ΧΑΧΑ!!!
Μου άρεσαν και οι δύο απαντήσεις!!
Ένα μεγάλο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο κάθε ένας είναι η απογοήτευση. Δικαιολογημένη και ρεαλιστική αλλά όχι "ζωτική". Δεν είναι απλό θέμα και κάθε πολιτική ή άλλη ανάλυση θα πρέπει να το λαμβάνει υπόψιν της. Δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη η ελπίδα (Ορέστη).
Συμφωνώ πολύ με αυτό :
''Είμαι με αυτούς που χτίζουν τις πολιτείες μα δεν έχουν σπίτι
με αυτούς που ζυμώνουν μα δεν έχουν ψωμί
με αυτούς που βγάζουν το κάρβουνο αλλά κρυώνουν
με αυτούς που δεν έχουν τίποτα
και έρχονται να πάρουν τον κόσμο '' .
Παρ'όλα αυτά δεν μπορώ να το υιοθετήσω γιατί δυσκολεύομαι να το νιώσω. Παρόλο που είναι ακριβώς αυτό που πιστεύω, άλλοι παράγοντες δεν μου επιτρέπουν να το βιώσω. Όταν πρόκειται να δώσεις μία μάχη (βίαιη ή ειρηνική) είναι απαραίτητο να νιώθεις "σύντροφος κ αδερφός" με τους ανθρώπους που παλεύεις μαζί..
Πώς να συμπορευτεί κάποιος με τον φανατισμό, τον προσωπικό ή συλλογικό δογματισμό, την ηλιθιότητα, τον άκρατο εγωισμό και γενικότερα την μη διαλεκτικότητα που έχει διεισδύσει παντού και δεν το παίρνουμε χαμπάρι;
Όταν παλεύεις, και δίνεις τη ζωή σου σε έναν αγώνα, πρέπει και το "λαμβάνειν" να είναι ανάλογο (χμ, δεν ξέρω αν είναι σωστό αυτό το "λαμβάνειν"...Αποστόλη;;).
Μακάριοι αυτοί που δεν επηρεάζονται σημαντικά από αυτό.
Η μία όψη του νομίσματος λοιπόν είναι η απογοήτευση, που δικαιολογημένα ή όχι, είναι εδώ και πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Η άλλη είναι η θέληση για ζωή και το μονοπάτι που ο κάθε ένας ξεχωριστά επιλέγει, αλλά όχι ξεκομένα! Οπότε η ανάγκη συλλογικής προσπάθειας για ένα κοινό σκοπό είναι γεγονός και καμία φοβία ή απογοήτευση ή κόμπλεξ ή ή ή ... δεν θα πρέπει να μειώνει τη σημαντικότητά της.
Αυτά τα ολίγα..
* Όποιος δεν θέλει να λαμβάνει τα e mail να το πει ε?!!
* Αν συνεχιστούν οι κουβέντες θα μπορούσαμε να φτιάξουμε και ένα μπλόγκ με ένα κοινό dropbox...Λέμε τώρα..
Μου άρεσαν και οι δύο απαντήσεις!!
Ένα μεγάλο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο κάθε ένας είναι η απογοήτευση. Δικαιολογημένη και ρεαλιστική αλλά όχι "ζωτική". Δεν είναι απλό θέμα και κάθε πολιτική ή άλλη ανάλυση θα πρέπει να το λαμβάνει υπόψιν της. Δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη η ελπίδα (Ορέστη).
Συμφωνώ πολύ με αυτό :
''Είμαι με αυτούς που χτίζουν τις πολιτείες μα δεν έχουν σπίτι
με αυτούς που ζυμώνουν μα δεν έχουν ψωμί
με αυτούς που βγάζουν το κάρβουνο αλλά κρυώνουν
με αυτούς που δεν έχουν τίποτα
και έρχονται να πάρουν τον κόσμο '' .
Παρ'όλα αυτά δεν μπορώ να το υιοθετήσω γιατί δυσκολεύομαι να το νιώσω. Παρόλο που είναι ακριβώς αυτό που πιστεύω, άλλοι παράγοντες δεν μου επιτρέπουν να το βιώσω. Όταν πρόκειται να δώσεις μία μάχη (βίαιη ή ειρηνική) είναι απαραίτητο να νιώθεις "σύντροφος κ αδερφός" με τους ανθρώπους που παλεύεις μαζί..
Πώς να συμπορευτεί κάποιος με τον φανατισμό, τον προσωπικό ή συλλογικό δογματισμό, την ηλιθιότητα, τον άκρατο εγωισμό και γενικότερα την μη διαλεκτικότητα που έχει διεισδύσει παντού και δεν το παίρνουμε χαμπάρι;
Όταν παλεύεις, και δίνεις τη ζωή σου σε έναν αγώνα, πρέπει και το "λαμβάνειν" να είναι ανάλογο (χμ, δεν ξέρω αν είναι σωστό αυτό το "λαμβάνειν"...Αποστόλη;;).
Μακάριοι αυτοί που δεν επηρεάζονται σημαντικά από αυτό.
Η μία όψη του νομίσματος λοιπόν είναι η απογοήτευση, που δικαιολογημένα ή όχι, είναι εδώ και πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Η άλλη είναι η θέληση για ζωή και το μονοπάτι που ο κάθε ένας ξεχωριστά επιλέγει, αλλά όχι ξεκομένα! Οπότε η ανάγκη συλλογικής προσπάθειας για ένα κοινό σκοπό είναι γεγονός και καμία φοβία ή απογοήτευση ή κόμπλεξ ή ή ή ... δεν θα πρέπει να μειώνει τη σημαντικότητά της.
Αυτά τα ολίγα..
* Όποιος δεν θέλει να λαμβάνει τα e mail να το πει ε?!!
* Αν συνεχιστούν οι κουβέντες θα μπορούσαμε να φτιάξουμε και ένα μπλόγκ με ένα κοινό dropbox...Λέμε τώρα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου