά εδώ Robert, το ξέρω. Ποιητές, ουτοπιστές, οξφορδιανούς αρχαιογνώστες, έφηβους φιλέλληνες, Έλληνες εξ αναγνώσεως, Πλατωνιστές όταν κανείς δεν είχε ακούσει για Πλάτωνα στα λημέρια μας για αιώνες. Εμείς ήμασταν αναλφάβητοι Αρβανίτες, Βλάχοι, Τουρκόγυφτοι, Τουρκόφωνοι, Πομάκοι, Σλαβομακεδόνες, Τσάμιδες. Εσείς βυθίσατε στο Ναβαρίνο, εσείς μας δώσατε κράτος, εσείς μας κάνατε Έλληνες. Εμείς απλώς κερδίσαμε το κύπελο στο ποδόσφαιρο και βγήκαμε να δείρουμε Αλβανούς.
Μπα, όχι, αυτά τα λέμε μεταξύ μας, δεν είναι για ν’ ακούγονται παραέξω, μετατρέπονται αυτομάτως σε υπερβολές και σε ψέματα όταν βγαίνουν απ’ το σπίτι. Θα του πω άλλα:
Μη νομίζεις πως περνούσαμε ζωή και κότα τόσα χρόνια Robert! Δεν ήταν παράδεισος το να κοιμάσαι σε ράντζο στο διάδρομο, εγχειρισμένος. Ούτε το να είσαι άτομο με αναπηρία και να σού είναι αδύνατον να κινηθείς στις πόλεις μας. Ούτε το να πληρώνεις «περαίωση» στην εφορία, θεωρούμενος απατεώνας εξ ορισμού. Ούτε το να οδηγείς και να πεθαίνεις στους δρόμους μας. Ούτε το να γεννάς με καισαρική για να βγάλει κάνα φράγκο παραπάνω ο μαιευτήρας και να ταϊζει γάλα σκόνη το παιδί σου για να πάρει προμήθεια. Ούτε το να μη βρίσκεις το δίκιο σου στα δικαστήρια. Ούτε το να κυβερνιέσαι από όσους μας κυβέρνησαν. Ούτε το να ζεις στην ασχήμια όπου ο καθένας έχτιζε ότι να ‘ναι όπου να ‘ναι. Ούτε το να είσαι παιδί χωρίς παιδεία και χωρίς χρόνο, με πέντε ιδιαίτερα τη μέρα, με άγχος και κατάθλιψη. Ούτε γέρος χωρίς ουσιαστική περίθαλψη και σύνταξη, να περιμένεις να πεθάνεις μπροστά στην τηλεόραση. Ούτε και το να είσαι Αιγυπτιώτης, Κύπριος, Μικρασιάτης, Ηπειρώτης, Ίμβριος ή Πόντιος ήταν πάντα ευχάριστο. Γι’ αυτό μη λες πως γλεντούσαμε τη ζωή μας τόσα χρόνια με δανεικά. Τα δανεικά τα έδιναν οι διαφθορείς των κυβερνήσεων και των εταιρειών σου και τα έτρωγαν οι διεφθαρμένοι δικοί μας δικοί τους. Και θησαύριζαν οι δυνατοί μέσα απ’ τη μιζέρια και τον εξευτελισμό μας και σήμερα θέλουν κι άλλο.
Τώρα, το πώς γίνεται αυτή η πλούσια και αδιάφθορη χώρα σου, ενώ ρούφηξε το αίμα αποικιών τόσα χρόνια, να χρωστά κι αυτή, το γιατί σού κόβονται οι παροχές στην παιδεία, οι κοινωνικές ασφαλίσεις, οι μισθοί και η πρόνοια, το γιατί έχεις χρόνια τώρα άστεγους κάτω απ’ τις γέφυρες, πεινασμένους στο δρόμο και αναλφάβητους το 2012, αυτό είναι άλλο, τεράστιο, παγκόσμιο θέμα που καλό θα ήταν να ψάξουμε όλοι μαζί. Δεν πηγάζει από την κατάσταση στην Ελλάδα. Μη μας κατηγορείς λοιπόν για όσα δεν φταίμε.
Αν θέλεις να μας κατηγορήσεις, κατηγόρησέ μας για την έλλειψη οργανωμένης άμυνας απέναντι σε μια επίθεση πρωτοφανή αλλά αναμενόμενη. Κατηγόρησέ μας που βρεθήκαμε ανέτοιμοι, επαρχιώτες αδικτύωτοι, αυτιστικοί, ομφαλοσκόποι, χασομέρηδες, μια πόλη ανοχύρωτη μπροστά στην προαναγγελθήσα επέλαση του τέρατος. Και κατηγόρησε και λίγο τον εαυτό σου, που αντί να συμπονέσει τον δοκιμαζόμενο φτωχόκοσμο της Ελλάδας, γλύφει μισοκοιμισμένος την καραμέλα που του πουλούν οι αγορές, τα περιοδικά των εκδοτών και οι ρατσιστικές αναλύσεις των καναλιών, περιμένοντας τη σειρά του. Σου λένε κάθε μέρα για την ελληνική τεμπελιά, για την ελληνική διαφθορά, για την ελληνική ψευτιά. Την αλήθεια που δεν σου λένε θα σου την πούμε εμείς: Ετοιμάσου να χάσεις όσα νομίζεις πως έχεις. Γιατί θα τα χάσεις όλα!
Και μην πεις "αυτά δεν γίνονται!" Κι εμείς τέτοια λέγαμε. Και σήμερα βρεθήκαμε χωρίς γη κάτω απ' τα πόδια μας. Αύριο θα έρθει η σειρά σου. Όταν λοιπόν θα σου στερούν τη σύνταξή σου, τα χρήματα που κέρδισες με ιδρώτα και με απουσία από τα παιδιά σου και τους έδωσες να σου φυλάξουν, όταν δεν θα ‘χεις γιατρό να γιατρευτείς, σπίτι να κοιμηθείς, πρόνοια να προνοήσει, φαϊ να φας, τραγούδι να τραγουδήσεις, τότε να μας κατηγορήσεις διπλά. Γιατί εμείς ανοίξαμε την Κερκόπορτα.
Η ευθύνη μας δεν είναι μόνο πως δημιουργήσαμε χρέος, πως κλέψαμε τον τόπο μας, πως χτίσαμε αυθαίρετα, πως πληρωθήκαμε μαύρα, πως πήραμε και δώσαμε φακελάκια, πως ψηφίσαμε ζώα, πως λαδώσαμε, πως παντρευτήκαμε σε πισίνες με πυροτεχνήματα και λιμουζίνες ενώ χρωστούσαμε, πως κάψαμε πεντοχίλιαρα στα σκυλάδικα, πως θελήσαμε το βουλευτή και τον καλλιτέχνη να εκπροσωπούν τη φτηνότερη και πιο αντιαισθητική πλευρά μας. Εννοείται πως φταίμε για όλα αυτά και άλλα. Όμως η πραγματικά μεγάλη ενοχή μας απέναντί σου είναι πως κάναμε την αρχή για να ρουφήξουν σε λίγο και το δικό σου αίμα.
Η υποχρέωση μας σήμερα είναι να παλέψουμε για τα παιδιά σου. Και η δική σου υποχρέωση είναι να παλέψεις για τα δικά μας. Μόνο έτσι γίνεται.
Τα υπόλοιπα είναι ανοησίες.
Ακούς εκεί we blame you! Ηλίθιε!
Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012
Finis Graeciae
Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς το 1986
Δὲν ἀκούσατε τίποτα γιὰ τὸν τρελὸ ἐκεῖνο ἄνθρωπο, ποὺ μέρα-μεσημέρι ἄναψε ἕνα λαδοφάναρο κι ἔτρεχε στὴν ἀγορὰ φωνάζοντας ἀσταμάτητα:
– Ψάχνω γιὰ τὴν Ἑλλάδα! Ψάχνω γιὰ τὴν Ἑλλάδα!
Ὅσοι ἦταν ἐκεῖ μαζεμένοι, πού ποτέ τους δὲν πίστεψαν στὴν Ἑλλάδα, οὔτε καὶ τὴν σκέφτονταν πιά, ἔστω κι ἄν λέγονταν Ἕλληνες, ξέσπασαν σὲ γέλιο δυνατό. Μπᾶς καὶ χάθηκε ἡ Ἑλλάδα; εἶπε ὁ ἕνας. Μήπως μᾶς παίζει κρυφτούλι; πρόσθεσε ἄλλος. Ἤ πῆρε τὸ πλοῖο κι ἔφυγε; κάγχασε τρῖτος. Λὲς νὰ μᾶς φοβᾶται καὶ κρύφτηκε; Τότε ὁ τρελός πήδησε ἀνάμεσά τους, τοὺς κεραύνωσε μὲ τὴ ματιά του καὶ φώναξε:
– Ποῦ εἶναι ἡ Ἑλλάδα – θὰ σᾶς τὸ πῶ ἐγώ! Τὴ σκοτώσαμε, ἐσεῖς κι ἐγώ. Ἐμεῖς ὅλοι εἴμαστε οἱ φονιάδες της. Δὲν νιώθετε γύρω σας τὸ κενό; Δὲν σᾶς περονιάζει ἡ παγωνιὰ πού εἴσαστε χωρὶς πατρίδα; Δὲν ἀκοῦτε λοιπὸν τίποτα ἀπὸ τὸν σαματὰ πού κάνουν οἱ νεκροθάφτες θάβοντας τὴν Ελλάδα; Δὲν σᾶς χτύπησε ἡ μπόχα τῆς σήψης; Σαπίζουν κι οἱ πατρίδες. Ἡ Ἑλλάδα πέθανε, ἡ Ἑλλάδα θὰ μείνει νεκρή!
