Λοιπόν λοιπόν... βρήκα επιτέλους λίγο χρόνο, και κυρίως διάθεση, να συνεχίσω την κουβέντα..
Κάτι γενικό για αρχή. Δεν είμαι απογοητευμένος, το είπα και στο email. Όχι έτσι όπως το γενικεύσατε τουλάχιστον. Η βασική μου τοποθέτηση, δεν ειπώθηκε καλά, και σας οδήγησε σε αυτό. Είναι η εξής, ότι ο λαός, έτσι όπως το έχω καταλάβει δηλαδή ότι το εννοείτε, δεν θα μας σώσει, δεν θα μας πάει πουθενά. ΙΣΩΣ να μας πάει σε κάτι καλύτερο, ίσως ναι. Αλλά για μένα, δεν υπάρχει πραγματική ελπίδα στον λαό. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι απογοητευμένος.
Και εδώ μπαίνω σε σχόλια πάνω στον Ορέστη ("3ο" email). Γιατί βάσει αυτού που είπα, πρέπει να δώσω κάπου αλλού την ελπίδα μου, απαντώντας στην πρώτη ερώτηση του Ορέστη.
Η ελπίδα μου δεν μπορεί να είναι στον λαό, δεν υπάρχει τίποτα εκεί για εμένα. Ξέρω ότι αυτό μόνο αριστερό δεν ακούγεται, αλλά απλά αδιαφορώ. Αν κάπου βλέπω ελπίδα, είναι μέσα μου, στην ουσιαστική βελτίωση του εαυτού μου, με γνώμονα κάποιες αξίες, που μπορούμε αν θέλετε να τις ορίσουμε. Ανθρωπιά, ενδιαφέρον για το κοινό καλό, και άλλες. Πάνω από όλες, θα έβαζα την αγάπη, και αυτό δεν είναι μια γενική ορολογία ή αερολογία, αλλά τρόπος να σκέφτεσαι, και να αλληλοπεριχωρείς τον διπλανό σου. Δεν βρήκα μεγαλύτερη αξία ως τώρα.
Ελπίδα για μένα λοιπόν είναι το να βλέπω τον εαυτό μου, και τον δίπλα μου να προσπαθεί για κάτι καλύτερο. Αυτό είναι ελπίδα, όχι κάποιος αγώνας για κάποια δικαιώματα, ακόμη και αν αυτά οδηγούν σε μια πιο ανθρώπινη ζωή.
Η επόμενη ερώτηση, "με ποιους είμαστε", δεν μπορώ να πω πως έχει νόημα καν για μένα. Δεν θέλω να είμαι με κανέναν, αν πρόκειται για "πολεμική σύρραξη", και δεν δέχομαι να πάρω μέρος σε κανένα "πόλεμο" τάξεων. Αν απαντήσω ποιητικά, όπως κάνατε ήδη, αυτό πέρα από έναν συναισθηματισμό, μου ορίζει και μερικώς μια ταυτότητα, αλλά ως εκεί.
Για το τρίτο που αναφέρει ο Ορέστης, θα πω μόνο πως εγώ δεν αγωνίζομαι βίαια, και αυτό είναι επιλογή. Επίσης, δεν βρήκα μέχρι στιγμής κανένα τέρας, "εκμεταλλευτικό κατασκεύασμα" που λέγεται καπιταλισμός, και να πρέπει να το σκοτώσω. Βρήκα όμως ανθρώπους άσπλαχνους, παρηκμασμένους. Έλλειψη αγάπης, αυτό βρήκα. Ελλειμματικούς ανθρώπους βλέπω 27 χρόνια τώρα. Από κάποιο οικονομικό σύστημα, τι να περιμένω? Δεν λυτρώνει, δεν φτιάχνει τα πραγματικά προβλήματα. Το πρόβλημα είναι μέσα μας, και κατ' επέκταση στο "μεταξύ μας", και όχι σε κάποιο σύστημα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να προσπαθούμε να έχουμε όσο το δυνατόν ένα πιο ανθρώπινο σύστημα. Μην το πάρετε και το πάτε στην άλλη άκρη. Απλά λέω, πως η εκμετάλλευση και γενικά το κακό στην κόσμο δεν προέρχεται από κάποιο σύστημα, ούτε θα εξαφανιστεί μαζί του. Αλλά ακόμη και αν ένα καλύτερο σύστημα θα έλυνε πάρα πολλά προβλήματα, πως μπορώ εγώ να το επιβάλλω? Και κατά πόσο θα μου λύσει τα ουσιώδη προβλήματα της ζωής μου? Καταδικάζω την βία, και δεν της δίνω καμμία δικαιολογία υπόστασης. Μόνο ίσως στην εξαιρετική περίπτωση όπου παίζεται η ζωή σου, όχι όμως παραπέρα.
Πάνω στα λόγια του Άρη δεν έχω να σχολιάσω κάτι ιδιαίτερο. Για την απογοήτευση μίλησα ήδη, και τελοσπάντων, δεν νομίζω πως χρειάζεται πολλή κουβέντα για αυτήν, απογοήτευση = θάνατος, και δεν μιλάμε για πεθαμένους τώρα... Η σύμπνοια, το να νιώθεις ότι είσαι σε ένα σύνολο, είναι απαραίτητο στοιχείο για την ζωή γενικότερα θα προσέθετα εγώ, πάνω σε αυτό που αναφέρεις.
Πάω στον Μάριο. Ξεκινάω ανάποδα. Για το υστερόγραφο1, να πω πως εγώ εδώ δεν γράφω για να τσακωθώ μαζί σας, ούτε να παρεξηγηθώ. Προσπαθώ να βρω έναν τόπο να μοιραστώ σκέψεις, αυτό. Οπότε μιλάτε όσο θέλετε και μπορείτε μαζί μου, είναι θεμιτό. Όσο διατηρείτε την ανοιχτομυαλιά σας, και την δεκτικότητα στην καρδιά σας, εδώ είμαστε, ας λέμε και αντίθετα πράματα.
Μου αρέσει η ανάπτυξη της σκέψης σου, όσο μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς εννοείς, συμφωνώ. Δεν ξέρω τι θες να πεις με το "ανοχή
μας στις αλλαγές που μας επιβάλλουν" ενώ τα:
- "Θα ήταν φρόνιμο να βλέπαμε ο ένας τον άλλο με όρεξη για κατανόηση και συνεργασία
μακρυά απο δόγματα και φανατισμούς."
- "Τι μπορεί να είναι όμως το καθήκον μπροστά στην ευτυχία ενός δικού σου ανθρώπου ή στο χαμόγελό του ή και στη δικιά σου ευτυχία αν την εντόπισες και τη θεωρείς εφικτή?"
είναι για μένα μεγάλες και όμορφες κουβέντες, που με βρίσκουν σύμφωνο.
Το βίντεο που παραθέτεις, είναι πολύ δυνατό, και ο τύπος, για μένα πιάνει την ρίζα του προβλήματος. Και το εννοώ.
Αυτά για την ώρα.
Το κείμενο που υποτίθεται ξεκίνησε την κουβέντα, ακόμη να βρω ώρα και όρεξη να το διαβάσω.... my apologies!
Κάτι γενικό για αρχή. Δεν είμαι απογοητευμένος, το είπα και στο email. Όχι έτσι όπως το γενικεύσατε τουλάχιστον. Η βασική μου τοποθέτηση, δεν ειπώθηκε καλά, και σας οδήγησε σε αυτό. Είναι η εξής, ότι ο λαός, έτσι όπως το έχω καταλάβει δηλαδή ότι το εννοείτε, δεν θα μας σώσει, δεν θα μας πάει πουθενά. ΙΣΩΣ να μας πάει σε κάτι καλύτερο, ίσως ναι. Αλλά για μένα, δεν υπάρχει πραγματική ελπίδα στον λαό. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι απογοητευμένος.
Και εδώ μπαίνω σε σχόλια πάνω στον Ορέστη ("3ο" email). Γιατί βάσει αυτού που είπα, πρέπει να δώσω κάπου αλλού την ελπίδα μου, απαντώντας στην πρώτη ερώτηση του Ορέστη.
Η ελπίδα μου δεν μπορεί να είναι στον λαό, δεν υπάρχει τίποτα εκεί για εμένα. Ξέρω ότι αυτό μόνο αριστερό δεν ακούγεται, αλλά απλά αδιαφορώ. Αν κάπου βλέπω ελπίδα, είναι μέσα μου, στην ουσιαστική βελτίωση του εαυτού μου, με γνώμονα κάποιες αξίες, που μπορούμε αν θέλετε να τις ορίσουμε. Ανθρωπιά, ενδιαφέρον για το κοινό καλό, και άλλες. Πάνω από όλες, θα έβαζα την αγάπη, και αυτό δεν είναι μια γενική ορολογία ή αερολογία, αλλά τρόπος να σκέφτεσαι, και να αλληλοπεριχωρείς τον διπλανό σου. Δεν βρήκα μεγαλύτερη αξία ως τώρα.
Ελπίδα για μένα λοιπόν είναι το να βλέπω τον εαυτό μου, και τον δίπλα μου να προσπαθεί για κάτι καλύτερο. Αυτό είναι ελπίδα, όχι κάποιος αγώνας για κάποια δικαιώματα, ακόμη και αν αυτά οδηγούν σε μια πιο ανθρώπινη ζωή.
Η επόμενη ερώτηση, "με ποιους είμαστε", δεν μπορώ να πω πως έχει νόημα καν για μένα. Δεν θέλω να είμαι με κανέναν, αν πρόκειται για "πολεμική σύρραξη", και δεν δέχομαι να πάρω μέρος σε κανένα "πόλεμο" τάξεων. Αν απαντήσω ποιητικά, όπως κάνατε ήδη, αυτό πέρα από έναν συναισθηματισμό, μου ορίζει και μερικώς μια ταυτότητα, αλλά ως εκεί.
Για το τρίτο που αναφέρει ο Ορέστης, θα πω μόνο πως εγώ δεν αγωνίζομαι βίαια, και αυτό είναι επιλογή. Επίσης, δεν βρήκα μέχρι στιγμής κανένα τέρας, "εκμεταλλευτικό κατασκεύασμα" που λέγεται καπιταλισμός, και να πρέπει να το σκοτώσω. Βρήκα όμως ανθρώπους άσπλαχνους, παρηκμασμένους. Έλλειψη αγάπης, αυτό βρήκα. Ελλειμματικούς ανθρώπους βλέπω 27 χρόνια τώρα. Από κάποιο οικονομικό σύστημα, τι να περιμένω? Δεν λυτρώνει, δεν φτιάχνει τα πραγματικά προβλήματα. Το πρόβλημα είναι μέσα μας, και κατ' επέκταση στο "μεταξύ μας", και όχι σε κάποιο σύστημα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να προσπαθούμε να έχουμε όσο το δυνατόν ένα πιο ανθρώπινο σύστημα. Μην το πάρετε και το πάτε στην άλλη άκρη. Απλά λέω, πως η εκμετάλλευση και γενικά το κακό στην κόσμο δεν προέρχεται από κάποιο σύστημα, ούτε θα εξαφανιστεί μαζί του. Αλλά ακόμη και αν ένα καλύτερο σύστημα θα έλυνε πάρα πολλά προβλήματα, πως μπορώ εγώ να το επιβάλλω? Και κατά πόσο θα μου λύσει τα ουσιώδη προβλήματα της ζωής μου? Καταδικάζω την βία, και δεν της δίνω καμμία δικαιολογία υπόστασης. Μόνο ίσως στην εξαιρετική περίπτωση όπου παίζεται η ζωή σου, όχι όμως παραπέρα.
Πάνω στα λόγια του Άρη δεν έχω να σχολιάσω κάτι ιδιαίτερο. Για την απογοήτευση μίλησα ήδη, και τελοσπάντων, δεν νομίζω πως χρειάζεται πολλή κουβέντα για αυτήν, απογοήτευση = θάνατος, και δεν μιλάμε για πεθαμένους τώρα... Η σύμπνοια, το να νιώθεις ότι είσαι σε ένα σύνολο, είναι απαραίτητο στοιχείο για την ζωή γενικότερα θα προσέθετα εγώ, πάνω σε αυτό που αναφέρεις.
