«Λευτεριά στον Τζορτζ Κλούνεϊ»

Το βρήκα ενδιαφέρον και το παραθέτω. Ελπίζω στην ανοιχτομυαλιά σας, μην το πάρετε με τις ντομάτες εξ αρχής.





Tου Πάσχου Μανδραβέλη

Ολος ο κόσμος είδε τον διάσημο ηθοποιό Τζορτζ Κλούνεϊ να έχει τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα, με εκείνη τη λεπτή πλαστική κορδέλα που χρησιμοποιούν οι αστυνομικές αρχές των ΗΠΑ ως χειροπέδες μιας χρήσης. Το έγκλημα που οδήγησε στη σύλληψη του διάσημου ανά την υφήλιο ηθοποιού, του πατέρα του, κάποιων βουλευτών του Δημοκρατικού Κόμματος, αλλά και προσωπικοτήτων -όπως ο γιος του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ- δεν ήταν κάποια πράξη «συμβολικής» βίας, σαν αυτές που συνηθίζουμε στην Ελλάδα. Οι προαναφερθέντες συνελήφθησαν διότι διαδήλωσαν εντός της απαγορευμένης ζώνης, δηλαδή σε απόσταση μικρότερη των πενήντα μέτρων από την πρεσβεία του Σουδάν.

Σε κάποιες χώρες ο νόμος τηρείται με το υποδεκάμετρο. Δεν εφαρμόζεται ούτε αναλόγως των προθέσεων (που δηλώνουν κάποιοι) ούτε αναλόγως του κοινωνικού στάτους που έχουν αυτοί οι «κάποιοι». Κάθε παραβίαση του νόμου έχει τις συνέπειές του. Αντιθέτως, στην Ελλάδα έχουμε άλλες παραδόσεις. Διαδηλωτές με στειλιάρια (που έχουν στην άκρη τον φερετζέ μιας κόκκινης σημαιούλας) πέφτουν πάνω στους παρατεταγμένους αστυνομικούς για να υπογραμμίσουν το δικαίωμα κάθε πολίτη στον σαματά. «Προκαλείται ένταση», όπως συνηθίζουν να λένε τα κανάλια, το βράδυ τα δελτία έχουν υλικό να παίξουν, και οι καθ’ ημάς αριστεροί έχουν κάτι να λένε για την «επανάσταση» που έρχεται.

Μπορούμε να φανταστούμε τι θα συνέβαινε αν συλλαμβανόταν για παραβίαση κάποιου νόμου ο κ. Μίκης Θεοδωράκης; Σύμφωνοι: ο Τζορτζ Κλούνεϊ δεν είναι Μίκης Θεοδωράκης, αλλά εδώ είναι ανεπίτρεπτο ακόμη και να μυρίσει δακρυγόνα ο Ελληνας μουσουργός, ακόμη και σε χώρους που πέφτουν δακρυγόνα.

Το δεύτερο που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι ότι ο διάσημος ηθοποιός δεν κατήγγειλε την αστυνομία της Ουάσιγκτον για «ποινικοποίηση του αγώνα» του. Αντιθέτως: χρησιμοποίησε τη σύλληψη προς όφελος του σκοπού που επεδίωκε. Ο ίδιος δεν θέλησε να πάρει τα «επαναστατικά παράσημα» που αφειδώς δίνονται από την εγχώρια Αριστερά. Μίλησε ελάχιστα για την περιπέτειά του αλλά πολύ για το Νταρφούρ, για το οποίο, εξάλλου, διαδήλωνε σε πρώτη φάση. Οι ημέτεροι «επαναστάτες» ξεχνούν αμέσως τον αγώνα και κάνουν πρώτο θέμα σε όλα τα κανάλια τις λεπτομέρειες της «αστυνομικής βίας» και την ποινικοποίηση των αγώνων στην εποχή της «χούντας», την οποία ως γνωστόν ζούμε. Εκτός του Κλούνεϊ, ούτε οι φίλοι του και οι θαυμαστές του είπαν «έλα μωρέ, τι έγινε; Επειδή διαδήλωσε στα 48 μέτρα αντί τα 50, έπρεπε να συλληφθεί; Αυτό είναι τώρα το πρόβλημα της χώρας; Δεν βλέπετε τον Ο Τζέι Σίμπσον που πήγε στο δικαστήριο για τη δολοφονία της συζύγου του και αθωώθηκε;» Αλλά ούτε το Δημοκρατικό Κόμμα εξέδωσε κάποια ανακοίνωση για τη σύλληψη των βουλευτών του, διακηρύσσοντας το δικαίωμα στην -μικρή έστω- ανομία, ελέω της βουλευτικής ασυλίας. Σε κάποιες χώρες δεν είναι υποκριτικό το αίτημα για ισονομία. Δεν διαδηλώνουν υπέρ και κατά της ασυλίας ταυτόχρονα.

Από τα παραπάνω συνάγεται ότι δεν πρόκειται να δούμε γκράφιτι στους τοίχους της Ουάσιγκτον να λένε «Ο Τζορτζ Κλούνεϊ είναι αθώος». Οι «επαναστατικώς» ξενέρωτοι Αμερικανοί θα περιμένουν τη Δικαιοσύνη να κρίνει. «Τσκ, τσκ, τσκ», που θα ’λεγαν οι παλιές καραβάνες των ελληνικών αγώνων.