Ἐκεῖ σώπασε ὁ τρελὸς ἄνθρωπος καὶ κοίταξε τοὺς γύρω του ποὺ εἶχαν βουβαθεῖ. Τότε πέταξε τὸ φανάρι του στὸ χώμα καὶ τό ’κανε κομμάτια.
– Ἔρχομαι πρόωρα, εἶπε. Δὲν εἶμαι στὸν κατάλληλο καιρό. Αὐτὸ τὸ τεράστιο γεγονὸς ποὺ σᾶς ἀναγγέλλω εἶναι ἀκόμα στὸ δρόμο καὶ βαδίζει – δὲν ἔφτασε ἀκόμα στὰ αὐτιὰ τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀστραπὴ καὶ ἡ βροντὴ χρειάζονται χρόνο, τὸ φῶς τῶν ἄστρων θέλει καιρὸ γιὰ νὰ φτάσει σὲ μας, οἱ πράξεις χρειάζονται χρόνο, ἔστω κι ἂν ἔχουνε διαπραχθεῖ, γιὰ νὰ γίνουν ὀρατὲς καὶ ἀκουστές. Αὐτὴ ἡ πράξη – ὁ θάνατος τῆς Ἑλλάδας – εἶναι γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἀκόμα πολὺ μακρινή. Κι ὅμως οἱ ἴδιοι τὴν ἔχουν διαπράξει.
Finis Graeciae.
Δὲν ἔχει σημασία ἂν ὁ τρελὸς ξεπήδησε ἀπὸ τὶς σελίδες τοῦ Νίτσε σὲ ἄλλη ἐποχὴ καὶ γιὰ ν’ ἀναγγείλει ἄλλο γεγονός. Σημασία ἔχει πώς μόνο ἕνας τρελὸς ἄνθρωπος βγαίνει καταμεσὶς στὴν ἀγορὰ νὰ πεῖ τέτοιες ἀλήθειες. Καὶ πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ τὸν πάρουμε γιὰ τρελό, διαφορετικὰ ὁ πανικὸς θὰ ξαπλωθεῖ σὰν ἐπιδημία – οἱ ἄνθρωποι δὲν ἀντέχουμε πάρα πολλὴ πραγματικότητα. Γύρω μας ἡ καθημερινότητα κυλάει ὁμαλά, τὴν μπόχα τῆς ἀποσύνθεσης τὴν παίρνουμε σὲ δόσεις μικρὲς πολλὰ χρόνια τώρα, τὴ συνηθίσαμε. Τοὺς νεκροθάφτες, τοὺς ἔχουμε κι αὐτοὺς ἀπὸ πολλὰ χρόνια ἐξωραΐσει, εἶναι ὑπάλληλοι τελετῶν, θάβουν τελετουργικὰ τὴν πατρίδα. Τὸ χρήμα κυκλοφορεῖ ἄφθονο στὴν ἀγορά, συντηρεῖ πολυάριθμα μαγαζιὰ μὲ πανάκριβα εἴδη, τὰ νυχτερινὰ κέντρα γεμίζουν. Γιατί νὰ πιστέψουμε ὅτι τὸ κράτος ἔχει μπεῖ στὴ διαδικασία τῆς πτώχευσης, ὅτι δὲν ἔχει χρήματα, οὔτε καὶ γιὰ τὶς στοιχειώδεις ὑποχρεώσεις του. Τὰ λόγια τοῦ τρελοῦ ἀνθρώπου μᾶς ἀγγίζουν μόνο ἐξωτερικά, σὰν χειμωνιάτικο κρύο.
Βέβαια, βλέπουμε κι ἀκοῦμε τὰ κοράκια μαζεμένα ὁλόγυρα στὰ δέντρα – μυρίζονται πτώμα. Ὁ Ὀζὰλ ἀπειλεῖ ἀναίσχυντα, οἱ Σέρβοι μιλᾶνε γιὰ «μακεδονικό», ὁ Ντενκτὰς γλείφεται καὶ γιὰ τὴν ὑπόλοιπη Κύπρο. Γιατί ὄχι, ἀφοῦ ἀντίσταση δὲν ὑπάρχει, ἔχει νεκρωθεῖ κάθε κίνητρο ἀντίστασης. Στὴ διαδικασία τῆς αποσύνθεσης τὸ μόνο κίνητρο είναι ἡ ἀτομικὴ ἐπιβίωση – οἱ συντελεστὲς τῆς ἀποσύνθεσης εἶναι τὰ τυφλὰ σκουλίκια ποὺ ξέρουν μόνο νὰ τρώνε τὸ πτώμα. Γι’ αὐτὸ καὶ σύμβολο τοῦ θανάτου μᾶς ἔγιναν τὰ «φαγάδικα» καὶ τὰ «σούπερ-μάρκετ». Γίνεται εἰσβολὴ στὴν Κύπρο, καὶ οἱ Ἕλληνες κατακλύζουμε τὰ σούπερ-μάρκετ μὲ θηριώδη ἀγοραστικὴ μανία. Γίνεται σεισμός, πάλι ἐκεῖ τρέχουμε πανικόβλητοι. Ὑποτίμηση τῆς δραχμῆς, καὶ γρονθοκοπιόμαστε στὰ σούπερ-μάρκετ ποιὸς θὰ ψωνίσει περισσότερα. Ἔρχεται ἡ ραδιενέργεια τοῦ Τσέρνομπιλ, καὶ πάλι στὴ μανιώδη ἀποθησαύριση ἀγαθῶν ξεσπάμε.
Finis Graeciae.
Γιατί ὄχι, ἀφοῦ κάθε ἄλλο νόημα ζωῆς τὸ ἀρνηθήκαμε συνειδητὰ καὶ μὲ πείσμα. Ἡ ζωὴ εἶναι μόνο σχέσεις οἰκονομικές, διαδικασίες παραγωγῆς καὶ συστήματα διανομῆς τῶν ἀγαθῶν. Νὰ μιλᾶς γιὰ πατρίδα εἶναι γλυκερὸς ἰδεαλισμός, οἱ πατρίδες πέθαναν, ὑπάρχει μόνο τὸ κράτος, ρυθμιστὴς καὶ διαχειριστὴς τοῦ παιχνιδιοῦ τῆς οἰκονομίας. Ἐλᾶτε στὰ σχολεία μας καὶ στὰ πανεπιστήμια νὰ δεῖτε πώς γιορτάζουμε τὶς ἐθνικὲς γιορτές. Ἡ λέξη ἐλευθερία εἶναι σχεδόν ἀπαγορευμένη, ὅλοι μιλᾶμε μόνο γιὰ εἰρήνη. Δὲν ὑπάρχουν πιὰ ἀγῶνες καὶ θυσίες προγόνων, ὑπάρχουν συσχετισμοὶ ἐξαγωγικοῦ ἐμπορίου καὶ ἀναγκῶν τῆς ντόπιας ἀγορᾶς – γι’ αὐτοὺς τοὺς συσχετισμοὺς ξεσηκώθηκαν οἱ Ἕλληνες τὸ 1821, γιὰ τίποτε ἄλλο. Τόλμησε ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας νὰ μιλήσει γιὰ ὀργανικὴ συνέχεια τῆς ἑλληνικῆς Παράδοσης στὸ Βυζάντιο καὶ στὴν τουρκοκρατία, καὶ ξε\σηκώθηκαν νὰ τὸν ξεσκίσουν οἱ «ἐπιστήμονες» τῆς Ιστορίας – ἀφοῦ Ἱστορία εἶναι μόνο ἡ ἀναδίφηση στὰ μπακαλοτέφτερα τοῦ ἐμπορίου καὶ τῆς ἀγορᾶς, κι ἂς πάει νὰ κουρεύεται ὁ Θουκυδίδης.
Ποιός μπορεῖ νὰ ἀρνηθεῖ ὅτι αὐτὸ τὸ ἔγκλημα τῆς φανατισμένης κατεδάφισης τὸ εἶχε προετοιμάσει ἡ ἄλλη ἀκρότητα – ἡ ἰδεαλιστική ἐξιδανίκευση τοῦ εθνικοῦ παρελθόντος. Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ τελικὰ μετράει εἶναι τὸ σημερινὸ πτώμα τῆς πατρίδας, ἡ ἀποσύνθεση τῆς ἱστορικῆς μνήμης, ἡ ἀναπηρία μας καὶ ἀνημπόρια νὰ ψηλαφίσουμε στὴ ζωή καὶ στὴν Ἱστορία τὶς βαθύτερες ἀπαιτήσεις τοῦ ανθρώπου γιὰ ποιότητα καὶ νόημα τῆς ὑπαρξῆς του.