Πάω στον Μάριο. Ξεκινάω ανάποδα. Για το υστερόγραφο1, να πω πως εγώ εδώ δεν γράφω για να τσακωθώ μαζί σας, ούτε να παρεξηγηθώ. Προσπαθώ να βρω έναν τόπο να μοιραστώ σκέψεις, αυτό. Οπότε μιλάτε όσο θέλετε και μπορείτε μαζί μου, είναι θεμιτό. Όσο διατηρείτε την ανοιχτομυαλιά σας, και την δεκτικότητα στην καρδιά σας, εδώ είμαστε, ας λέμε και αντίθετα πράματα.
Μου αρέσει η ανάπτυξη της σκέψης σου, όσο μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς εννοείς, συμφωνώ. Δεν ξέρω τι θες να πεις με το "ανοχή
μας στις αλλαγές που μας επιβάλλουν" ενώ τα:
- "Θα ήταν φρόνιμο να βλέπαμε ο ένας τον άλλο με όρεξη για κατανόηση και συνεργασία
μακρυά απο δόγματα και φανατισμούς."
- "Τι μπορεί να είναι όμως το καθήκον μπροστά στην ευτυχία ενός δικού σου ανθρώπου ή στο χαμόγελό του ή και στη δικιά σου ευτυχία αν την εντόπισες και τη θεωρείς εφικτή?"
είναι για μένα μεγάλες και όμορφες κουβέντες, που με βρίσκουν σύμφωνο.
Το βίντεο που παραθέτεις, είναι πολύ δυνατό, και ο τύπος, για μένα πιάνει την ρίζα του προβλήματος. Και το εννοώ.
Αυτά για την ώρα.
Το κείμενο που υποτίθεται ξεκίνησε την κουβέντα, ακόμη να βρω ώρα και όρεξη να το διαβάσω.... my apologies!
Θα αντιπαραθέσω απλά ένα αντεπιχείρημα στα λόγια του Βασίλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕφόσον είμαστε μέρος ένος κοινωνικού συνόλου και δεν ζούμε μόνοι μας στα βουνά, οπότε οι κοινωνικοπολιτικοοικονομικες αλλαγές επηρεάζουν αμεσότατα και τη δική μας ζωή, η συμμετοχή στα κοινά είναι αναπόφευκτη. Το ζήτημα πάντα ήταν και θα είναι το πως θα καλυτερέψουν τα πράγματα για μας και για τους γύρω μας. Και το ερώτημα το εξής: Αρκεί να κρατάμε απλά μια τίμια στάση, έχοντας πάντα μαζί μας τις αξίες που έθεσε ο Βασίλης, όπως αγάπη,δικαιοσύνη κτλ ; Δηλ μέσα από την προσωπική και μόνον στάση του καθένα να επέλθει μια σημαντική αλλαγή έστω και μακροπρόθεσμα;
Θα ήταν βολικό νομίζω να το πιστεύουμε. Νομίζω το ζήτημα πρέπει να αντιμετωπιστεί με μια δόση σκεπτικισμού. Η ιστορία έχει αποδείξει δυστυχώς ότι κάθε αλλαγή συνοδεύεται από πράξεις βίας. Οι καταπιεζόμενοι μιας κοινωνίας κάποια στιγμή αποφασίζουν να αντισταθούν στην κατάσταση που τους εξαθλιώνει, δημιουργώντας νέες αξίες, δικαιότερες(σε σύγκριση με πριν) για τους περισσοτέρους. Στον κόσμο υπάρχει απληστία αλλά υπάρχει και τιμιότητα. Υπάρχει αδικία αλλά υπάρχει και δικαιοσύνη. Κανείς δεν γεννιέται έτσι ή αλλιώς. Οι κοινωνικές συνθήκες διαμορφώνουν τις προσωπικότητες. Αλλάζοντας την κοινωνία θα φτιάξουμε και το μέλλον, δημιουργώντας ένα δικαιότερο σύστημα βάζουμε τις βάσεις για να αλλάξουμε και ριζικότερα την κοινωνία.
Και κάτι πιο απτό.. Είμαστε παρόντες σε σημαντικές αλλαγές. Το κεφάλαιο για να βγεί από την κρίση χρησιμοποιεί τους λαούς και τους εξαθλιώνει. Το ερώτημα είναι απλό... Θα περιμένουμε να έρθουν να κατασχέσουν το σπίτι μας για να αντισταθούμε μαζί με αυτούς που έχουμε κάτι κοινό; Το οποίο κοινό σε αυτή την περίπτωση, δυστυχώς δεν είναι οι αξίες ή προσωπικότητα, αλλά η κοινωνική του τάξη. Δεν χρειάζεται κάτι πιο αποτελεσματικό το οποίο θα αντισταθεί σε αυτή την κατάσταση; Αν αυτή τη στιγμή οι καταπιεζόμενοι του κόσμου χρησιμοποιήσουν βία για να υπερασπιστούν τη ζωή τους δεν θα είναι σε νόμιμη άμυνα; Γιατί να πρέπει να φτάσουμε στο κατώτερο σημείο εξαθλίωσης για να συμβεί αυτό; Γιατί αν πεινάσουμε, Βασίλη, όλοι θα ξεσηκωθούμε ανεξαιρέτως και η βία θα εξαπλωθεί με τον πιο άγριο τρόπο. Η ιστορία το αποδεικνύει. .
Και όσο για τον καπιταλισμό. Όντως το σύστημα είναι ένα σύστημα και πάντα άνθρωποι είναι από πίσω. Όμως δεν είναι όλα τα οικονομικά συστήματα το ίδιο. Άλλο η φεουδαρχία,άλλο η δουλοκτησία άλλο ο καπιταλισμός και άλλο ο σοσιαλισμός ή όποιο άλλο. Τα ένα σύστημα είναι δικαιότερο από το κάθε προηγούμενο. Φυσικά πάντα υπάρχει αδικία για τους περισσότερους, αλλά το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν καλύτερα συνεχώς αυξάνεται. Ο καπιταλισμός κινείται γύρω από μία και μόνο αξία ΚΕΡΔΟΣ. Το ζήτημα είναι να περάσουμε σε ένα σύστημα που θα έχει σαν επίκεντρο τον ΑΝΘΡΩΠΟ.
Αυτά γιατί ζαλίστηκα..
Αναρτώ την απάντηση του Ορέστη καθώς για κάποιο λόγο δεν το έκανε ο ίδιος και μου την έστειλε σε email..Την ανεβάζω σε 2 κομμάτια . Υπάρχει περιορισμός στους 4096 χαρακτήρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτον για το μύνημα του Βασίλη .
Θα είμαι πάρα πολύ σύντομος και σαφής . Θα σου αποδείξω γιατί οι αξίες που ιεραρχείς ως αναγκαίες δεν μπορούν να μας βγάλουν απο το αδιέξοδο .
Θα τα πώ λαικά .
Εμείς οι άνθρωποι θέλουμε να μπορούμε να ζούμε άνετα .
Να εργαζόμαστε όσο το δυνατόν λιγότερο και να μπορούμε να έχουμε μία άνετη και γεμάτη ζωή, με τα σημερινά δεδομένα, (Ψυχαγωγία, ταξίδια, περίθαλψη ,ελεύθερος χρόνος,ποιοτικά καλή τροφή,στέγαση ,μετακίνηση ...) .
Φανταστικά λοιπόν .
Σήμερα λοιπόν υπάρχουν οι προυποθέσεις να ζουν όλοι άνετα και με πολύ καλό προσδόκιμο όρο ζωής (τεχνολογικά ) .
Αυτό που γίνεται είναι το εξής , αυτοί που παράγουν όλο τον πλούτο της κοινωνίας , (εργαζόμενοι και δη εργάτες ) είναι αναγκασμένοι να είναι εξαθλιωμένοι και σε καθεστώς επιβίωσης .
Γιατί , οι αστικές τάξεις ,( μονοπώλια, τράπεζες και όλο το μεγάλο κεφάλαιο συνολικά ) που συγκροτούνται σε έθνη κράτη
1)Παλεύουν για την αρπαγή ΌΣΟ το δύνατόν ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ πλούτο απο τους εργαζόμενους
2)Παλεύουν μεταξύ τους για το ποιός θα κυριαρχήσει ( ΗΠΑ εναντίον Γαλλίας , ΗΠΑ εναντίον Κίνας , Γερμανία εναντίον γαλλίας κτλπ κτλπ , όσες είναι οι Ιμπεριαλιστικές δυνάμεις όλες παλεύουν εναντίον όλων διαμορφώνοντας τακτικές συμμαχίες προσωρινά .)
3)Μπορεί να ενωθούν κάτω απο ορισμένες συνθήκες αν νιώθουν ότι απειλούνται συνολικά απο τους λαούς , αλλά μόνο μέχρι αυτή η απειλή να εξαλειφθεί .
Αυτές είναι και οι κυρίαρχες αντιθέσεις που ζωγραφίζουν τον καμβά του κόσμου μας εδώ και πολύ καιρό τώρα. (απο το 1900 και μετά χοντρικά )
1)Κεφάλαιο - εργασία
2)Ενδο-ιμπεριαλιστικές
3)Ιμπεριαλιστές- Λαοί .
Αυτές οι αντιθέσεις σε όποιον μπορεί να αντιληφθεί τον κόσμο , μπορούν να εξηγήσουν τα πάντα όσα έχουν συμβεί στο ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού που βρισκόμαστε σήμερα ,τον Ιμπεριαλισμό .
Αυτά είναι αποδεδειγμένα επιστημονικά μέσω της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας και της κοινωνικής εξέλιξης.
Συνεπώς σήμερα βρισκόμαστε
και κυριαρχούμαστε απο κράτη που έχουν πολιτικό προσωπικό που υπηρετεί το κεφάλαιο(της κάθε χώρας) στην κάθε χώρα ανταγωνιστικά με την άλλη .
Σε αυτό που λέμε αστική δημοκρατία .
Ο κόσμος λοιπόν ήταν πεισμένος σήμερα μέχρι και τώρα, απο το 1990 και μετά περισσότερο , ότι αυτό το κοινωνικό σύστημα(καπιταλισμός) που υπηρετείται απο το πολιτικό σύστημα (αστική δημοκρατία ή χούντα ή φασισμός όλα την ίδια βάση εκμετάλλευσης έχουν ) ΤΟΥ φτάνει και τον εκφράζει .
Σήμερα όμως έχει αρχίσει να το προσπερνά .
Δεν μπαίνω στη ανάλυση της οικονομικής κρίσης σε ένα βαθμό είναι μέσα στο κείμενο(ημιτελώς) .
Και η συνέχεια....
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν το ζουμί της αντιπαράθεσης και διαφοράς μεταξύ μας βασίλη είναι το εξής .
1)Ολη η κοινωνία δεν είναι το ίδιο (είναι χωρισμένη σε εκμεταλλευτές και εκμεταλευόμενους )
τρομετά βασικό !!!!
2)Η βασική αντίθεση που (στον καπιταλισμό ) μας οδήγησε εδώ δεν είναι η αντίθεση ΑΓΑΠΗ - ΜΙΣΟΣ . Μακάρι να ήταν και να έλεγα και γώ , Νάτο!! αυτό φτάνει για να αλλάξουν τα πράγματα !!!!!
Δεν είναι όμως απάντηση η αγάπη σε αυτόν που τον σκοτώνουν μέσα απο τους πολέμους , που τον απολύουν ενώ θα μπορούσε να έχει δουλειά , που τον πετάνε στα αζήτητα της ιστορίας , που τον αφήνουν να πεθάνει της πείνας , που τον πληρώνουν ένα κομμάτι ψωμί .
Δεν είναι η αιτία το Μίσος ή η ατομικότητα για την κατάντια του συστήματος αυτού που αργοπεθαίνει .
Η εκμεταλευση και η σαπίλα είναι .Γιατί αυτοί που σκοτώνουν και αρπάζουν δεν το κάνουν απο ΜΊΣΟΣ το κάνουν για να εξασφαλίσουν την επάπειρον αύξηση του πλούτου τους γιατί αν δεν το κάνουν αυτοί θα τους αφανίσει κάποιος άλλος (αυτός ο παραλογισμός κυριαρχεί . Γιαυτούς είναι
ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ χωρίς υπερβολή να αυξάνονται τα κέρδη τους εις βάρος του ανθρώπου και του περιβάλλοντος , έιναι ο νόμος της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής )
Και πολύ σημαντικό είναι ότι αυτοί που πλήτονται είναι το 90 % παγκόσμια ... για να παρασιτεί ένα 10 %
Άρα πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε πρώτον ότι δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα και δεν θα είναι πάντα έτσι . Καποτε ο καπιταλισμός ήταν ένα βήμα μπροστά σε σχέση με την φεουδαρχία . Εδώ και πολύ καιρό τώρα έχει ξεφτίσει , η εποχή μας θα το βεβαιώσει αυτό και θα προχωρήσει κοινωνικά την εξέλιξη .