Finis Graeciae.
Ἡ Ἑλλάδα πέθανε καὶ τὴν σκοτώσαμε ἐμεῖς – δὲν εἶναι ρητορικό σχήμα. Δὲν ὑπάρχει προηγούμενο λαοῦ ποὺ μὲ ἀπόφαση τῆς Βουλῆς (ὁμόφωνη) νὰ καταργεῖ τὸν τρόπο τῆς γραφῆς ποὺ συντήρησε τὴ γλώσσα του ζωντανὴ δυὸ χιλιάδες χρόνια. Καὶ κανένας τρελὸς δὲν βγῆκε στὶς πλατεῖες νὰ οὐρλιάξει γιὰ τὸ μονοτονικό, ποὺ κάνει ἀκατανόητο ἕνα μεγάλο μέρος ἀπὸ τὸ ζωντανὸ λεξιλόγιο καὶ ἀποδιαρθρώνει τὴ σύνταξη. Προτεραιότητα ἔχουν πολλὲς ἄλλες ἀνάγκες πάρεξ ἐλευθερία καὶ γλώσσα.
Δὲν ἔχει νόημα νὰ ἀπαριθμοῦμε τὰ συμπτώματα τοῦ ἐκούσιου αὐτομηδενισμοῦ μας. Ἔχουν τόσα συντελεστεῖ, ἀλλὰ ὅσοι τρελοὶ κι ἂν τὰ διαλαλήσουν στὴν ἀγορά, εἶναι ἀπόλυτα σίγουρο πώς θὰ μᾶς ἀφήσουν ἀδιάφορους. Γιατί οἱ πράξεις, ἔστω κι ἂν ἔχουν δημόσια διαπραχθεῖ, χρειάζονται χρόνο γιὰ νὰ γίνουν ὁρατὲς καὶ νὰ συνειδητοποιηθοῦν ἀπὸ τοὺς πολλούς. Ἐξ ἄλλου, τὸ μέγεθος τῆς συντελεσμένης καταστροφῆς εἶναι τόσο μεγάλο, πού γίνεται ἀπρόσιτο στὰ μέτρα τῶν δικῶν μας σπιθαμιαίων ἀναστημάτων. Κι ὅμως ἐμεῖς εἶμαστε ποὺ διαπράξαμε τὴν πελώρια καταστροφή – ἐμεῖς, οἱ ἐπίγονοι νάνοι. Μποροῦν νὰ διανοηθοῦν οἱ κομματικοὶ λόχοι τῶν βουλευτῶν μας ποιὸ πανανθρώπινο ἀγαθὸ διαχειρίζονται, ὅταν πειθήνιοι στὸ ἀρχηγικὸ νεῦμα ψηφίζουν τὸ μονοτονικὸ ἢ τὶς ἀλλοπρόσαλλες ἐκπαιδευτικὲς μεταρρυθμίσεις; Ἢ μήπως συνειδητοποιοῦν οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἑλλαδικής Ἐκκλησίας ποιὰ πανανθρώπινη ἐλπίδα ἀφανίζουν, ὅταν ἀλλοιώνουν τὴν ὀρθόδοξη Παράδοση αὐτοῦ τοῦ τόπου σὲ θρησκευτικὴ ἰδεολογία καὶ νομικίστικη ἠθικολογία;
Σίγουρα εἶναι λειψὸ καὶ στεῖρο νὰ εἶμαστε φύλακες μουσείου, διαχειριστὲς μόνο ἑνὸς λαμπροῦ παρελθόντος. Ἀλλὰ εἶναι καὶ μικρονοϊκὴ αὐταπάτη νὰ πιστεύουμε, ὅτι θὰ ἀνοιχτοῦμε δυναμικὰ στὴν ἐξέλιξη καὶ στὴν πρόοδο κατεδαφίζοντας κάθε στοιχεῖο πολιτιστικῆς ταυτότητας, μόνο γιὰ νὰ ἐξομοιωθοῦμε ἀλλοτριωμένοι μὲ τὰ φαντασιώδη πρότυπα εἰσαγόμενων ιδεολογημάτων. Ὁ εὐρωπαῖος, ὅταν υἱοθετήσει τὸν μηδενισμό, ἔλεγε ὁ Ντοστογιέφσκυ, ἔχει τὰ ἴδια ἐρείσματα ζωῆς πού συντηροῦσε καὶ θρησκευόμενος: τὴν προτεραιότητα τῆς λογικῆς, τὸν ὠφελιμισμό, τὴ θεσμοποίηση τῶν ἀτομικῶν ἐξασφαλίσεων, γι’ αὐτὸ καὶ δύσκολα φτάνει στὴν κοινωνικὴ ἀποσύνθεση καὶ στὸ χάος. Ἐνῶ λαοὸ πού ἐπέζησαν μέσα στοὺς αἰώνες χάρη σὲ διαφορετικὰ ἐρείσματα ζωῆς – ὅπως οἱ Ρώσοι ἢ οἱ Ἕλληνες – ὅταν γίνουν μηδενιστὲς «βουτάνε κατακέφαλα στὸν παραλογισμό» δὲν ξέρουν μέτρο.
Finis Graeciae.
Ἡ διαπίστωση φωτίζεται ἀπὸ τὰ γεγονότα πού ζοῦμε: Δὲν ἰσχύουν πιὰ στὸ κοινωνικὸ μας σώμα οὔτε κἂν κριτήρια ὠφελιμισμοῦ. Ὅλοι ξέρουμε ὅτι τὰ τελευταία μέτρα τῆς κυβέρνησης ἦταν τὸ ἔσχατο ψήγμα ἐλπίδας νὰ περισωθεῖ ἀπὸ τὴ χρεωκοπία ἡ οικονομία τῆς χώρας. Καὶ ὅλοι σαμποτάρουν τὰ μέτρα αὐτὰ ἐν ψυχρῷ καὶ μὲ κάθε τρόπο. Ὅλοι ξέρουμε ὅτι σὲ στιγμὲς ἐπιθανάτιας κρίσης, ὅπως αὐτὴ ποὺ ζοῦμε, ὁ διχασμὸς τοῦ λαοῦ εἶναι ὁ συντομότερος δρόμος πρὸς τὴν ὁλοκληρωτικὴ καταστροφή. Κι ὅμως, ἀπὸ τὴ Βουλὴ ὥς τὴν τηλεόραση, κι ἀπὸ τὶς ἐφημερίδες ὡς τὶς φοιτητικὲς νεολαῖες, ὅλοι καλλιεργοῦν ἀδίσταχτα τέτοιον ἐφιαλτικὸ διχασμὸ ποὺ δὲν γνώρισε ἡ χώρα οὔτε στὴν ἐποχὴ τοῦ ἐμφυλίου. Στὴν ἐπαρχία τὸ φαινόμενο ἔχει πραγματικὲς διαστάσεις κοινωνικῆς ἀποσύνθεσης. Δὲν λειτουργοῦν πιὰ οὔτε κἂν οἱ προσωπικὲς σχέσεις οἱ συνεκτικὲς τῶν μικρῶν κοινωνιῶν, καθώς ὁ ἐγωκεντρισμὸς τῆς ἀτομικῆς ἐπιβίωσης θωρακίζεται στὴ δραματικὴ μοναξιὰ τῆς φανατισμένης κομματικῆς ἔνταξης.
Τὸν παραλογισμὸ τὸν συνειδητοποιοῦμε ὅταν ἡ καταστροφὴ ἔχει πιὰ συντελεστεῖ. Ἔτσι ἔγινε τὸ 1897, ἔτσι ἔγινε τὸ 1922, ἔτσι καὶ τὸ 1974 στὴν Κύπρο. Μόνο ποὺ τώρα οἱ προδιαγραφές τοῦ παραλογισμοῦ ὁδηγοῦν ὅχι ἀπλῶς σὲ ἐθνικὴ συμφορά, ἀλλὰ σὲ ὁριστικὸ τέλος. Finis Graeciae. Τὰ κοράκια στὰ δέντρα ἔχουν ἀλάθητο ἔνστικτο γιὰ τὸν ἐπικείμενο διαμελισμὸ τοῦ πτώματος. Τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι ἀκόμα καὶ τότε ἐμεῖς θὰ γρονθοκοπιόμαστε στὰ σούπερ-μάρκετ γιὰ περισσότερες προμήθειες. Γιὰ ποιά Παράδοση νὰ πολεμήσουμε, γιὰ ποιὰ πολιτιστικὴ ταυτότητα, γιὰ ποιά ἱστορικὴ μνήμη. Αὐτά ὅλα τὰ ρήμαξαν ψυχρὰ καὶ ἀνελέητα οἱ «φωταδιστές». Δὲν μᾶς μένουν σὰν νόημα ζωῆς παρὰ μόνο οἱ νόμοι τῆς αγοράς. Δηλαδή τὸ σούπερ-μάρκετ.
Finis Graeciae.
Πηγή: Τὸ Βήμα, 06/07/1986 καὶ στὸ βιβλίο τοῦ ἰδίου: «Finis Graeciae - θρηνητική εἰκασία», ἐκδόσεις Δόμος, Ἀθήνα 1987.
Δὲν ἀκούσατε τίποτα γιὰ τὸν τρελὸ ἐκεῖνο ἄνθρωπο, ποὺ μέρα-μεσημέρι ἄναψε ἕνα λαδοφάναρο κι ἔτρεχε στὴν ἀγορὰ φωνάζοντας ἀσταμάτητα:
– Ψάχνω γιὰ τὴν Ἑλλάδα! Ψάχνω γιὰ τὴν Ἑλλάδα!
Ὅσοι ἦταν ἐκεῖ μαζεμένοι, πού ποτέ τους δὲν πίστεψαν στὴν Ἑλλάδα, οὔτε καὶ τὴν σκέφτονταν πιά, ἔστω κι ἄν λέγονταν Ἕλληνες, ξέσπασαν σὲ γέλιο δυνατό. Μπᾶς καὶ χάθηκε ἡ Ἑλλάδα; εἶπε ὁ ἕνας. Μήπως μᾶς παίζει κρυφτούλι; πρόσθεσε ἄλλος. Ἤ πῆρε τὸ πλοῖο κι ἔφυγε; κάγχασε τρῖτος. Λὲς νὰ μᾶς φοβᾶται καὶ κρύφτηκε; Τότε ὁ τρελός πήδησε ἀνάμεσά τους, τοὺς κεραύνωσε μὲ τὴ ματιά του καὶ φώναξε:
– Ποῦ εἶναι ἡ Ἑλλάδα – θὰ σᾶς τὸ πῶ ἐγώ! Τὴ σκοτώσαμε, ἐσεῖς κι ἐγώ. Ἐμεῖς ὅλοι εἴμαστε οἱ φονιάδες της. Δὲν νιώθετε γύρω σας τὸ κενό; Δὲν σᾶς περονιάζει ἡ παγωνιὰ πού εἴσαστε χωρὶς πατρίδα; Δὲν ἀκοῦτε λοιπὸν τίποτα ἀπὸ τὸν σαματὰ πού κάνουν οἱ νεκροθάφτες θάβοντας τὴν Ελλάδα; Δὲν σᾶς χτύπησε ἡ μπόχα τῆς σήψης; Σαπίζουν κι οἱ πατρίδες. Ἡ Ἑλλάδα πέθανε, ἡ Ἑλλάδα θὰ μείνει νεκρή!
Ἐκεῖ σώπασε ὁ τρελὸς ἄνθρωπος καὶ κοίταξε τοὺς γύρω του ποὺ εἶχαν βουβαθεῖ. Τότε πέταξε τὸ φανάρι του στὸ χώμα καὶ τό ’κανε κομμάτια.
– Ἔρχομαι πρόωρα, εἶπε. Δὲν εἶμαι στὸν κατάλληλο καιρό. Αὐτὸ τὸ τεράστιο γεγονὸς ποὺ σᾶς ἀναγγέλλω εἶναι ἀκόμα στὸ δρόμο καὶ βαδίζει – δὲν ἔφτασε ἀκόμα στὰ αὐτιὰ τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀστραπὴ καὶ ἡ βροντὴ χρειάζονται χρόνο, τὸ φῶς τῶν ἄστρων θέλει καιρὸ γιὰ νὰ φτάσει σὲ μας, οἱ πράξεις χρειάζονται χρόνο, ἔστω κι ἂν ἔχουνε διαπραχθεῖ, γιὰ νὰ γίνουν ὀρατὲς καὶ ἀκουστές. Αὐτὴ ἡ πράξη – ὁ θάνατος τῆς Ἑλλάδας – εἶναι γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἀκόμα πολὺ μακρινή. Κι ὅμως οἱ ἴδιοι τὴν ἔχουν διαπράξει.
Finis Graeciae.
Δὲν ἔχει σημασία ἂν ὁ τρελὸς ξεπήδησε ἀπὸ τὶς σελίδες τοῦ Νίτσε σὲ ἄλλη ἐποχὴ καὶ γιὰ ν’ ἀναγγείλει ἄλλο γεγονός. Σημασία ἔχει πώς μόνο ἕνας τρελὸς ἄνθρωπος βγαίνει καταμεσὶς στὴν ἀγορὰ νὰ πεῖ τέτοιες ἀλήθειες. Καὶ πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ τὸν πάρουμε γιὰ τρελό, διαφορετικὰ ὁ πανικὸς θὰ ξαπλωθεῖ σὰν ἐπιδημία – οἱ ἄνθρωποι δὲν ἀντέχουμε πάρα πολλὴ πραγματικότητα. Γύρω μας ἡ καθημερινότητα κυλάει ὁμαλά, τὴν μπόχα τῆς ἀποσύνθεσης τὴν παίρνουμε σὲ δόσεις μικρὲς πολλὰ χρόνια τώρα, τὴ συνηθίσαμε. Τοὺς νεκροθάφτες, τοὺς ἔχουμε κι αὐτοὺς ἀπὸ πολλὰ χρόνια ἐξωραΐσει, εἶναι ὑπάλληλοι τελετῶν, θάβουν τελετουργικὰ τὴν πατρίδα. Τὸ χρήμα κυκλοφορεῖ ἄφθονο στὴν ἀγορά, συντηρεῖ πολυάριθμα μαγαζιὰ μὲ πανάκριβα εἴδη, τὰ νυχτερινὰ κέντρα γεμίζουν. Γιατί νὰ πιστέψουμε ὅτι τὸ κράτος ἔχει μπεῖ στὴ διαδικασία τῆς πτώχευσης, ὅτι δὲν ἔχει χρήματα, οὔτε καὶ γιὰ τὶς στοιχειώδεις ὑποχρεώσεις του. Τὰ λόγια τοῦ τρελοῦ ἀνθρώπου μᾶς ἀγγίζουν μόνο ἐξωτερικά, σὰν χειμωνιάτικο κρύο.
Βέβαια, βλέπουμε κι ἀκοῦμε τὰ κοράκια μαζεμένα ὁλόγυρα στὰ δέντρα – μυρίζονται πτώμα. Ὁ Ὀζὰλ ἀπειλεῖ ἀναίσχυντα, οἱ Σέρβοι μιλᾶνε γιὰ «μακεδονικό», ὁ Ντενκτὰς γλείφεται καὶ γιὰ τὴν ὑπόλοιπη Κύπρο. Γιατί ὄχι, ἀφοῦ ἀντίσταση δὲν ὑπάρχει, ἔχει νεκρωθεῖ κάθε κίνητρο ἀντίστασης. Στὴ διαδικασία τῆς αποσύνθεσης τὸ μόνο κίνητρο είναι ἡ ἀτομικὴ ἐπιβίωση – οἱ συντελεστὲς τῆς ἀποσύνθεσης εἶναι τὰ τυφλὰ σκουλίκια ποὺ ξέρουν μόνο νὰ τρώνε τὸ πτώμα. Γι’ αὐτὸ καὶ σύμβολο τοῦ θανάτου μᾶς ἔγιναν τὰ «φαγάδικα» καὶ τὰ «σούπερ-μάρκετ». Γίνεται εἰσβολὴ στὴν Κύπρο, καὶ οἱ Ἕλληνες κατακλύζουμε τὰ σούπερ-μάρκετ μὲ θηριώδη ἀγοραστικὴ μανία. Γίνεται σεισμός, πάλι ἐκεῖ τρέχουμε πανικόβλητοι. Ὑποτίμηση τῆς δραχμῆς, καὶ γρονθοκοπιόμαστε στὰ σούπερ-μάρκετ ποιὸς θὰ ψωνίσει περισσότερα. Ἔρχεται ἡ ραδιενέργεια τοῦ Τσέρνομπιλ, καὶ πάλι στὴ μανιώδη ἀποθησαύριση ἀγαθῶν ξεσπάμε.
Finis Graeciae.