Τίποτα δεν μένει στάσιμο σε αυτό το σύμπαν όλα κινούνται και μετασχηματίζονται , όπως και εμείς βιολογικά ,όπως και οι Γαλαξίες όμως η κοινωνική εξέλιξη δεν υπόκειται σε ΦΥΣΙΚΟΥΣ νόμους αλλά σε κοινωνικούς γιαυτό και απαιτεί τον ανθρώπινο παράγοντα .
Άρα μετά απο αυτά μπορώ να ισχυριστώ ότι πρέπει στην ουσία ο Λαός με την εργατική τάξη να συσπειρωθεί απέναντι σε αυτούς που τον αφανίζουν ή τον ωθούνε στην εξαθλίωση .
Είναι τόσο απλό .
Ορέστης
Αναρτώ ως Άρης μια γενικότερη τοποθέτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραθέτω το απόσπασμα του Ορέστη που συμφωνώ περισσότερο και νομίζω είναι το κλειδί για τη συζήτηση.
1. Το δίπολο εκμεταλλευτής - εκμεταλλευόμενος.
Είναι προφανές ότι αν αναζητούμε μια καλύτερη κοινωνία η συγκεκριμένη αντίθεση θα πρέπει όσο το δυνατόν περισσότερο να εξαλείφεται. Και δεν φτάνει μόνον οι εκμεταλλευόμενοι να σπάνε τα δεσμά τους αλλά στη συνέχεια να διαμορφώνονται οι συγκεκριμένες συνθήκες ώστε οι παλιοί καταπιεσμένοι να μην γίνουν οι ΝΕΟΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΕΣ. Οι συνθήκες αυτές εξαρτώνται άμεσα από το πολιτικοοικονομικό σύστημα. Ο καπιταλισμός από τη φύση του είναι δομημένος έτσι ώστε να προάγει την εκμετάλλευση καθώς το ΚΕΡΔΟΣ είναι η μοναδική αξία που τον κρατά ζωντανό. Βέβαια με την πάροδο των χρόνων και με τις αλλεπάλληλες εξεγέρσεις και αλλαγές πολλές άλλες αξίες μπαίνουν στο παιχνίδι, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία, η αξία της ανθρώπινης ζωής γενικότερα.. Όμως όλα αυτά παραμερίζονται ή τονίζονται από τις ανάγκες του κάθε συστήματος.
2.
"Η εκμεταλευση και η σαπίλα είναι .Γιατί αυτοί που σκοτώνουν και αρπάζουν δεν το κάνουν απο ΜΊΣΟΣ το κάνουν για να εξασφαλίσουν την επάπειρον αύξηση του πλούτου τους γιατί αν δεν το κάνουν αυτοί θα τους αφανίσει κάποιος άλλος (αυτός ο παραλογισμός κυριαρχεί . Γιαυτούς είναι
ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ χωρίς υπερβολή να αυξάνονται τα κέρδη τους εις βάρος του ανθρώπου και του περιβάλλοντος , έιναι ο νόμος της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής "
Το πολιτικοοικονομικό σύστημα δημιουργεί αδιέξοδα σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι δεν είναι πονηρές συμμορίες που κυβερνούν τον κόσμο. Υπακούν στους νόμους του καπιταλισμού, "Ο θάνατός σου, η ζωή μου".
Σε ένα διαφορετικό σύστημα όπου η εκμετάλλευση και η συσσώρευση της εξουσίας θα περιορίζονται όσο το δυνατόν περισσότερο, σιγά σιγά θα χτίζονται οι συνθήκες για την ουτοπία που ο κάθε ένας ονειρεύεται.
Η αντίθεση που θα πρέπει να εξαλειφθεί καθώς δεν είναι αντίθεση που βασίζεται σε φυσικούς νόμους αλλά σε ανθρώπινους είναι η αντίθεση που δημιουργείται από την ύπαρξη του χρήματος. Φτωχοί και πλούσιοι. Αυτή είναι η βασική αιτία της δυστυχίας των περισσοτέρων.
Περιμένω μια διαφορετική τοποθέτηση αφού έχουμε παραθέσει όλα τα παραπάνω, καθώς έχουμε δώσει μόνο την μία πλευρά. Περιμένω τα αντεπιχειρήματα!! Θα είναι πολλά!!!
Η θεωρία νομίζω εξηγήθηκε επαρκώς, αλλά η έκφραση διαπιστώσεων δεν είναι γνώρισμα αυτών που αναλαμβάνουν ευθύνες και πράττουν, αλλά η αντιπρόταση λύσεων..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανείς δεν νομίζω να διαφωνεί στα γενικά περί φιλελεύθερου καπιταλισμού. Κάπου όμως πρέπει να δούμε ποιοι δρόμοι υπάρχουν..
Η επίλυση του αδιεξόδου του καπιταλισμού μπορεί να προκύψει με 2 τρόπους. Ο πρώτος είναι συνταγματικός, και ο δεύτερος επαναστατικός.
Όσον αφορά τον πρώτο, υπάρχουν οι μηχανισμοί για να πέσει η κυβέρνηση αν το θέλει ο λαός μέσα σε λίγα λεπτά, μέσω πίεσης στους εκπροσώπους τους, που θα προκαλέσει την καταψήφιση της κυβέρνησης. Η διαδικασία είναι πολύ απλή, αλλά απαιτεί κόσμο που να γνωρίζει και να πιέζει όχι για τα συμφέροντα της κάθε συντεχνίας, αλλά του συνόλου. Πολύ εύκολα μπορεί κάποιος να πει ότι ο λαός δεν μπορεί να προβεί σε τέτοιες πιέσεις καθώς είναι υπόδουλος των συμφερόντων και δεν έχει την παιδεία, αφού δεν του την παρέχουν εσκεμμένα.. ένα το κρατούμενο..
Ο δεύτερος δρόμος είναι η επανάσταση. Υπάρχουν δύο είδη. Η αυθόρμητη και η προκαθορισμένη. Η αυθόρμητη προκύπτει από την εξαθλίωση του λαού, που μην έχοντας ούτε να φάει έχει το δικαίωμα να προβεί σε κάθε πράξη για να επιβιώσει. Θεμιτή. Η δεύτερη είναι η προκαθορισμένη, κατά την οποία κάποιοι εκμεταλλευόμενοι τη λαϊκή δυσανασχέτηση λόγω αντιλαϊκών μέτρων και με σκοπό είτε τη διεκδίκηση της εξουσίας είτε το καλό των υπολοίπων που δεν καταλαβαίνουν λόγω έλλειψης παιδείας (σύμφωνα με το προηγούμενο κρατούμενο), δημιουργούνε τεχνητό μπάχαλο. Κατά πόσο είναι θεμιτή η δράση για προσωπικές φιλοδοξίες ή για το καλό άλλων που ακόμη δεν έχουν ωριμάσει; Ποιος έχει το δικαίωμα να δρα εις το όνομα άλλων και ποιος θα κρίνει κατά πόσο εξυπηρετείται το γενικό συμφέρον; Ποιος είναι δημοκράτης όταν απέκτησε την εξουσία αντιδημοκρατικά; Επίσης, όποιος αναρριχάται με τη χρήση βίας, πρέπει να είναι διατεθειμένος να πέσει με τον ίδιο τρόπο..
Μετά από μια επανάσταση αυθόρμητη, δεν με νοιάζει τι θα προκύψει, γιατί θα είναι η λαϊκή βούληση. Όμως όταν δεν είναι, το ενδεχόμενο να πάμε σε χειρότερη κατάσταση είναι υπαρκτό και τότε θα φέρω ευθύνη. Η εποχές αλλάζουν, και η βία δεν είναι πανάκεια..
Και κάτι τελευταίο.. πότε κάναμε αυτοκριτική για τα κακώς κείμενα στην Ελλάδα; Όλα τα φταίνε οι οίκοι αξιολόγησης; Ή μήπως φταίει γενικά το κεφάλαιο; Να παραθέσω ένα παράδειγμα. Παίζει ολυμπιακός - πας πρέβεζα και χάνει ο πας πρέβεζα 5-0. Ο διαιτητής του ματς είναι οι οίκοι αξιολόγησης και δεν έδωσαν πέναλτι στον πας. Δικαιολογείται ο πας να απαντήσει στην ερώτηση ''τι φταίει που έχασε'', ως ακολούθως;
''Στο ποδόσφαιρο κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει''
Δεν είναι ελλιπής; Δεν φταίνε οι μεταγραφές, το σύστημα της ομάδας και η προπόνηση;
Ετοιμάζω και ένα σκιτσάκι σχετικά με τη ροή χρήματος στην ελληνική οικονομία τα τελευταία χρόνια.. αύριο θα το αναρτήσω, αν γίνεται.. ή αλλιώς μέσω mail.
Καληνύχτα..
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια ρητορική ερώτηση:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού το σύστημα είναι πάνω από όλους και δεν μπορεί κανείς να το νικήσει, με τόση εξουσία και όλα τα χαρακτηριστικά που του αποδίδετε άνωθεν, πείτε μου γιατί να μην είναι δυνατό να ελέγξει και οποιαδήποτε αντίδραση. Γιατί η επανάσταση δεν μπαίνει στους ίδιους κανόνες; Ίσως η αριστερή ρητορεία μας να μην μας επιτρέπει να το δεχτούμε, και να το έχουμε στο μυαλό μας ως το πιο καθαρό αγαθό. Αφού οι ίδιοι άνθρωποι ψηφίζουν, και οι ίδιοι επαναστατούν, γιατί στην μια περίπτωση είναι υπόδουλοι ενώ στην άλλη όχι; Εκτός κι αν τα δύο θέματα αναφέρονται σε διαφορετικούς ανθρώπους κι άρα σε δυσανάλογα ποσοστά της κοινωνίας μας.. και αν το δεχτούμε αυτό, δεχόμαστε ότι η πλειοψηφία θα είναι πάντα υπόδουλη και η επανάσταση θα αφορά λίγους..
Δεν θεωρώ ότι το σύστημα είναι ανίκητο..Και όχι δεν μπορεί να ελέγξει τα πάντα. Όπως όλα τα συστήματα έτσι και αυτό θα κάνει τον κύκλο του και έτσι και κι αλλιώς θα πέσει σαν ώριμο φρούτο να το διαδεχτεί το επόμενο. Αυτό το έχει αποδείξει η ιστορία. Το θέμα είναι να αλλάξουμε το σύστημα πριν σαπίσει ολοκληρωτικά ώστε να αποφευχθεί η μεγαλύτερη παρακμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι επαναστάσεις ποτέ δεν αφορούν λιγους. Λίγοι είναι συνήθως αυτοί που θα κάνουν την αρχή. Στη συνέχεια η μειοψηφία γίνεται πλειοψηφία. Συνήθως οι πλειοψηφίες δεν τάσονται υπερ μιας κατάστασης αλλά κρατούν μια πιο ουδέτερη-αδιάφορη στάση ωσότου τα πράγματα τους επηρεάσουν άμεσα. Μήπως τελικά η ερώτηση δεν είναι και τόσο ρητορική;;
Καταρχήν όσο αναφορά το μύνημα του Κώστα , όχι κώστα δεν υπάρχει φιλελεύθερος και μη καπιταλισμός , ένας είναι και το ανώτατο στάδιο του είναι το σημερινό ο ιμπεριαλισμός .
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα εφηύραν οι οπαδοί του Κευνς που θέλουν να γυρίσουμε πίσω στο 30 και στον πιο κρατικό καπιταλισμό (απλά δημιουργούν τεχνητά το δίλλημα νεο φιλελεύθερος ή μη καπιταλισμός βλέπε το δόγμα του σοκ της Ναόμι κλάιν που κάνει ακριβώς αυτή την πονηριά ).
Δεύτερον , ΜΟΝΟ ένας τρόπος υπάρχει να ανατρέψεις το κοινωνικό σύστημα μέσω της λαικής εξέγερσης . Το συνταγματικό είναι στα πλαίσια του συστήματος , το σύνταγμα Κώστα υπάρχει για να προστατεύει το σύστημα είναι ο Θεμέλιος λίθος του πολιτεύματος .
Το πολίτευμα είναι (αστική δημοκρατία ) η δικτατορία της αστικής τάξης πάνω στο λαό .
Όχι κώστα δεν υπάρχει αυθόρμητη επανάσταση ούτε και προκαθορισμένη απο κάποιους ηγετίσκους ή ηγέτες . Ο λαός αποφασίζει πότε και που θα κάνει την επανάσταση του και μέσα στους κόλπους του υπάρχουν και οι ηγέτες που ο ίδιος ο λαός έχει αναδείξει .
Εντάξιε το καταλαβαίνω δεν γνωρίζεις πολλά για το θέμα , αλλά ας το βάλουμε έτσι .
Την σπίθα την βάζουν κάποιοι πιό τολμηροί και τραβάνε το κάρο μπροστά , ο λαός μέσω των οργανώσεων του συναποφασίζει και ενώνεται με αυτούς .
Τα σοβιέτ ας πούμε που ήταν η λαική εξουσία στην τσαρική ρωσία ήταν όργανα του λαού , κανενός κόμματος .
Ένα άλλο παράδειγμα επίσης είναι η πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα του Μάο το 1960-1970 όπου ο λαός ξερίζωσε τα σάπια κομματικά στελέχη και έκανε επανάσταση μέσα στον σοσιαλισμό ! για πρώτη φορά στην ιστορία .
Ο λαός δεν είναι πρόβατα !!!! Ποτέ δεν ήταν .
Και χωρίς οργάνωση αυθόρμητα ποτέ δεν νίκησε . Άν το θές και με ποδοσφαιρικούς όρους που τόσο σου αρέσουν είναι το εξής .
Δεν πάω να παίξω στο Μπερναμπέου με τη Ρεάλ , χωρίς συγκροτημένη ομάδα ( οργάνωση κομματική , συνδικαλίστική , πολιτική , κοινωνική ) προπονητή (ηγέτες ) ,προπόνηση (αγώνες πολιτκούς , συνδικαλιστικούς ,συκρούσεις κκτλπ ) γιατί άν πάω σκορποχώρι θα με κάνουν ταλατιού
όταν έχεις τον αντίπαλο πάνοπλο και φούλ οργανωμένο δεν πάς ξεβράκωτος στα αγγούρια
Αυτό είναι το ένα
το δεύτερο σχετικά με την οργανωμένη πάλη είναι το εξής .
Ο λαός ενωνεται και συσπειρώνεται σε ανώτερο πολιτικό επίπεδο και μέσω αυτής της διαδικασίας ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ και το ΟΡΑΜΑ του . Γιατί δεν φτάνει να θέλεις να νικήσεις ΠΡΕΠΕΙ να βάλεις και στοιχεία του τι θέλεις μετά .
Ο λαός θέλει ήθελε και θα θέλει πάντα ( όπως και εσύ και ε΄γώ ) να ξέρει που πηγαίνει όταν ξεκινάει να πάει κάπου .
Τώρα όσο αναφορά για το τι να κάνουμε ? Καταρχήν εγώ τώρα θα μιλήσω μόνο για μένα . Αν θές να ξεφύγουμε απο τις διαπιστώσεις ,
εγώ λέω να συμβάλλουμε στην δημιουργία ένα πλατύ και πολύμορφο μέτωπο αντίστασης που θα διώξει ΕΕ,ΔΝΤ ,ΝΑΤΟ απο την Ελλάδα και θα βάλει στοιχεία της λαικής δημοκρατίας στον σοσιαλισμό που θα ορίσουμε ΕΜΕΙΣ και όχι το παρελθόν .
Αυτά μέσω των συνελέυσεων γειτονιάς μέσω των σωματείων μέσω όποιου οχήματος μπορεί κάποιος να δημιουργήσει που θα συμφωνεί στο
Κάτω τα χέρια απο τη ζωή μας
έξω ΕΕ ΔΝΤ ΝΑΤΟ
Υπεράσπιση των δικαιωμάτων στην εργασία ,ασφάλιση , δημοκρατικά δικαιώματα ,παιδεία .
Κάτω τα μέτρα του μνημονίου ,μεσοπρόθεσμου κτλπ .
Αν τα πετύχουμε αυτά μόνο τότε θα ξεκινήσουμε να μιλάμε για αντεπίθεση και να ψηλαφήσουμε και το ζήτημα της επανάστασης .
Αν δεν μάθουμε αν ανστιστεκόμαστε δεν θα μάθουμε και να νικάμε.
Ίσως δεν έγινε κατανοητό το ερώτημά μου. Αφού η επανάσταση θα αφορά την πλειοψηφία, γιατί αυτή η πλειοψηφία δεν μπορεί να κινηθεί συνταγματικά. Ελπίζω να δω απαντήσεις πάνω σε αυτήν την προσέγγιση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά (κι όχι όσο αναφορά) το κείμενο του Ορέστη.
[Καταρχήν όσο αναφορά το μύνημα του Κώστα , όχι κώστα δεν υπάρχει φιλελεύθερος και μη καπιταλισμός , ένας είναι και το ανώτατο στάδιο του είναι το σημερινό ο ιμπεριαλισμός. Αυτά τα εφηύραν οι οπαδοί του Κευνς που θέλουν να γυρίσουμε πίσω στο 30 και στον πιο κρατικό καπιταλισμό (απλά δημιουργούν τεχνητά το δίλλημα νεο φιλελεύθερος ή μη καπιταλισμός βλέπε το δόγμα του σοκ της Ναόμι κλάιν που κάνει ακριβώς αυτή την πονηριά). ]
Ίσως εξειδικεύεσαι στην επανάσταση που καταλαβαίνεις, εγώ δεν γνωρίζω πολλά για το θέμα, αλλά και στον καπιταλισμό, που καταλαβαίνω, δεν ξέρεις πολλά για το θέμα υπάρχουν διαφορετικές μορφές με βάση τη συμμετοχή του κράτους στην διαχείριση και στον παρεμβατισμό στην αγορά. Για σένα ένας είναι ο εχθρός και το θεωρείς ενιαίο. Δεκτό, αλλά λίγο απλοϊκό.
[Δεύτερον , ΜΟΝΟ ένας τρόπος υπάρχει να ανατρέψεις το κοινωνικό σύστημα μέσω της λαικής εξέγερσης . Το συνταγματικό είναι στα πλαίσια του συστήματος , το σύνταγμα Κώστα υπάρχει για να προστατεύει το σύστημα είναι ο Θεμέλιος λίθος του πολιτεύματος .
Το πολίτευμα είναι (αστική δημοκρατία ) η δικτατορία της αστικής τάξης πάνω στο λαό . ]
Είναι τόσο απλοϊκό το επιχείρημα ότι κάτι που δεν είναι του γούστου μας να ανήκει στο σύστημα και άρα είναι κακό, που δεν μπαίνω καν στον σχολιασμό. Το σύνταγμα είναι κανόνες που αφορούν κάθε οικονομικό σύστημα και εκφράζει τις διαδικασίες έκφρασης του λαού. Και κομμουνισμός μπορεί να γίνει με το υπάρχον σύστημα, αλλά δεν ταιριάζει αυτή η λύση στην εμμονή μας να μοιάσουμε με τους μεγάλους ήρωες του παρελθόντος μέσω της ένοπλης πάλης, ένας σύγχρονος Τσε Γκουεβάρα. Όμως αυτός ήξερε ότι κανένα σύνταγμα δεν θα του επέτρεπε να δικδικήσει τα αυτονόητα, λόγω χουντικής διαδικασίας εκλογής εξουσίας. Περιμένω να ακούσω ότι και σε εμάς είναι χουντική, γιατί τα κανάλια, η παιδεία μας κ.α. μας ωθεί κάθε φορά στις ίδιες αποφάσεις. Αφού όπως σοφά λες ότι ο λαός θα ξυπνήσει, γιατί είναι μονόδρομος η βία και όχι οι εκλογές; και ξαναλέω "εφόσον αυτοί έχουν ξυπνήσει"
[Όχι κώστα δεν υπάρχει αυθόρμητη επανάσταση ούτε και προκαθορισμένη απο κάποιους ηγετίσκους ή ηγέτες . Ο λαός αποφασίζει πότε και που θα κάνει την επανάσταση του και μέσα στους κόλπους του υπάρχουν και οι ηγέτες που ο ίδιος ο λαός έχει αναδείξει .
Εντάξιε το καταλαβαίνω δεν γνωρίζεις πολλά για το θέμα , αλλά ας το βάλουμε έτσι .
Την σπίθα την βάζουν κάποιοι πιό τολμηροί και τραβάνε το κάρο μπροστά , ο λαός μέσω των οργανώσεων του συναποφασίζει και ενώνεται με αυτούς .
Τα σοβιέτ ας πούμε που ήταν η λαική εξουσία στην τσαρική ρωσία ήταν όργανα του λαού , κανενός κόμματος .
Ένα άλλο παράδειγμα επίσης είναι η πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα του Μάο το 1960-1970 όπου ο λαός ξερίζωσε τα σάπια κομματικά στελέχη και έκανε επανάσταση μέσα στον σοσιαλισμό ! για πρώτη φορά στην ιστορία .
Ο λαός δεν είναι πρόβατα !!!! Ποτέ δεν ήταν .]
Συμφωνώ, δεν είπα όμως ότι οι ηγέτες βγαίνουν αυθόρμητα, είπα ότι η επανάσταση γίνεται αυθόρμητα.
[Και χωρίς οργάνωση αυθόρμητα ποτέ δεν νίκησε . Άν το θές και με ποδοσφαιρικούς όρους που τόσο σου αρέσουν είναι το εξής .
Δεν πάω να παίξω στο Μπερναμπέου με τη Ρεάλ , χωρίς συγκροτημένη ομάδα ( οργάνωση κομματική , συνδικαλίστική , πολιτική , κοινωνική ) προπονητή (ηγέτες ) ,προπόνηση (αγώνες πολιτκούς , συνδικαλιστικούς ,συκρούσεις κκτλπ ) γιατί άν πάω σκορποχώρι θα με κάνουν ταλατιού
όταν έχεις τον αντίπαλο πάνοπλο και φούλ οργανωμένο δεν πάς ξεβράκωτος στα αγγούρια
Αυτό είναι το ένα ]
Δεν διαφωνώ, δεν είμαι αντίθετος σε οποιαδήποτε οργάνωση και συμφωνώ ότι είναι απαραίτητη για να εκφράσει και να εκφραστεί ο κάθε πολίτης.
[το δεύτερο σχετικά με την οργανωμένη πάλη είναι το εξής . Ο λαός ενωνεται και συσπειρώνεται σε ανώτερο πολιτικό επίπεδο και μέσω αυτής της διαδικασίας ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ και το ΟΡΑΜΑ του . Γιατί δεν φτάνει να θέλεις να νικήσεις ΠΡΕΠΕΙ να βάλεις και στοιχεία του τι θέλεις μετά .
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ λαός θέλει ήθελε και θα θέλει πάντα ( όπως και εσύ και ε΄γώ ) να ξέρει που πηγαίνει όταν ξεκινάει να πάει κάπου . ]
Απολύτως σωστό
[Τώρα όσο αναφορά για το τι να κάνουμε ?]
Περιμένω εναγωνίως τις απαντήσεις σου...
[Καταρχήν εγώ τώρα θα μιλήσω μόνο για μένα . Αν θές να ξεφύγουμε απο τις διαπιστώσεις ,
εγώ λέω να συμβάλλουμε στην δημιουργία ένα πλατύ και πολύμορφο μέτωπο αντίστασης που θα διώξει ΕΕ,ΔΝΤ ,ΝΑΤΟ απο την Ελλάδα και θα βάλει στοιχεία της λαικής δημοκρατίας στον σοσιαλισμό που θα ορίσουμε ΕΜΕΙΣ και όχι το παρελθόν . ]
Αντίσταση, αντίσταση, αντίσταση.. περίμενα το όραμά σου καλύτερα για μετά την αντίσταση. Εκτός κι αν φτάνει ως εκεί το σχέδιο...
[Αυτά μέσω των συνελέυσεων γειτονιάς μέσω των σωματείων μέσω όποιου οχήματος μπορεί κάποιος να δημιουργήσει που θα συμφωνεί στο
Κάτω τα χέρια απο τη ζωή μας
έξω ΕΕ ΔΝΤ ΝΑΤΟ
Υπεράσπιση των δικαιωμάτων στην εργασία ,ασφάλιση , δημοκρατικά δικαιώματα ,παιδεία .