Γιατί ὄχι, ἀφοῦ κάθε ἄλλο νόημα ζωῆς τὸ ἀρνηθήκαμε συνειδητὰ καὶ μὲ πείσμα. Ἡ ζωὴ εἶναι μόνο σχέσεις οἰκονομικές, διαδικασίες παραγωγῆς καὶ συστήματα διανομῆς τῶν ἀγαθῶν. Νὰ μιλᾶς γιὰ πατρίδα εἶναι γλυκερὸς ἰδεαλισμός, οἱ πατρίδες πέθαναν, ὑπάρχει μόνο τὸ κράτος, ρυθμιστὴς καὶ διαχειριστὴς τοῦ παιχνιδιοῦ τῆς οἰκονομίας. Ἐλᾶτε στὰ σχολεία μας καὶ στὰ πανεπιστήμια νὰ δεῖτε πώς γιορτάζουμε τὶς ἐθνικὲς γιορτές. Ἡ λέξη ἐλευθερία εἶναι σχεδόν ἀπαγορευμένη, ὅλοι μιλᾶμε μόνο γιὰ εἰρήνη. Δὲν ὑπάρχουν πιὰ ἀγῶνες καὶ θυσίες προγόνων, ὑπάρχουν συσχετισμοὶ ἐξαγωγικοῦ ἐμπορίου καὶ ἀναγκῶν τῆς ντόπιας ἀγορᾶς – γι’ αὐτοὺς τοὺς συσχετισμοὺς ξεσηκώθηκαν οἱ Ἕλληνες τὸ 1821, γιὰ τίποτε ἄλλο. Τόλμησε ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας νὰ μιλήσει γιὰ ὀργανικὴ συνέχεια τῆς ἑλληνικῆς Παράδοσης στὸ Βυζάντιο καὶ στὴν τουρκοκρατία, καὶ ξε\σηκώθηκαν νὰ τὸν ξεσκίσουν οἱ «ἐπιστήμονες» τῆς Ιστορίας – ἀφοῦ Ἱστορία εἶναι μόνο ἡ ἀναδίφηση στὰ μπακαλοτέφτερα τοῦ ἐμπορίου καὶ τῆς ἀγορᾶς, κι ἂς πάει νὰ κουρεύεται ὁ Θουκυδίδης.
Ποιός μπορεῖ νὰ ἀρνηθεῖ ὅτι αὐτὸ τὸ ἔγκλημα τῆς φανατισμένης κατεδάφισης τὸ εἶχε προετοιμάσει ἡ ἄλλη ἀκρότητα – ἡ ἰδεαλιστική ἐξιδανίκευση τοῦ εθνικοῦ παρελθόντος. Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ τελικὰ μετράει εἶναι τὸ σημερινὸ πτώμα τῆς πατρίδας, ἡ ἀποσύνθεση τῆς ἱστορικῆς μνήμης, ἡ ἀναπηρία μας καὶ ἀνημπόρια νὰ ψηλαφίσουμε στὴ ζωή καὶ στὴν Ἱστορία τὶς βαθύτερες ἀπαιτήσεις τοῦ ανθρώπου γιὰ ποιότητα καὶ νόημα τῆς ὑπαρξῆς του.
Finis Graeciae.
Ἡ Ἑλλάδα πέθανε καὶ τὴν σκοτώσαμε ἐμεῖς – δὲν εἶναι ρητορικό σχήμα. Δὲν ὑπάρχει προηγούμενο λαοῦ ποὺ μὲ ἀπόφαση τῆς Βουλῆς (ὁμόφωνη) νὰ καταργεῖ τὸν τρόπο τῆς γραφῆς ποὺ συντήρησε τὴ γλώσσα του ζωντανὴ δυὸ χιλιάδες χρόνια. Καὶ κανένας τρελὸς δὲν βγῆκε στὶς πλατεῖες νὰ οὐρλιάξει γιὰ τὸ μονοτονικό, ποὺ κάνει ἀκατανόητο ἕνα μεγάλο μέρος ἀπὸ τὸ ζωντανὸ λεξιλόγιο καὶ ἀποδιαρθρώνει τὴ σύνταξη. Προτεραιότητα ἔχουν πολλὲς ἄλλες ἀνάγκες πάρεξ ἐλευθερία καὶ γλώσσα.
Δὲν ἔχει νόημα νὰ ἀπαριθμοῦμε τὰ συμπτώματα τοῦ ἐκούσιου αὐτομηδενισμοῦ μας. Ἔχουν τόσα συντελεστεῖ, ἀλλὰ ὅσοι τρελοὶ κι ἂν τὰ διαλαλήσουν στὴν ἀγορά, εἶναι ἀπόλυτα σίγουρο πώς θὰ μᾶς ἀφήσουν ἀδιάφορους. Γιατί οἱ πράξεις, ἔστω κι ἂν ἔχουν δημόσια διαπραχθεῖ, χρειάζονται χρόνο γιὰ νὰ γίνουν ὁρατὲς καὶ νὰ συνειδητοποιηθοῦν ἀπὸ τοὺς πολλούς. Ἐξ ἄλλου, τὸ μέγεθος τῆς συντελεσμένης καταστροφῆς εἶναι τόσο μεγάλο, πού γίνεται ἀπρόσιτο στὰ μέτρα τῶν δικῶν μας σπιθαμιαίων ἀναστημάτων. Κι ὅμως ἐμεῖς εἶμαστε ποὺ διαπράξαμε τὴν πελώρια καταστροφή – ἐμεῖς, οἱ ἐπίγονοι νάνοι. Μποροῦν νὰ διανοηθοῦν οἱ κομματικοὶ λόχοι τῶν βουλευτῶν μας ποιὸ πανανθρώπινο ἀγαθὸ διαχειρίζονται, ὅταν πειθήνιοι στὸ ἀρχηγικὸ νεῦμα ψηφίζουν τὸ μονοτονικὸ ἢ τὶς ἀλλοπρόσαλλες ἐκπαιδευτικὲς μεταρρυθμίσεις; Ἢ μήπως συνειδητοποιοῦν οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἑλλαδικής Ἐκκλησίας ποιὰ πανανθρώπινη ἐλπίδα ἀφανίζουν, ὅταν ἀλλοιώνουν τὴν ὀρθόδοξη Παράδοση αὐτοῦ τοῦ τόπου σὲ θρησκευτικὴ ἰδεολογία καὶ νομικίστικη ἠθικολογία;
Σίγουρα εἶναι λειψὸ καὶ στεῖρο νὰ εἶμαστε φύλακες μουσείου, διαχειριστὲς μόνο ἑνὸς λαμπροῦ παρελθόντος. Ἀλλὰ εἶναι καὶ μικρονοϊκὴ αὐταπάτη νὰ πιστεύουμε, ὅτι θὰ ἀνοιχτοῦμε δυναμικὰ στὴν ἐξέλιξη καὶ στὴν πρόοδο κατεδαφίζοντας κάθε στοιχεῖο πολιτιστικῆς ταυτότητας, μόνο γιὰ νὰ ἐξομοιωθοῦμε ἀλλοτριωμένοι μὲ τὰ φαντασιώδη πρότυπα εἰσαγόμενων ιδεολογημάτων. Ὁ εὐρωπαῖος, ὅταν υἱοθετήσει τὸν μηδενισμό, ἔλεγε ὁ Ντοστογιέφσκυ, ἔχει τὰ ἴδια ἐρείσματα ζωῆς πού συντηροῦσε καὶ θρησκευόμενος: τὴν προτεραιότητα τῆς λογικῆς, τὸν ὠφελιμισμό, τὴ θεσμοποίηση τῶν ἀτομικῶν ἐξασφαλίσεων, γι’ αὐτὸ καὶ δύσκολα φτάνει στὴν κοινωνικὴ ἀποσύνθεση καὶ στὸ χάος. Ἐνῶ λαοὸ πού ἐπέζησαν μέσα στοὺς αἰώνες χάρη σὲ διαφορετικὰ ἐρείσματα ζωῆς – ὅπως οἱ Ρώσοι ἢ οἱ Ἕλληνες – ὅταν γίνουν μηδενιστὲς «βουτάνε κατακέφαλα στὸν παραλογισμό» δὲν ξέρουν μέτρο.
Finis Graeciae.
Ἡ διαπίστωση φωτίζεται ἀπὸ τὰ γεγονότα πού ζοῦμε: Δὲν ἰσχύουν πιὰ στὸ κοινωνικὸ μας σώμα οὔτε κἂν κριτήρια ὠφελιμισμοῦ. Ὅλοι ξέρουμε ὅτι τὰ τελευταία μέτρα τῆς κυβέρνησης ἦταν τὸ ἔσχατο ψήγμα ἐλπίδας νὰ περισωθεῖ ἀπὸ τὴ χρεωκοπία ἡ οικονομία τῆς χώρας. Καὶ ὅλοι σαμποτάρουν τὰ μέτρα αὐτὰ ἐν ψυχρῷ καὶ μὲ κάθε τρόπο. Ὅλοι ξέρουμε ὅτι σὲ στιγμὲς ἐπιθανάτιας κρίσης, ὅπως αὐτὴ ποὺ ζοῦμε, ὁ διχασμὸς τοῦ λαοῦ εἶναι ὁ συντομότερος δρόμος πρὸς τὴν ὁλοκληρωτικὴ καταστροφή. Κι ὅμως, ἀπὸ τὴ Βουλὴ ὥς τὴν τηλεόραση, κι ἀπὸ τὶς ἐφημερίδες ὡς τὶς φοιτητικὲς νεολαῖες, ὅλοι καλλιεργοῦν ἀδίσταχτα τέτοιον ἐφιαλτικὸ διχασμὸ ποὺ δὲν γνώρισε ἡ χώρα οὔτε στὴν ἐποχὴ τοῦ ἐμφυλίου. Στὴν ἐπαρχία τὸ φαινόμενο ἔχει πραγματικὲς διαστάσεις κοινωνικῆς ἀποσύνθεσης. Δὲν λειτουργοῦν πιὰ οὔτε κἂν οἱ προσωπικὲς σχέσεις οἱ συνεκτικὲς τῶν μικρῶν κοινωνιῶν, καθώς ὁ ἐγωκεντρισμὸς τῆς ἀτομικῆς ἐπιβίωσης θωρακίζεται στὴ δραματικὴ μοναξιὰ τῆς φανατισμένης κομματικῆς ἔνταξης.