Κάτω τα μέτρα του μνημονίου ,μεσοπρόθεσμου κτλπ .]
Και πάλι αναφέρεσαι στο υπάρχον σύστημα, άρα θες να φύγουν οι ξένοι και να συνεχίσει το ίδιο οικονομικό σύστημα με πιο ανθρώπινη προσέγγιση, αν καταλαβαίνω καλά. Και τα όχι στο μνημόνιο τι σημαίνουν; Ξεκαθάρισε σε παρακαλώ το αναπτυξιακό σου μοντέλο. Το να λέμε μόνο όχι χωρίς σχέδια για το μετά δεν είναι πολιτική λύση.. πιστεύω ότι κάτι έχεις κατά νου, θέλω να το μοιραστείς μαζί μας αν θες.
[Αν τα πετύχουμε αυτά μόνο τότε θα ξεκινήσουμε να μιλάμε για αντεπίθεση και να ψηλαφήσουμε και το ζήτημα της επανάστασης .
Αν δεν μάθουμε αν αντιστεκόμαστε δεν θα μάθουμε και να νικάμε.]
Διαφωνώ κυρίως μαζί σου στο επιτελικό κομμάτι. Όλα καλά όσον αφορά την επανάσταση, αλλά την προτιμώ να αφορά τις σκέψεις μας και να μην φτάσουμε σε πολεμικές καταστάσεις. Δεν τις θεωρώ λανθασμένες, αλλά την έσχατη λύση..
Κώστα σε παρακαλώ κατάλαβε αυτό , που είναι βασικό συστατικό της άποψης μου .
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πείρα που βγήκε απο το κομμουνιστικό κίνημα είναι για μένα η εξής .
Το κίνημα και η έκφραση του κόσμου δημοκρατικά μέσα σε αυτό είναι απείρως σημαντικό .
Συνεπώς η σχέση κίνημα -κόμμα πρέπει να είναι πολύ ξεκάθαρη . ΔΗΛΑΔΗ
το κόμμα και η όποια μορφή οργάνωσης υπάρχουν για να βοηθάνε στην πάλη του λαού , η οργάνωση δεν είναι αυτοσκοπός .
Θα έχεις καταλάβει φίλε Κώστα ότι δεν είμαι της άποψης μεταρρύθμιση γιατί θεωρώ ότι δεν λύνει το πρόβλημα απλά το εντείνει . Συνεπώς είμαι υπέρ της ανατροπής με επανάσταση .
Τώρα όσο αναφορά το όραμα μπορώ να πώ το εξής
απο τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες του στον καθένα σύμφωνα με την εργασία του
διοίκηση του λαού απο τα κάτω χωρίς εκτρώματα κόμμα-κράτος
Αιρετοί και ανακλητοί απεσταλμένοι του λαού που συμμετέχουν σε ένα πανεθνικό συμβούλιο
Ο καθένας αμοίβεται σύμφωνα με τον χρόνο εργασίας του και με την επικυνδηνότητα και δυσκολία της δουλειάς του .
Κανένα προνόμιο για τους εκλεγμένους εκπρόσωπους των λαικών συνελεύσεων η αμοιβή τους θα είναι συγκεκριμένη και ίδια με όλων των άλλων
Θα ζούνε σε ίδια σπίτια και θα μετακινούνται με τα ίδια οχήματα .
ΚΑΝΕΝΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ Η ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
Τα μέσα παραγωγής είναι ολωνών και λειτουργούν με συνεταιρισμούς , κανένας δεν μπορεί να έχει στην ιδιοκτησία του μηχανές ή εργαλεία
(δεν μιλάμε για κατσαβίδια και τέτοια , ούτε για σπίτια προφανώς και αμάξια , ΦΥΣΙΚΑ ο κόσμος θα έχει αντικείμενα και κατοικία . αλλά αυτά που έχει ανάγκη προφανώς )
Κοινωνικοποίηση της γης
Βασικά αυτά είναι κώστα
Τώρα κοίτα δεν μπορούμε να τα πετύχουμε πχ , αν δεν καταφέρουμε να οργανωθούμε και να αντισταθούμε .
Αν δεν μπορείς να πάς απο το Α ΣΤΟ Β δεν μπορείς να πηδήξεις απο το το Α ΣΤΟ Η .
Είναι βασικά πράγματα .
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το διάδοχο σύστημα που περιγράφεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο καπιταλισμός στα τελικά στάδια του νεοφιλελευθερισμού όπου ο πλούτος θα έχει συσσωρευτεί σε πολύ λίγους. Δεν είναι ένα διαφορετικό οικονομικό σύστημα. Αυτό λοιπόν, το βάρβαρο σύστημα θα κάνει τον κύκλο του και η ΑΝΑΓΚΗ θα το σκοτώσει (με επαναστάσεις, εξεγέρσεις, πολέμους και άλλες μεταβατικές διαδικασίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν κοιτάξουμε στο παρελθόν, η μετάβαση από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό έγινε με αργά αλλά σταθερά βήματα. Κάποια στιγμή, πριν περίπου 500 χρόνια αν δεν κάνω λάθος, οι εργάτες έφευγαν από τα φέουδα και δημιουργούσαν τις δικές τους κοινότητες, τα μπούργκος, και να αποδεσμεύονται από τα φέουδα. Βέβαια, σε πολλές περιπτώσεις έγιναν πολλές εξεγέρσεις για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο καθώς τα μπούργκος ήταν ενάντια στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης των φεουδαρχών. Αφού δημιουργήθηκαν διάφορα μπούργκος και άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει το οικονομικό μοντέλο καθώς μια νέα τάξη εμφανίστηκε, οι αστοί, όπου ο καθένας είχε το δικαίωμα να δουλεύει για τον εαυτό του και να παράγει το δικό του κέρδος και όχι για το φεουδάρχη. Εκεί εμφανίζονται και οι μεσάζοντες έμπορες που είναι βασικό συστατικό στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος. Βέβαια, χρειάστηκαν να γίνουν διάφορες επαναστάσεις(σαν πιο βασικές, πρώτα στην Αγγλία και πολύ αργότερα στην Γαλλία) έτσι ώστε να καθιερωθεί το νέο μοντέλο και να καμφθούν οι αντιδράσεις των φεουδαρχών.
Κάτι παρόμοιο ίσως θα μπορούσε να συμβεί και στις μέρες μας. Αν υπάρξουν πολλές αυτοδιαχειριζόμενες μικροκοινωνίες, μαζί με εξεγέρσεις και επαναστάσεις να περάσουμε σε ένα επόμενο σύστημα που θα έχει διαμορφωθεί στην πράξη και όχι στα χαρτιά! Αυτό μπορούμε να το συζητήσουμε σε άλλο νήμα αν θέλουμε, δεν το αναλύω περισσότερο μιας και δεν το έχω σκεφτεί και πολύ..
Συμφωνώ με τον Άρη, ως προς το ότι το οικονομικό σύστημα που έχουμε θα κάνει και αυτό τον κύκλο του, και θα κλείσει κάποια στιγμή, θα "πέσει σαν ώριμο φρούτο". Είναι θέμα χρόνου, αν και δεν ξέρω πόσο έχουμε ακόμη μέχρι μια τέτοια αλλαγή, ούτε αν η αλλαγή αυτή θα μας πάει σε ένα εντελώς διαφορετικό οικονομικό σύστημα, ή κάτι μεσοβέζικο. Ούτε και γνωρίζω πως θα γίνει ακριβώς η αλλαγή. Πόλεμος, επανάσταση, ένοπλη εξέγερση, δεν ξέρω. Δυστυχώς δεν ελπίζω να γίνει με μη βίαιο τρόπο. Θα δείξει. Συγκεκριμένα στην Ελλάδα δεν γνωρίζω τι μπορεί να συμβεί. Είμαστε σε ένα μάλλον κομβικό σημείο, νομίζω όλοι συμφωνούμε σε αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάω λίγο στον Κώστα. Δεν μπορώ τους απλουστευμένους διαχωρισμούς, αν και μπορεί να εξυπηρετούν μέσα σε μια κουβέντα, και ειδικά γραπτή. Χωρίς να διαφωνώ με τον τρόπο που διαχωρίζεις τις περιπτώσεις (επανάσταση αυθόρμητη, προκαθορισμένη, κλπ), δεν μπορώ να πω ότι τα βλέπω τόσο ξεκάθαρα και απλά. Μάλλον χάνουμε τον ρεαλισμό μας έτσι. Συνεχίζω παραθέτοντας:
[Κατά πόσο είναι θεμιτή η δράση για προσωπικές φιλοδοξίες ή για το καλό άλλων που ακόμη δεν έχουν ωριμάσει; Ποιος έχει το δικαίωμα να δρα εις το όνομα άλλων και ποιος θα κρίνει κατά πόσο εξυπηρετείται το γενικό συμφέρον; Ποιος είναι δημοκράτης όταν απέκτησε την εξουσία αντιδημοκρατικά;]
Συμφωνώ και επαυξάνω πάνω στα ερωτήματά σου. ΕΝΑ το κρατούμενο
[Και κάτι τελευταίο.. πότε κάναμε αυτοκριτική για τα κακώς κείμενα στην Ελλάδα; Όλα τα φταίνε οι οίκοι αξιολόγησης; Ή μήπως φταίει γενικά το κεφάλαιο;]
Πολύ σωστός και εδώ. Φταίνε όλοι και τα πάντα, εκτός από εμάς.
ΔΕΥΤΕΡΟ κρατούμενο
Τα δύο αυτά, τα ρίχνω στα μούτρα του κατσαπλιά του Ορέστη, τον τσόγλανο άμανε τονε πιάσονε στα χέρια μου.........
Ώπα λάθος..
Πάω στον Ορέστη, και θα συνδέσω την κουβέντα μου με τα δυο παραπάνω κρατούμενα.
Ο λαός, αναφέρθηκε, πως βάζει κάποιους "αρχηγούς" μπροστά, που αναλαμβάνουν να οδηγήσουν τις εξελίξεις. Οργανώνεται με τέτοιο τρόπο, που τελικά κάποιοι θα αναλάβουν τα ηνία, και θα οδηγήσουν κάπου το επαναστατικό κίνημα. Ο λαός (η πλειοψηφία όπως είπε ο Άρης), μετά, ακολουθεί. Ρωτάω τώρα, αυτό είναι επανάσταση του λαού? Ποιος είναι ο λαός, και πόσο ικανός να διαχειριστεί την κατάσταση? Ποιοι είναι αυτοί που αναλαμβάνουν να διαχειριστούν την κατάσταση και να μας φέρουν στην γη της επαγγελίας? Τον λαό τον ρωτήσαμε? Γιατί, συγγνώμη, και εδώ βάζω τα δύο κρατούμενα, για ποιον λαό μιλάμε, το σκέφτηκε κανείς? Τον υπερκατακερματισμένο σε στυλ "το σπιτάκι μου", "ο κωλαράκος μου", η οικογενειά μου", και όλα τα άλλα στο διάολο? Έχουμε καταλάβει ότι αυτή είναι η πλειονότητα της ελληνικής (τουλάχιστον) κοινωνίας σήμερα? Πείτε μου αν διαφωνείτε. Εγώ στην κοινωνία μας πάντως, βλέπω έναν ΑΚΡΑΤΟ ατομικισμό. Μίλησες Μάριε για το ΕΜΕΙΣ. Δεν διαφωνώ. Αλλά που είναι αυτό το εμείς? Πες μου, γιατί εγώ βλέπω, όχι όλους, έστω, αλλά τους περισσότερους, να βρίσκονται στο εγώ, και όχι στο εμείς. Θυμάται κανείς τα λόγια του Κολοκοτρώνη (ή ο Μακρυγιάννης ήτανε?),που τόνιζε, "είμαστε στο εμείς, όχι στο εγώ!". Το έλεγε προτρεπτικά. Γιατί έβλεπε πως ο ραγιάς ο Έλληνας, ήταν κολλημένος στο εγώ. Η γνώμη μου είναι πως πέραν κάποιων φάσεων, γενικά δεν έχουμε πάει στο εμείς, είμαστε ακόμη στο εγώ, από τότε. Ποιος λοιπόν, τουλάχιστον στην Ελλαδίτσα, θα βάλει το τεράστιο Ε Γ Ω του κάτω από το αδιάφορο ΕΜΕΙΣ?
Το τεράστιο αυτό έλλειμμα ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, πως θα το καλύψουμε, για να πούμε ότι θα κάνουμε μια επανάσταση για το γενικό καλό? Εμένα δεν με έχει πείσει κανένας μέχρι στιγμής ότι θα λειτουργήσει για το γενικό καλό. Γιατί ακόμη και όταν μαζευόμαστε και φωνάζουμε όλοι μαζί, επειδή μας ενώνει πχ η αδικία που υποστήκαμε, ή τα λεφτά που μας τρώνε, ή, ή.. ακόμη και τότε, το πιστεύω, πως την επόμενη στιγμή, θα είμαστε ο ένας εδώ, ο άλλος εκεί, και ο καθένας για την πάρτη του. Αυτό είναι για μένα έλλειμμα πολιτισμού.
"Εγώ είμαι εδώ, εσύ είσαι εκεί, και όλα λείπουν.."
Θα ήθελα να πιάσω να αναλύσω πρόταση πρόταση (που λέει ο λόγος), τα σχόλιά σας, αλλά δεν μου είναι δυνατόν, είναι μεγάλος όγκος. Πάω σε άλλο θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε. Διαφωνώ όμως, στον τρόπο που τα διαχωρίζετε. Για μένα, ο λαός φέρει ευθύνη τεράστια, πάνω στο ποιοι αφήνει να τον κυβερνάνε, και ποιοι και πόσο να τον εκμεταλλεύονται. Υπάρχουν κάποια όρια, δεν λέω όχι, αλλά, δεν μπορούμε να θεωρούμε ότι οι εξουσιαστές αυτής της κοινωνίας, ήρθαν από τον Άρη (Παυλίδη), ούτε ότι ξεπήδησαν από μια μασονική συνωμοσία. Από τον ίδιο λαό βγήκαν και αυτοί. Τι εννοώ? Πόση ήταν η αποχή τις δεκαετίες της "ανάπτυξης" στις εκλογές? Γιατί ήταν τόσο μικρή? Γιατί τόσο μεγάλο μέρος του λαού, ψήφιζε αυτούς που τα πέρναν, αυτούς που κλέβαν, που ήταν βουτηγμένοι στην παρανομία? Μήπως δεν ξέραμε τα χάλια μας? Ξαφνικά στις τελευταίες 1-2 εκλογές καταλάβαμε τι γίναμε, και το παίξαμε αντιρρησίες με τεράστιες αποχές 30-40%?
Αν πάρουμε την κυρά-Μαριώ από την Κωλοπετηνίτσα του 95, και της πούμε "Στήριξε το Πασόκ ή τη ΝΔ, και ο γιος σου θα έχει δουλειά, και σε σένα θα δώσουμε επίδομα για τον τάδε λόγο", η κυρα-Μαριώ θα σκεφτεί αν αυτοί είναι αλήτες? Αν τους άξιζε να είναι στην εξουσία? Αν θα κάνει κακό στον τόπο, στο ΕΜΕΙΣ, με το να κοιτάξει την πάρτη της?
Όλοι ξέρουμε την απάντηση. Και όμως, είμαι σίγουρος, πως η κυρα-Μαριώ ήταν κάτω στο Σύνταγμα, ως αγανακτισμένη, γιατί πλέον τα ευρά δεν βγαίνουν, και ο γιος της δεν θα βγει ποτέ στην σύνταξη, κλπ....
Και συνεχίζω, αν στην κυρα-Μαριώ που ωρύεται στο Σύνταγμα, όντας αγανακτησμένη (sic), βρεθεί ένας τρόπος να την πείσουμε, και έστω και να πραγματωθεί αυτός ο τρόπος, ώστε να εξασφαλιστεί οικονομικά, και αυτή και η αγία της οικογένεια, θα συνεχίσει να είναι στο Σύνταγμα? Ή θα τα μαζέψει και δρόμο πάλι στην βολή της? Μαντέψτε...
Λοιπόν, για μένα η κυρά-Μαριώ, με πολλές διαφορετικές μορφές βέβαια, είναι ο λαός της ψωροκώσταινας αυτή τη στιγμή. Όχι όλοι. Αλλά η πλειονότητά τους. Και ακόμη και αν το θεωρώ πολύ πιθανό και φυσιολογικό να επέλθει τελικώς η αλλαγή, μέσω του λαού αυτού, ωστόσο, μην μου ζητάτε να ελπίζω να βγει κάτι σπουδαίο. Δύσκολα τα πράγματα. Αλλά μαρέσει να είμαι επιφυλακτικός.
Δεν θέλω να ακουστεί ότι υποτιμώ τον λαό. Απλά τον βρίσκω απολίτιστο σε τέτοιο βαθμό, που δεν θεωρώ τον μέσο Έλληνα ικανό να χειριστεί τις καταστάσεις αυτή τη στιγμή. Κυρίως λόγω της ατομικιστικής αντίληψης που τον έχει διαποτίσει χρόνια (αιώνες?) τώρα..
Θέλω να πω και ένα ακόμη, πάνω στις σκέψεις του Ορέστη.
[Αντίσταση, αντίσταση, αντίσταση.. περίμενα το όραμά σου καλύτερα για μετά την αντίσταση. Εκτός κι αν φτάνει ως εκεί το σχέδιο...]
Σωστός σχολιασμός πάνω στην πρώτη διατύπωση του οράματός σου Ορέστη.
Συνεχίζω, πάνω στη δεύτερη διατύπωση:
[διοίκηση του λαού απο τα κάτω χωρίς εκτρώματα κόμμα-κράτος ]
Ιδανικό, αλλά πως το εννοείς πρακτικά?
[Κανένα προνόμιο για τους εκλεγμένους εκπρόσωπους των λαικών συνελεύσεων η αμοιβή τους θα είναι συγκεκριμένη και ίδια με όλων των άλλων
Θα ζούνε σε ίδια σπίτια και θα μετακινούνται με τα ίδια οχήματα .
ΚΑΝΕΝΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ Η ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ]
Σωστά, θα έπρεπε να τα είχαμε απαιτήσει από αιώνες αυτά ειδικά. Βγάζω σπυριά όταν σκέφτομαι την υπάρχουσα κατάσταση... και τους ψηφίζαμε τόσα χρόνια, εκεί τρελαίνομαι... ώπα ξεφεύγω, γι' αυτό επανέρχομαι:
[Τώρα κοίτα δεν μπορούμε να τα πετύχουμε πχ , αν δεν καταφέρουμε να οργανωθούμε και να αντισταθούμε .
Αν δεν μπορείς να πάς απο το Α ΣΤΟ Β δεν μπορείς να πηδήξεις απο το το Α ΣΤΟ Η ]
Προφανώς αύριο δεν μπορούμε να έχουμε πράξη το όραμα αυτό. Ποια είναι τα ενδιάμεσα στάδια όμως? Γιατί για μένα, το να οργανωθείς και να αντισταθείς, ακόμη και αν είναι το Β στάδιο, απέχει πάρα πολύ από τον στόχο. Κοίταξε την σημερινή κοινωνία, και αναρωτήσου, πως θα πάμε στο όραμά σου? Μου φαίνεται μια ουτοπία που δεν θα φτάσουμε ποτέ.
Και εδώ μπαίνω στο τελικό σκέλος του σχολίου μου. Θα σχολιάσω περιληπτικά τα πρώτα πρώτα σχόλια που γίναν πάνω στο αρχικό κείμενό μου, όπως τα θυμάμαι που τα διάβασα προ ημερών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναλύσατε τον καπιταλισμό ως οικονομικό/κοινωνικό σύστημα. Δεν αντιλέγω. Δεν είπα πως δεν έχουμε καπιταλισμό, ούτε θέλω να έχουμε καπιταλισμό. Όλοι μας θέλουμε το πιο άνετο και δίκαιο σύστημα που μπορούμε να έχουμε. Εγώ μίλησα για κάτι διαφορετικό, και συγκεκριμένο συγχρόνως:
Δεν πιστεύω σε ένα οικονομικό σύστημα.
Αυτό θα πει, πως για μένα, το ποιο οικονομικό σύστημα έχουμε, δεν κρύβει ΝΟΗΜΑ ζωής. Αυτή είναι και η βασική διαφωνία μου με τους αριστερούς, όπως μπορώ να την αντιληφθώ ως σήμερις. Νιώθω, ότι προσπαθούμε για ένα δικαιότερο οικονομικό σύστημα, νομίζοντας πως αυτό θα μας απαλλάξει από τα ουσιώδη προβλήματα της ζωής. Διαφωνώ. Τα ουσιώδη προβλήματα της ζωής, για μένα, δεν είναι αν βγάζω πολλά. Θέλω να βγάζω πολλά, ή θέλω να βγάζω αρκετά. Τα προβλήματα είναι αλλού όμως. Και για αυτό, δεν γίνεται να τα λύσει ένα οικονομικό σύστημα δικαιότερο.
Προφανώς, ξαναλέω, θέλω ένα όσο το δυνατόν δικαιότερο σύστημα. Αλλά γνωρίζω, ότι δεν έρχεται να μου δώσει νόημα ζωής, αλλά να δώσει μια καλύτερη ευκαιρία στην κοινωνία.
Οι άνθρωποι είναι γεννημένοι να επιλέγουν ανάμεσα στο κακό και στο καλό. (Δεν συμπαθώ αυτές τις έννοιες, είναι σαχλές ως παιδαριώδεις και σίγουρα ανεπαρκείς, αλλά νομίζω πολύ πρακτικές, για αυτό τις χρησιμοποιώ.) Δεν μπορεί κανένα οικονομικό σύστημα να σε αποτρέψει από αυτή την αλήθεια. Σίγουρα μπορεί να καλυτερέψει τα πράγματα. Αλλά πάντα θα μπορεί να επιλέξει ο άνθρωπος και το λάθος, όπως και το σωστό. Και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα το κάνουν. Όλοι μας το κάνουμε!
Το κατά κεφαλήν εισόδημα, μπορεί να βελτιωθεί με ένα καλύτερο οικονομικό σύστημα. Η κατά κεφαλήν καλλιέργεια μπορεί? Και αν ακόμη αυτό γίνει, είναι αρκετό αυτό για να είμαστε ευτυχισμένοι? Ή αν προτιμάτε, για να ζούμε μια ζωή με νόημα?
Εγώ θεωρώ ότι η δυστυχία στην ζωή μου δεν προέρχεται από τον καπιταλισμό. Ούτε από το αν βγάζω 500 ή 5000. Αυτό προσπάθησα να πω στο αρχικό μου κείμενο.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ.
Πριν κλείσω, να σχολιάσω 2 λόγια που έπεσε το μάτι μου μόλις, από τον Άρη:
[σιγά σιγά θα χτίζονται οι συνθήκες για την ουτοπία που ο κάθε ένας ονειρεύεται. ]
Είμαι άνθρωπος που ονειρεύεται. Αλλά όχι μια ουτοπία, και σίγουρα όχι όπως το λες. Δεν περιμένω ένα σύστημα να φτιάξει την ζωή μου, να με κάνει να ζήσω έναν παράδεισο. Πιστεύω πως μπορώ να βρω τον παράδεισο εδώ και τώρα, και θα ήταν η μεγαλύτερη αδικία της ζωής, αν δεν γινόταν αυτό. Το θέμα είναι πως θα τα καταφέρω.
[η αντίθεση που δημιουργείται από την ύπαρξη του χρήματος. Φτωχοί και πλούσιοι. Αυτή είναι η βασική αιτία της δυστυχίας των περισσοτέρων. ]
Είπα ήδη πως βρίσκω εντελώς αλλού την βασική αιτία της δυστυχίας του ανθρώπου.
ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ "ΤΑ ΜΗΛΑ ΤΟΥ ΑΔΑΜ". Αυτό που περιγράφει, εγώ το ερμηνεύω ακριβώς έτσι όπως είπα. Μην την δείτε παθητικά, δείτε την σα να είσαστε εσείς μέσα στο πρόβλημα. Γιατί εδώ που τα λέμε, ποιος σας είπε πως δεν θα είμαστε μεθαύριο? Ή για να ακριβολογήσω... ποιος σας είπε πως δεν είμαστε ήδη μέσα σε ένα τέτοιο πρόβλημα!?