Τὸν παραλογισμὸ τὸν συνειδητοποιοῦμε ὅταν ἡ καταστροφὴ ἔχει πιὰ συντελεστεῖ. Ἔτσι ἔγινε τὸ 1897, ἔτσι ἔγινε τὸ 1922, ἔτσι καὶ τὸ 1974 στὴν Κύπρο. Μόνο ποὺ τώρα οἱ προδιαγραφές τοῦ παραλογισμοῦ ὁδηγοῦν ὅχι ἀπλῶς σὲ ἐθνικὴ συμφορά, ἀλλὰ σὲ ὁριστικὸ τέλος. Finis Graeciae. Τὰ κοράκια στὰ δέντρα ἔχουν ἀλάθητο ἔνστικτο γιὰ τὸν ἐπικείμενο διαμελισμὸ τοῦ πτώματος. Τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι ἀκόμα καὶ τότε ἐμεῖς θὰ γρονθοκοπιόμαστε στὰ σούπερ-μάρκετ γιὰ περισσότερες προμήθειες. Γιὰ ποιά Παράδοση νὰ πολεμήσουμε, γιὰ ποιὰ πολιτιστικὴ ταυτότητα, γιὰ ποιά ἱστορικὴ μνήμη. Αὐτά ὅλα τὰ ρήμαξαν ψυχρὰ καὶ ἀνελέητα οἱ «φωταδιστές». Δὲν μᾶς μένουν σὰν νόημα ζωῆς παρὰ μόνο οἱ νόμοι τῆς αγοράς. Δηλαδή τὸ σούπερ-μάρκετ.
Finis Graeciae.
Πηγή: Τὸ Βήμα, 06/07/1986 καὶ στὸ βιβλίο τοῦ ἰδίου: «Finis Graeciae - θρηνητική εἰκασία», ἐκδόσεις Δόμος, Ἀθήνα 1987.
«Λευτεριά στον Τζορτζ Κλούνεϊ»
Το βρήκα ενδιαφέρον και το παραθέτω. Ελπίζω στην ανοιχτομυαλιά σας, μην το πάρετε με τις ντομάτες εξ αρχής.
Tου Πάσχου Μανδραβέλη
Ολος ο κόσμος είδε τον διάσημο ηθοποιό Τζορτζ Κλούνεϊ να έχει τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα, με εκείνη τη λεπτή πλαστική κορδέλα που χρησιμοποιούν οι αστυνομικές αρχές των ΗΠΑ ως χειροπέδες μιας χρήσης. Το έγκλημα που οδήγησε στη σύλληψη του διάσημου ανά την υφήλιο ηθοποιού, του πατέρα του, κάποιων βουλευτών του Δημοκρατικού Κόμματος, αλλά και προσωπικοτήτων -όπως ο γιος του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ- δεν ήταν κάποια πράξη «συμβολικής» βίας, σαν αυτές που συνηθίζουμε στην Ελλάδα. Οι προαναφερθέντες συνελήφθησαν διότι διαδήλωσαν εντός της απαγορευμένης ζώνης, δηλαδή σε απόσταση μικρότερη των πενήντα μέτρων από την πρεσβεία του Σουδάν.
Σε κάποιες χώρες ο νόμος τηρείται με το υποδεκάμετρο. Δεν εφαρμόζεται ούτε αναλόγως των προθέσεων (που δηλώνουν κάποιοι) ούτε αναλόγως του κοινωνικού στάτους που έχουν αυτοί οι «κάποιοι». Κάθε παραβίαση του νόμου έχει τις συνέπειές του. Αντιθέτως, στην Ελλάδα έχουμε άλλες παραδόσεις. Διαδηλωτές με στειλιάρια (που έχουν στην άκρη τον φερετζέ μιας κόκκινης σημαιούλας) πέφτουν πάνω στους παρατεταγμένους αστυνομικούς για να υπογραμμίσουν το δικαίωμα κάθε πολίτη στον σαματά. «Προκαλείται ένταση», όπως συνηθίζουν να λένε τα κανάλια, το βράδυ τα δελτία έχουν υλικό να παίξουν, και οι καθ’ ημάς αριστεροί έχουν κάτι να λένε για την «επανάσταση» που έρχεται.
Μπορούμε να φανταστούμε τι θα συνέβαινε αν συλλαμβανόταν για παραβίαση κάποιου νόμου ο κ. Μίκης Θεοδωράκης; Σύμφωνοι: ο Τζορτζ Κλούνεϊ δεν είναι Μίκης Θεοδωράκης, αλλά εδώ είναι ανεπίτρεπτο ακόμη και να μυρίσει δακρυγόνα ο Ελληνας μουσουργός, ακόμη και σε χώρους που πέφτουν δακρυγόνα.
Το δεύτερο που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι ότι ο διάσημος ηθοποιός δεν κατήγγειλε την αστυνομία της Ουάσιγκτον για «ποινικοποίηση του αγώνα» του. Αντιθέτως: χρησιμοποίησε τη σύλληψη προς όφελος του σκοπού που επεδίωκε. Ο ίδιος δεν θέλησε να πάρει τα «επαναστατικά παράσημα» που αφειδώς δίνονται από την εγχώρια Αριστερά. Μίλησε ελάχιστα για την περιπέτειά του αλλά πολύ για το Νταρφούρ, για το οποίο, εξάλλου, διαδήλωνε σε πρώτη φάση. Οι ημέτεροι «επαναστάτες» ξεχνούν αμέσως τον αγώνα και κάνουν πρώτο θέμα σε όλα τα κανάλια τις λεπτομέρειες της «αστυνομικής βίας» και την ποινικοποίηση των αγώνων στην εποχή της «χούντας», την οποία ως γνωστόν ζούμε. Εκτός του Κλούνεϊ, ούτε οι φίλοι του και οι θαυμαστές του είπαν «έλα μωρέ, τι έγινε; Επειδή διαδήλωσε στα 48 μέτρα αντί τα 50, έπρεπε να συλληφθεί; Αυτό είναι τώρα το πρόβλημα της χώρας; Δεν βλέπετε τον Ο Τζέι Σίμπσον που πήγε στο δικαστήριο για τη δολοφονία της συζύγου του και αθωώθηκε;» Αλλά ούτε το Δημοκρατικό Κόμμα εξέδωσε κάποια ανακοίνωση για τη σύλληψη των βουλευτών του, διακηρύσσοντας το δικαίωμα στην -μικρή έστω- ανομία, ελέω της βουλευτικής ασυλίας. Σε κάποιες χώρες δεν είναι υποκριτικό το αίτημα για ισονομία. Δεν διαδηλώνουν υπέρ και κατά της ασυλίας ταυτόχρονα.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι δεν πρόκειται να δούμε γκράφιτι στους τοίχους της Ουάσιγκτον να λένε «Ο Τζορτζ Κλούνεϊ είναι αθώος». Οι «επαναστατικώς» ξενέρωτοι Αμερικανοί θα περιμένουν τη Δικαιοσύνη να κρίνει. «Τσκ, τσκ, τσκ», που θα ’λεγαν οι παλιές καραβάνες των ελληνικών αγώνων.
Tου Πάσχου Μανδραβέλη
Ολος ο κόσμος είδε τον διάσημο ηθοποιό Τζορτζ Κλούνεϊ να έχει τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα, με εκείνη τη λεπτή πλαστική κορδέλα που χρησιμοποιούν οι αστυνομικές αρχές των ΗΠΑ ως χειροπέδες μιας χρήσης. Το έγκλημα που οδήγησε στη σύλληψη του διάσημου ανά την υφήλιο ηθοποιού, του πατέρα του, κάποιων βουλευτών του Δημοκρατικού Κόμματος, αλλά και προσωπικοτήτων -όπως ο γιος του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ- δεν ήταν κάποια πράξη «συμβολικής» βίας, σαν αυτές που συνηθίζουμε στην Ελλάδα. Οι προαναφερθέντες συνελήφθησαν διότι διαδήλωσαν εντός της απαγορευμένης ζώνης, δηλαδή σε απόσταση μικρότερη των πενήντα μέτρων από την πρεσβεία του Σουδάν.
Σε κάποιες χώρες ο νόμος τηρείται με το υποδεκάμετρο. Δεν εφαρμόζεται ούτε αναλόγως των προθέσεων (που δηλώνουν κάποιοι) ούτε αναλόγως του κοινωνικού στάτους που έχουν αυτοί οι «κάποιοι». Κάθε παραβίαση του νόμου έχει τις συνέπειές του. Αντιθέτως, στην Ελλάδα έχουμε άλλες παραδόσεις. Διαδηλωτές με στειλιάρια (που έχουν στην άκρη τον φερετζέ μιας κόκκινης σημαιούλας) πέφτουν πάνω στους παρατεταγμένους αστυνομικούς για να υπογραμμίσουν το δικαίωμα κάθε πολίτη στον σαματά. «Προκαλείται ένταση», όπως συνηθίζουν να λένε τα κανάλια, το βράδυ τα δελτία έχουν υλικό να παίξουν, και οι καθ’ ημάς αριστεροί έχουν κάτι να λένε για την «επανάσταση» που έρχεται.
Μπορούμε να φανταστούμε τι θα συνέβαινε αν συλλαμβανόταν για παραβίαση κάποιου νόμου ο κ. Μίκης Θεοδωράκης; Σύμφωνοι: ο Τζορτζ Κλούνεϊ δεν είναι Μίκης Θεοδωράκης, αλλά εδώ είναι ανεπίτρεπτο ακόμη και να μυρίσει δακρυγόνα ο Ελληνας μουσουργός, ακόμη και σε χώρους που πέφτουν δακρυγόνα.
Το δεύτερο που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι ότι ο διάσημος ηθοποιός δεν κατήγγειλε την αστυνομία της Ουάσιγκτον για «ποινικοποίηση του αγώνα» του. Αντιθέτως: χρησιμοποίησε τη σύλληψη προς όφελος του σκοπού που επεδίωκε. Ο ίδιος δεν θέλησε να πάρει τα «επαναστατικά παράσημα» που αφειδώς δίνονται από την εγχώρια Αριστερά. Μίλησε ελάχιστα για την περιπέτειά του αλλά πολύ για το Νταρφούρ, για το οποίο, εξάλλου, διαδήλωνε σε πρώτη φάση. Οι ημέτεροι «επαναστάτες» ξεχνούν αμέσως τον αγώνα και κάνουν πρώτο θέμα σε όλα τα κανάλια τις λεπτομέρειες της «αστυνομικής βίας» και την ποινικοποίηση των αγώνων στην εποχή της «χούντας», την οποία ως γνωστόν ζούμε. Εκτός του Κλούνεϊ, ούτε οι φίλοι του και οι θαυμαστές του είπαν «έλα μωρέ, τι έγινε; Επειδή διαδήλωσε στα 48 μέτρα αντί τα 50, έπρεπε να συλληφθεί; Αυτό είναι τώρα το πρόβλημα της χώρας; Δεν βλέπετε τον Ο Τζέι Σίμπσον που πήγε στο δικαστήριο για τη δολοφονία της συζύγου του και αθωώθηκε;» Αλλά ούτε το Δημοκρατικό Κόμμα εξέδωσε κάποια ανακοίνωση για τη σύλληψη των βουλευτών του, διακηρύσσοντας το δικαίωμα στην -μικρή έστω- ανομία, ελέω της βουλευτικής ασυλίας. Σε κάποιες χώρες δεν είναι υποκριτικό το αίτημα για ισονομία. Δεν διαδηλώνουν υπέρ και κατά της ασυλίας ταυτόχρονα.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι δεν πρόκειται να δούμε γκράφιτι στους τοίχους της Ουάσιγκτον να λένε «Ο Τζορτζ Κλούνεϊ είναι αθώος». Οι «επαναστατικώς» ξενέρωτοι Αμερικανοί θα περιμένουν τη Δικαιοσύνη να κρίνει. «Τσκ, τσκ, τσκ», που θα ’λεγαν οι παλιές καραβάνες των ελληνικών αγώνων.
Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011
LowBap και χορηγίες..
Πως πάει παίδες;
Απείχα από τα θέματα με το βίντεο-ντοκυμανταίρ, επειδή δεν έχω χρόνο ούτε να κλά...ψω αυτή τη περίοδο, και θα ήμουν υποχρεωμένος να μείνω σε μια θεωρητικολογία χωρίς πρακτική.
Είδα κάτι ενδιαφέρον και το παραθέτω, για ευνόητους λόγους*.
Στο ζουμί λοιπόν..
Διαβάστε αυτό από Lowbap.com:
http://www.lowbap.com/gr/newsdetails.asp?newid=8
Πείτε γνώμες αν θέλετε.
Καλές γιορτές, και θα επανέλθω..
-------------
* καλύτερα να αναλύσω λίγο τους ευνόητους λόγους:
το ζήτημα πάει στους χορηγούς, και στις εν γένει λαμογιές, και επειδή άλλες τις βλέπουμε κάθε μέρα εδώ και χρόνια πολλά, αλλά αυτές δεν τις πολυακούμε, οπότε ήθελα να σας τις δείξω. Είναι χαρακτηριστικό της κωλοεποχής που ζήσαμε τελευταία 20-30 χρόνια, το θράσος και η αναίδεια με την οποία γίνονται οι δηλώσεις των χορηγών. Για περάστε και θαυμάστε..
Επίσης, το αίμα νερό δεν γίνεται, για lowbap μιλάει το άρθρο, σίγουρα κάποιοι (-ος) ενδιαφέρεται από δω μέσα!
[edited 3 times]
Απείχα από τα θέματα με το βίντεο-ντοκυμανταίρ, επειδή δεν έχω χρόνο ούτε να κλά...ψω αυτή τη περίοδο, και θα ήμουν υποχρεωμένος να μείνω σε μια θεωρητικολογία χωρίς πρακτική. Είδα κάτι ενδιαφέρον και το παραθέτω, για ευνόητους λόγους*.
Στο ζουμί λοιπόν..
Διαβάστε αυτό από Lowbap.com:
http://www.lowbap.com/gr/newsdetails.asp?newid=8
Πείτε γνώμες αν θέλετε.
Καλές γιορτές, και θα επανέλθω..
* καλύτερα να αναλύσω λίγο τους ευνόητους λόγους:
το ζήτημα πάει στους χορηγούς, και στις εν γένει λαμογιές, και επειδή άλλες τις βλέπουμε κάθε μέρα εδώ και χρόνια πολλά, αλλά αυτές δεν τις πολυακούμε, οπότε ήθελα να σας τις δείξω. Είναι χαρακτηριστικό της κωλοεποχής που ζήσαμε τελευταία 20-30 χρόνια, το θράσος και η αναίδεια με την οποία γίνονται οι δηλώσεις των χορηγών. Για περάστε και θαυμάστε..
Επίσης, το αίμα νερό δεν γίνεται, για lowbap μιλάει το άρθρο, σίγουρα κάποιοι (-ος) ενδιαφέρεται από δω μέσα!
[edited 3 times]
Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011
Ανέκδοτο
Είναι ο Τοτός στην τάξη του και ο δάσκαλος τους ρωτάει τι δουλειά κάνει ο πατέρας τους. Ρωτάει πρώτα τον Γιαννάκη και ο Γιαννάκης του απαντάει: εμένα ο πατέρας μου είναι πυροσβέστης, φοράει τη στολή του οδηγεί το φορτηγό, σβήνει φωτιές και όταν δεν έχει δουλειά κατεβάζει και γατάκια από δέντρα.
Ρωτάει μετά την Αννούλα και του απαντάει: εμένα ο πατέρας μου είναι γιατρός. Φοράει την ποδιά του, εξετάζει ασθενείς, συνταγογραφεί φάρμακα και αν είναι ανάγκη κάνει και επισκέψεις στο σπίτι.
Στο τέλος ρωτάει και τον Τοτό και του απαντάει: έμενα ο πατέρας μου δουλεύει σε γκειμπάρ, φοράει ένα στριγκάκι, χορεύει στη μπάρα και άμα τον πληρώσει κάποιος καλά στήνεται στα τέσσερα να τον πηδήξει.
Με το που το ακούει αυτό ο δάσκαλος λέει σε όλα τα παιδιά να βγουν από την αίθουσα και λέει στον Τοτό: συγνώμη που σε έφερα σε τόσο δύσκολη θέση, δεν το ήξερα, άλλα μπορούμε να το συζητήσουμε άμα θέλεις.
Δεν πειράζει δάσκαλε του απαντάει ο Τοτός, οικονομικός σύμβουλος του Παπανδρέου είναι αλλά ντρέπομαι να το πω.
Ρωτάει μετά την Αννούλα και του απαντάει: εμένα ο πατέρας μου είναι γιατρός. Φοράει την ποδιά του, εξετάζει ασθενείς, συνταγογραφεί φάρμακα και αν είναι ανάγκη κάνει και επισκέψεις στο σπίτι.
Στο τέλος ρωτάει και τον Τοτό και του απαντάει: έμενα ο πατέρας μου δουλεύει σε γκειμπάρ, φοράει ένα στριγκάκι, χορεύει στη μπάρα και άμα τον πληρώσει κάποιος καλά στήνεται στα τέσσερα να τον πηδήξει.
Με το που το ακούει αυτό ο δάσκαλος λέει σε όλα τα παιδιά να βγουν από την αίθουσα και λέει στον Τοτό: συγνώμη που σε έφερα σε τόσο δύσκολη θέση, δεν το ήξερα, άλλα μπορούμε να το συζητήσουμε άμα θέλεις.