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή[Ο λαός, αναφέρθηκε, πως βάζει κάποιους "αρχηγούς" μπροστά, που αναλαμβάνουν να οδηγήσουν τις εξελίξεις. Οργανώνεται με τέτοιο τρόπο, που τελικά κάποιοι θα αναλάβουν τα ηνία, και θα οδηγήσουν κάπου το επαναστατικό κίνημα. Ο λαός (η πλειοψηφία όπως είπε ο Άρης), μετά, ακολουθεί. Ρωτάω τώρα, αυτό είναι επανάσταση του λαού? Ποιος είναι ο λαός, και πόσο ικανός να διαχειριστεί την κατάσταση? Ποιοι είναι αυτοί που αναλαμβάνουν να διαχειριστούν την κατάσταση και να μας φέρουν στην γη της επαγγελίας? Τον λαό τον ρωτήσαμε? Γιατί, συγγνώμη, και εδώ βάζω τα δύο κρατούμενα, για ποιον λαό μιλάμε, το σκέφτηκε κανείς?]
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιάνομαι από το παραπάνω αλλά θα αναπτύξω τη σκέψη μου περαιτέρω..
Η επανάσταση δεν είναι μια δημοκρατική διαδικασία. Ούτε μια ευχάριστη διαδικασία είναι. Είναι η βίαιη ανατροπή ενός σάπιου συστήματος και η αντικατάσταση σου του από ένα νέο πιο δίκαιο συνολικά. Μέσα σε όλη αυτή την έκρηξη, οι παλιές φθαρμένες ιδέες και αξίες αντικαθίστανται από νέες. ΚΑΝΕΙΣ ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να χειραγωγήσει μια αληθινή επανάσταση (το αληθινή είναι πλεονασμός στην συγκεκριμένη περίπτωση). Μόνο όταν οι συνθήκες είναι ώριμες μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Η ανάγκη και οι νέες αξίες που δημιουργούνται με την πάροδο του χρόνου είναι αυτές που "χειραγωγούν" τις μάζες. Και φυσικά, δεεν είναι δυνατόν να φανταζόμαστε την επανάσταση ως τον ιδεατό αγώνα όπου όλου θα έχουν συνειδητοποιήσει τι κάνουν και γιατί. Πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο? Αυτό είναι δεδομένο. Ούτε επίσης το επόμενο σύστημα θα είναι τέλειο. Ούτε κατά διάννοια. Το θέμα είναι να μάχεσαι για τον άνθρωπο και άρα για τον εαυτό σου. Για την ευτυχία τη δική σου και την ευτυχία όλων. Είναι κατά κάποιο τρόπο χρέος του ανθρώπου για την προστασία του είδους του. Η πάλη για την δημιουργία της αταξικής κοινωνίας, θα έπρεπε να είναι αυτονόητη. Ένας κόσμος χώρις τάξεις αλήθεια δεν μοιάζει ιδεατός?? Μετά και μέσα από αυτόν, όλα τα άλλα δεν θα μπορούσαν να επιτευχθούν πιο εύκολα, Βασίλη ? Πώς γίνεται όταν πεινάς να βρεις την ευτυχία? Εκτός αν αρνούμαστε ολοκληρωτικά την ανθρώπινή μας υπόσταση, ότι έχουμε σώμα, μυαλό, ένστικτα, αισθήματα που πρέπει να ικανοποιηθούν καθώς εκεί (θεωρώ εγώ) ότι κρύβεται η ευτυχία και το "νόημα της ζωής". Δεν βρίσκεται σε κανένα σύστημα. Αλλά για να έχεις και να έχουν όλοι τη δυνατότητα να προσσεγγίζουν έστω το νόημα της ζωής, πιο ανθρώπινες συνθήκες θα πρέπει να διαμορφωθούν. Ένα άδικο οικονομικό σύστημα βάζει τοίχο σε κάθε προσπάθεια..
Σε αυτό που είπες λοιπόν Βασίλη...
[Είμαι άνθρωπος που ονειρεύεται. Αλλά όχι μια ουτοπία, και σίγουρα όχι όπως το λες. Δεν περιμένω ένα σύστημα να φτιάξει την ζωή μου, να με κάνει να ζήσω έναν παράδεισο. Πιστεύω πως μπορώ να βρω τον παράδεισο εδώ και τώρα, και θα ήταν η μεγαλύτερη αδικία της ζωής, αν δεν γινόταν αυτό. Το θέμα είναι πως θα τα καταφέρω.]
Δυναμική προσσέγγιση και ναι είναι "χρέος" σου να το κάνεις. Αλλά πιστεύεις θα τα καταφέρεις όταν δεν θα έχεις χρήματα να ταίσεις το παιδί σου ή όταν δεν θα μπορείς να του προσφέρεις ούτε την βασική ιατρική περίθαλψη; Μην κρίνεις τα πράγματα μόνο στο τώρα και μόνον εδώ! Δεν πρέπει να περιμένουμε να γίνονται τα πράγματα πολύ χειρότερα για να αντιδράσουμε..
Ο λαός λοιπόν είναι όλοι αυτοί που είτε από συνειδητοποίηση είτε από Ανάγκη είτε και τα δύο θα ξεριζώσουν τις παλιές αξίες και θα δημιουργήοσυν νέες. Αυτοί που σήμερα κοιτούν μόνο τον κώλο τους αύριο δεν θα το κάνουν. Είπαμε είτε από ανάγκη είτε από συνειδητοποίηση. Πρέπει να γίνει συνείδηση ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη τον άνθρωπο! Θα έπρεπε να διαπαιδαγωγούμαστε με αυτές τις αξίες αλλά το σχολείο μόνο αυτό δεν κάνει…Από το πρώτα μας χρόνια μέχρι να πεθάνουμε το σύστημα προσπαθεί να σε εμβολιάζει με πρότυπα και αξίες οι οποίες δεν θα σε φέρουν αντιμέτωπό του. Βασικά όπλα του τα σχολεία, τα μμε και βασικά σχεδόν τα πάντα γύρω μας. Έτσι οι λαοί χειραγωγούνται, μπαίνουν σε καταστάσεις ομηρίας, ευνουχίζουνται καθώς το σύστημα παρουσιάζεται ως κάτι defacto και άρα ανίκητο(ε, έτσι είναι τα πράγματα, δεν μπορεί να γίνει τίποτα) κτλ κτλ. Οπότε είναι ένας φαύλος κύκλος για το ποιος φταίει. Φταίει ο χειραγωγημένος που δεν ξύπνησε, ή το σύστημα που τον κοιμίζει;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη συνέχεια, μέσα από τον λαό λοιπόν, δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι είναι η ανθρώπινη φύση θα ξεπηδήσουν ηγέτες είτε λόγω θάρρους, εξυπνάδας, συγκυρίας κτλ οι οποίοι θα παίξουν ένα ρόλο παραπάνω και δυστυχώς αναπόφευκτα θα υπάρξει και μια μορφή "χειραγώγησης". Το σημαντικό είναι το νέο σύστημα που θα δημιουργηθεί, όπως είπε και ο Ορέστης, να βάλει τα όρια και τις δικλείδες ώστε να μην συσσωρεύεται εξουσία σε λίγους.
Τίποτα δεν είναι ιδεατό.. Έχετε μήπως καμιά καλύτερη ιδέα;;;
Για πιο πρακτικά θέματα,όπως πως είναι το επόμενο σύστημα που προτείνεται και πως θα λειτουργεί καλό θα ήταν να συζητηθεί σε νέο νήμα! Ας το αρχίσει ο Ορέστης...
Μάριε το σύστημα δεν μπορεί να τα ελέγξει όλα. Φυσικά βέβαια δεν θα επιτρέψει τέτοια εγχειρήματα. Γι αυτό και θα πρέπει να τα υπερασπιστείς. Και αφού θα ασκηθεί βία για να σε "φρονιμέψει", βία θα χρησιμοποιήσεις για να αμυνθείς. Και να επιτεθείς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆρη, χωρίς ειρωνεία, μου αρέσει πως περιγράφεις την επανάσταση. Μ' αρέσει αυτό που λες για μια "αληθινή επανάσταση". Συνάδει και με αυτό στο οποίο συμφώνησα προηγουμένως, ότι το κάθε σύστημα, κάνει ένα κύκλο και αφού "ωριμάσει" θα πέσει σαν φρούτο. Στην πράξη όμως, συμβαίνει έτσι? Πως φτάνουμε στο σημείο που θα πούμε τέρμα ως εδώ, όλοι μαζί, είτε από ανάγκη είτε από συνειδητοποίηση?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως με α) πνευματική αφύπνιση (ποίηση, λογοτεχνία κλπ), και β) με δράση (βίαιη?) αρπάζοντας την κατάλληλη στιγμή? Ίσως... πάντως οι τωρινή κατάσταση, με τις απεργίες και τις πορείες, εμένα δεν μου φαίνεται διόλου επαναστατική. Θα μου πεις, και τι να κάνεις. Δεν ξέρω. Αλλά όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι, πας και κάνεις κάτι άκυρο? Γιατί για μένα είναι άκυρα όλα αυτά. Δεν δίνουν τίποτα το επαναστατικό, δεν ετοιμάζουν καμμιά επανάσταση, αυτό νομίζω. Φαντάζομαι ότι διαφωνείτε, αλλά αν αύριο ξεσπάσει μια πραγματική επανάσταση, δεν πιστεύω ότι θα έχει συμβάλλει σε αυτό ούτε οι απεργίες δεκαετιών, ούτε οι πορείες. Από την άλλη, έναν λαό που επαναστατεί χωρίς συνειδητοποίηση, αλλά μόνο από ανάγκη, όπως πιστεύω θα συμβεί στην Ελλάδα, τον φοβάμαι. Τον έχω ικανό για όλα. Πως θα εξασφαλίσουμε αυτό που λες, ότι [το νέο σύστημα που θα δημιουργηθεί, (πρέπει) να βάλει τα όρια και τις δικλείδες ώστε να μην συσσωρεύεται εξουσία σε λίγους.]??
Να δώσω μια διαφορά από την γαλλική και την οκτωβριανή επανάσταση? Ακόμη και από την ελληνική (1821) και ας ήταν κάτι εντελώς άσχετο με αυτό που συζητάμε τώρα. Υπήρξε πάντοτε μια ουσιώδης, -να τολμήσω να πω κοινή?- ιδεολογική αφύπνιση. Είτε θες στους ηγέτες που θα ξεπηδούσαν από την επανάσταση, είτε και στον λαό. Σήμερα ποιο είναι το πνευματικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο θα βασιστεί η επανάσταση? Το να έχουμε όλοι 10 βασικές ανάγκες, σημαίνει πως θα μας οδηγήσει σε σύμπνοια και σε κάτι δημιουργικό μετά την επανάσταση? Ή θα σφαχτούμε μέχρι να επικρατήσει κάποιος? Ή κάτι άλλο δεν ξέρω τι?
Μήπως αυτό που περιγράφεις είναι λίγο εξιδανικευμένο? Αρκεί το ότι θα έχουμε φτάσει στο αμήν, για να οδηγηθούμε μετά την επανάσταση στο σωστό δρόμο, δηλαδή σε ένα πραγματικά καλύτερο σύστημα από πριν?
[Ούτε επίσης το επόμενο σύστημα θα είναι τέλειο. Ούτε κατά διάννοια.]
Το ότι το επόμενο σύστημα δεν θα είναι τέλειο, δεν το συζητάμε καν, δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε με αυτό. Είναι όντως δεδομένο.
Και άλλα έχω να πω, αλλά πάλι μακρηγορώ. Για αυτό πάω στο ουσιώδες.