Δεν πειράζει δάσκαλε του απαντάει ο Τοτός, οικονομικός σύμβουλος του Παπανδρέου είναι αλλά ντρέπομαι να το πω.
Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011
Ζωή και πολιτική...on action!
Μια διαπίστωση για το σήμερα είναι ότι πολλοί νέοι γυρνάνε πίσω στις περιοχές τους λόγω μη εύρεσης εργασίας και παραμένουν σε αδράνεια καθώς νιώθουν ότι το υπάρχον σύστημα τους έχει ακινητοποιήσει. Σε αυτό το σύστημα, όλοι περιμένουμε κάποια εταιρία να μας δεχτεί και ο ρόλος μας είναι αποκλειστικά παθητικός. Στην πράξη παραμένουμε αδρανείς, περιμένοντας την αποδοχή μας από κάποια εταιρία. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει;
Μια δράση που θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε όλοι μαζί, είναι η παρακάτω. Δεν είναι εύκολη, αλλά ίσως αξίζει τον κόπο.. Η παρακάτω προσέγγιση βασίζεται στο γεγονός ότι η ανθρώπινη ευτυχία έχει ως προϋποθέσεις την βιωσιμότητα και την αλληλεγγύη.
Αν όλα τα εργατικά χέρια τα οποία βρίσκονται σε φάση αδράνειας δημιουργούσαν μια μικρή κοινωνία όπου θα εκμεταλλεύονταν τους πόρους, οι οποίοι μένουν ανεκμετάλλευτοι, θα υπήρχε κάλυψη και των 2 παραπάνω προϋποθέσεων.
Ένας τομέας που θα μπορούσε να δουλέψει μια τέτοια ομάδα είναι ο εξής. Πολλά χωράφια, λόγω της χαμηλής τιμής που έχουν τα προϊόντα στην αγορά, παραμένουν με τους καρπούς πάνω τους. Ο ίδιος έχω πορτοκαλιές και λεμονιές, όπου δεν αξίζει να τις μαζέψω για εμπορική χρήση αφού δεν καλύπτουν τα έσοδα (αν πλήρωνε ο αγροτικός συνεταιρισμός Πρέβεζας) ούτε τους εργάτες που θα τα συνέλεγαν . Άρα πολλοί γαιοκτήμονες θα μπορούσαν να συμφωνήσουν με την παραπάνω ομάδα να συλλέξουν τους καρπούς τους και να τα μοιραστούν από κοινού. Και ο γαιοκτήμονας παραμένει ικανοποιημένος αφού οι καρποί συλλέγονται και δεν συνεχίζουν να απορροφούν τις ουσίες των δέντρων, και η ομάδα έχει την χαρά της εργασίας - παραγωγικότητας - αλληλεγγύης.
Ένας άλλος τομέας είναι η εκμετάλλευση αγρών που δεν έχουν κάποια καλλιέργεια και η σπορά τους, αποδίδοντας στους ιδιοκτήτες ποσοστό της παραγωγής και συνεκμετάλλευση της υπόλοιπης από το σύνολο της ομάδας εργασίας (άσχετα με τον τομέα ευθύνης της κάθε υποομάδας).
Πολλοί άλλοι τομείς μπορούν να βρεθούν και να συζητηθούν, αρκεί η οργάνωση να είναι μη κερδοσκοπική..
Η ιδέα είναι σε θεωρητική βάση και στην παρούσα φάση μόνο προς συζήτηση σαν θεωρητικό μοντέλο ανάπτυξης της τοπικής κοινωνίας τονίζοντας τα συν και τα πλην του...
Μια δράση που θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε όλοι μαζί, είναι η παρακάτω. Δεν είναι εύκολη, αλλά ίσως αξίζει τον κόπο.. Η παρακάτω προσέγγιση βασίζεται στο γεγονός ότι η ανθρώπινη ευτυχία έχει ως προϋποθέσεις την βιωσιμότητα και την αλληλεγγύη.
Αν όλα τα εργατικά χέρια τα οποία βρίσκονται σε φάση αδράνειας δημιουργούσαν μια μικρή κοινωνία όπου θα εκμεταλλεύονταν τους πόρους, οι οποίοι μένουν ανεκμετάλλευτοι, θα υπήρχε κάλυψη και των 2 παραπάνω προϋποθέσεων.
Ένας τομέας που θα μπορούσε να δουλέψει μια τέτοια ομάδα είναι ο εξής. Πολλά χωράφια, λόγω της χαμηλής τιμής που έχουν τα προϊόντα στην αγορά, παραμένουν με τους καρπούς πάνω τους. Ο ίδιος έχω πορτοκαλιές και λεμονιές, όπου δεν αξίζει να τις μαζέψω για εμπορική χρήση αφού δεν καλύπτουν τα έσοδα (αν πλήρωνε ο αγροτικός συνεταιρισμός Πρέβεζας) ούτε τους εργάτες που θα τα συνέλεγαν . Άρα πολλοί γαιοκτήμονες θα μπορούσαν να συμφωνήσουν με την παραπάνω ομάδα να συλλέξουν τους καρπούς τους και να τα μοιραστούν από κοινού. Και ο γαιοκτήμονας παραμένει ικανοποιημένος αφού οι καρποί συλλέγονται και δεν συνεχίζουν να απορροφούν τις ουσίες των δέντρων, και η ομάδα έχει την χαρά της εργασίας - παραγωγικότητας - αλληλεγγύης.
Ένας άλλος τομέας είναι η εκμετάλλευση αγρών που δεν έχουν κάποια καλλιέργεια και η σπορά τους, αποδίδοντας στους ιδιοκτήτες ποσοστό της παραγωγής και συνεκμετάλλευση της υπόλοιπης από το σύνολο της ομάδας εργασίας (άσχετα με τον τομέα ευθύνης της κάθε υποομάδας).
Πολλοί άλλοι τομείς μπορούν να βρεθούν και να συζητηθούν, αρκεί η οργάνωση να είναι μη κερδοσκοπική..
Η ιδέα είναι σε θεωρητική βάση και στην παρούσα φάση μόνο προς συζήτηση σαν θεωρητικό μοντέλο ανάπτυξης της τοπικής κοινωνίας τονίζοντας τα συν και τα πλην του...
Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011
Ζωή και πολιτική...on film!
Νέο θέμα! Στον επόμενο "τόνο" θα δώσω και μερικές απαντήσεις στα προηγούμενα.
Ο Μάριος έχει την ιδέα, την οποία θέλει και να τη μοιραστεί μαζί μας, να δημιουργήσουμε κάποιο οπτικοακουστικό υλικό(filmακι, ντοκιμαντέρ κτλ κτλ) με θέμα το οποίο θα αποφασιστεί σε αυτό το blog και θα εκτελεστεί από τους συγγραφείς του αν και εφόσον το θέλουν. Το αρχικό σκεπτικό του, αν και είναι λίγο ακαθόριστο, είναι να καθοριστούν οι θεματικές ενότητες μέσα από συζήτηση, να γίνει σοβαρή έρευνα πάνω σε αυτά και στη συνέχεια να περάσουμε στο εκτελεστικό κομμάτι. Το παραπάνω είναι αναδιατύπωση του mail που μου έστειλε...
Λοιπόν, σαν ιδέα μου αρέσει και θα μου άρεσε να ασχοληθώ(είχα στο μυαλό μου να κάνω κάτι τέτοιο κάποια στιγμή). Το σημαντικό είναι αν τελικά αποφασίσουμε κάτι, να υπάρξει συγκεκριμένη δέσμευση για το ποιος θα κάνει τι για να μην μείνουμε πάλι στην "ιδέα". Αυτο-ικανοποιούμαστε με ιδέες και δεν κάνουμε πράξεις πολλές φορές.
Πρώτα πρώτα, πρέπει να δούμε αν υπάρχει όρεξη και χρόνος! Να δούμε διαθεσιμότητες.
Δεύτερον, καλό θα ήταν ο Μάριος μιας και είχε την ιδέα να κάνει μια εισαγωγή για το τι περίπου σκέφτεται έτσι ώστε να πέσουν και οι επόμενες ιδέες.
Τρίτον, αφού δούμε ότι υπάρχει όρεξη κ χρόνος, να δούμε αν αυτό που θα αποφασίσουμε μπορούμε και να το πραγματοποιήσουμε. Και να πράξουμε αναλόγως.
Τα άλλα στην πορεία.
Έχω κάποιες ιδέες αλλά δεν έχει νόημα να τις παραθέσω τώρα.Εν καιρώ...
Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011
Ευρώ ή δραχμή
Νομίζω ότι το δίλημμα έχει τεθεί αρκετές φορές οπότε δημιουργώ νέο νήμα. Αναρτώ δημοσίευση υπεράσπισης την έξοδο από την Ευρώπη και επαναφορά εθνικού νομίσματος και την εφαρμογή μιας νέας εθνικής νομισματικής πολιτικής.
Δομή blog
Θα ήθελα να τονίσω κάποια στοιχεία που δεν τα θεωρώ πρακτικά στην παρούσα δομή του blog αλλά δεν ξέρω και αν υπάρχει και κάποια άλλα εναλλακτική λύση.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)