ΑπάντησηΔιαγραφή[Πώς γίνεται όταν πεινάς να βρεις την ευτυχία? Εκτός αν αρνούμαστε ολοκληρωτικά την ανθρώπινή μας υπόσταση, ότι έχουμε σώμα, μυαλό, ένστικτα, αισθήματα που πρέπει να ικανοποιηθούν καθώς εκεί (θεωρώ εγώ) ότι κρύβεται η ευτυχία και το "νόημα της ζωής". ]
Ομολογώ πως εκπλήσσομαι. Πως γίνεται να περιμένεις να ευτυχίσεις, εφόσον πρώτα εξασφαλίσεις οικονομική επάρκεια (= στην πράξη συνήθως υπεραφθονία, τέλοσπάντων), υγεία, ιατρική περίθαλψη, καλή δουλειά, ? Δηλαδή, σα να λες, ότι ο άνθρωπος, δεν γίνεται να ευτυχίσει αν δεν τα έχει αυτά. Δες τα Μήλα του Αδάμ, το ξαναλέω. Ένας άνθρωπος που πάσχει από σοβαρό πρόβλημα υγείας, είναι καταδικασμένος να είναι δυστυχισμένος? Ένας άνθρωπος που κοιμάται στο παγκάκι είναι καταδικασμένος να είναι δυστυχισμένος? Και πόσα είναι αρκετά για να είσαι ευτυχισμένος? Έβγαζα 300 και δεν μου έμενε ευρώ. Βγάζω 700 και πάλι δεν μου μένει ευρώ. Πότε θα έχω αρκετά για να ασχοληθώ με την ευτυχία μου? Δεν βλέπω έτσι την ζωή σε καμμιά περίπτωση.
Οι άνθρωποι του μεσαίωνα ήταν καταδικασμένοι να είναι δυστυχισμένοι αν δεν ήταν ευγενείς και λόρδοι?!
[Αλλά πιστεύεις θα τα καταφέρεις όταν δεν θα έχεις χρήματα να ταίσεις το παιδί σου ή όταν δεν θα μπορείς να του προσφέρεις ούτε την βασική ιατρική περίθαλψη; Μην κρίνεις τα πράγματα μόνο στο τώρα και μόνον εδώ! Δεν πρέπει να περιμένουμε να γίνονται τα πράγματα πολύ χειρότερα για να αντιδράσουμε.. ]
Δεν κρίνω τα πράγματα μόνο στο τώρα και στο εδώ. Προφανώς και είμαι υπέρ της αλλαγής. Δεν με καλύπτει το υπάρχον σύστημα, και βρισκόμαστε σε δεινότατη θέση, χωρίς βελτίωση. Για να ακριβολογήσω, θεωρώ ότι ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ.
Το θέμα είναι τι κάνουμε. Προφανώς, όπως είπαμε, όλοι θέλουμε ένα πιο δίκαιο κοινωνικό σύστημα, και προφανώς αυτό έχει επίδραση πάνω στην ευτυχία του ανθρώπου. Κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα ή πιο εύκολα, αλλά δεν μπορεί να του την στερήσει, ούτε να του την παρέχει. Ούτε τα υλικά αγαθά, ούτε η εξασφάλιση κάποιας υπηρεσίας.
["Στην πράξη όμως, συμβαίνει έτσι? Πως φτάνουμε στο σημείο που θα πούμε τέρμα ως εδώ, όλοι μαζί, είτε από ανάγκη είτε από συνειδητοποίηση?"]
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε όλα όσα προανέφερες. Σε πρώτη φάση όμως το σημαντικό είναι να πιστέψουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Ότι το δίκιο το έχουν οι περισσότεροι και αυτό μας ενώνει. Ότι μπορούμε να αλλάξουμε ριζικά αυτόν τον κόσμο και να πιστέψουμε στον άνθρωπο (προφανώς εγώ δεν έχω φτάσει σε πολύ ψηλά επίπεδα πίστης αλλά αυτή είναι η άποψή μου) . Όλες αυτές οι πορείες και τα συντάγματα κτλ που λες, πρώτα απ'όλα δίνουν αυτό. Ότι υπάρχουν κάποιοι τρόποι να διεκδικήσεις κάτι, εκτός από το να αλλάζεις τα κανάλια στην τηλεόραση και ακόμα ένα πολύ σημαντικό, θα βιώσεις την συλλογικότητα, την αλληλεγγύη κ την αλληλοβοήθεια. Πάντα μα πάντα πριν από μια επανάσταση, που έφερνε τον κόσμο ένα βήμα μπρος, ας πούμε την Γαλλική, προυπήρχαν εξεγέρσεις, πορείες, και πολλών ειδών δράσεων. Και φαντάσου και την αμορφωσιά που υπήρχε τότε. . Ποιο πνευματικό υπόβαθρο υπήρχε; Κι όμως το σύστημα άλλαξε. Και έγινε καλύτερο. Τώρα για το πως θα εξασφαλίσουμε την "δημοκρατία" στην επανάσταση και όλα αυτά, είναι αλήθεια ότι δεν μπορούν να απαντηθούν. Και η άποψή μου είναι ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο. Πάλι η εξουσία σιγά σιγά θα συσσωρευτεί σε λίγους ΑΛΛΆ το νέο σύστημα μετά την επανάσταση με τις νέες αξίες που θα πρεσβεύει δεν θα επιτρέπει την εκμετάλλευση στο ίδιο μέγεθος που συνέβαινε στο προηγούμενο σύστημα.
Μια υποθετική ερώτηση.. Πώς πιστεύεις θα ήταν ο κόσμος ή η Ελλάδα χωρίς πορείες, εξεγέρσεις κτλ κτλ. Είναι λίγο φανταστική η ερώτηση αλλά μπορούν να βγουν συμπεράσματα.
Για το επόμενο θέμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρένθεση: Τα " μήλα του Αδάμ" τα έχω δει.Μου τα είχες δώσεις κάποτε μαζί με το "Νησί", ένα Ρώσικο. Μου είχε αφήσει καλή εντύπωση αν και δεν θυμάμαι λεπτομέρειες. Αν και νομίζω μου άρεσε πιο πολύ το νησί...Κλείνει η παρένθεση..
Εδώ μάλλον πρέπει να οριστεί η ευτυχία ε?! Να πούμε καλύτερα ότι η ευτυχία είναι κάτι το σχετικά υποκειμενικό? Και ότι είναι διαφορετική από άνθρωπο σε άνθρωπο, από τόπο σε τόπο αλλά και διαφορετική στον ίδιο άνθρωπο από χρόνο σε χρόνο? Αν και πιστεύω πώς υπάρχουν και κάποια αντικειμενικά κριτήρια τα οποία ισχύουν τουλάχιστον για τους περισσοτέρους.
Η τροφή, ο ύπνος, το νερό, η αφόδευση (χέσιμο στα κουλτουριάρικα) είναι οι βασικές ανάγκες του ανθρώπου. Θεωρώ ότι αντικειμενικά είναι απαραίτητα για τον κάθε ανθρώπινο οργανισμό. Πιστεύω δεν είναι τυχαίο ότι όταν ικανοποιούμε τις βασικές μας ανάγκες ικανοποιούμαστε, ευχαριστιόμαστε κτλ. Είναι η πρώτη αφορμή για να νιώσεις ευτυχισμένος. Οπότε, όταν δεν υπάρχουν αντικειμενικά οι συνθήκες να ικανοποιήσεις έστω και μία από αυτές τότε παίρνεις το δρόμο προς τη δυστυχία και στην πορεία τον θάνατο. Μπορεί να θεωρηθεί ευτυχισμένος ένας άνθρωπος, μια μάνα, ας πάρουμε κάτι ακραίο, πχ στην Αφρική που λιμοκτονεί και βλέπει και τα παιδιά της να λιμοκτονούνε? Σε επόμενο στάδιο, σε κάτι όχι τόσο ακραίο, ένας πατέρας που αναγκάζεται να δουλεύει ας πούμε σε εργοστάσιο παπουτσιών στην Ινδία σχεδόν όλη την ημέρα για ένα κομμάτι ψωμί κυριολεκτικά, ζει με τα παιδιά του και άλλους 500 στο υπόγειο του εργοστασίου και κάθε εξάμηνο ένα από τα παιδιά του πεθαίνει από κάποια αρρώστια, αυτός μπορεί να βρει την ευτυχία; Ίσως και να μπορεί αλλά πόσο εύκολα και πόσο δύναμη χρειάζεται;; Και στη τελική, δεν αμφισβητώ ότι μπορεί κάποιος να βρίσκει την ευτυχία έστω και αλυσοδεμένος σε ένα υπόγειο χωρίς φως αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι παρά μια εξαίρεση. Οι πλειοψηφίες δυστυχώς,και αυτό θα αλλάξει πολύ αργότερα από τα συστήματα, δυστυχούν και δεν έχουν βρει τον τρόπο μέσα από κάποια πνευματική διαδικασία προφανώς να ευτυχούν σε τόσο αντίξοες συνθήκες! Δυστυχώς τα υλικά αγαθά (τρόφιμα ας πούμε) είναι απαραίτητα για τη ζωή και άρα για την ευτυχία..Παλεύουμε για να καλυτερεύσει όλος ο κόσμος. Η ευτυχία είναι βέβαια προσωπική υπόθεση αλλά όχι μόνον. Δεν είναι λύση ο κάθε ένας να βρίσκει έναν ατομικό τρόπο για να ευτυχεί απλά αδιαφορώντας για την αδικία και τις αντιξοότητες που δημιουργούνται σε αυτόν και τους γύρω του.
Βέβαια σίγουρα, θα πρέπει ο κάθε ένας να προσπαθεί να ευτυχεί σε κάθε κατάσταση αλλά αυτό να μη σημαίνει ότι θα παραβλέπει αυτά που συμβαίνουν. Και όπως είπες το σύστημα το μόνο που κάνει είναι να διαμορφώνει τις συνθήκες για να ευτυχείς πιο "εύκολα" αλλά και όλο και περισσότεροι. Όταν τα πράγματα είναι "δύσκολα" πολλοί δεν μπορουν να τα διαχειριστούν και δυστυχούν. Οπότε είναι ιδιαίτερα σημαντικές οι συνθήκες στις οποίες καλείται κάποιος να ευτυχίσει. Το σύστημα δεν μπορεί να την παρέχει όπως είπες αλλά ναι μπορεί να την στερήσει.
[Με όλα όσα προανέφερες. Σε πρώτη φάση όμως το σημαντικό είναι να πιστέψουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Ότι το δίκιο το έχουν οι περισσότεροι και αυτό μας ενώνει.]
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που εννοούσα, και για μένα είναι ένας ρεαλιστικός κίνδυνος, είναι το ότι μια επανάσταση μάλλον δεν ξεπηδάει υποχρεωτικά από ένα σύστημα που έφτασε στο τέλος του. Άλλα κάποιες φορές μπορεί να πιεστούν οι καταστάσεις και να γίνει επανάσταση "με το ζόρι".
Εν πάσει περιπτώσει. Για το ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, σε κάθε επίπεδο, δεν τίθεται θέμα.
Την τρίτη πρόταση την δέχομαι μόνο αν αναφέρεσαι στην συγκεκριμένη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, και όχι γενικά.
[Όλες αυτές οι πορείες και τα συντάγματα κτλ που λες, πρώτα απ'όλα δίνουν αυτό. Ότι υπάρχουν κάποιοι τρόποι να διεκδικήσεις κάτι, εκτός από το να αλλάζεις τα κανάλια στην τηλεόραση και ακόμα ένα πολύ σημαντικό, θα βιώσεις την συλλογικότητα, την αλληλεγγύη κ την αλληλοβοήθεια.]
[Πώς πιστεύεις θα ήταν ο κόσμος ή η Ελλάδα χωρίς πορείες, εξεγέρσεις κτλ κτλ.]
Πως θα ήταν αλήθεια? Τι θα είχε αλλάξει? Ίσως είμαι βαθειά νυχτωμένος, αλλά... τι έχει αλλάξει με όλες αυτές τις απεργίες και τις πορείες? Ποτέ δεν με έπεισαν ως μέσο πίεσης. Πραγματικά.
Καλά για να μην πω για καταλήψεις. Αυτές είναι πράγματι καραγκιοζιλίκι. Χτυπιέται ο αριστερός στην συνέλευση (το πως γίνονται συνελεύσεις το αφήνω ασχολίαστο), να σου λέει, σήκω από την καρέκλα σου και μπες στον αγώνα. Μάλιστα. Και τι κάνει? Κλείνει το πανεπιστήμιο, και πάνε 10 άτομα απέξω και το κρατάνε κλειστό. Αυτό το αντιλαμβάνεσαι ως αγώνα? Ενάντια σε τι? Ποιος χέστηκε που έκλεισε το Πανεπιστήμιο?
Τέλοσπάντων, το θέμα είναι ακριβώς η ερώτηση που ρώτησες. Τι αλλάζει με όλα αυτά? Το καλύτερο που βρίσκω, είναι κάποιοι άνθρωποι που ενώνονται, όντως, και λένε εμείς απαιτούμε αυτό ή το άλλο. Και αυτό είναι καλό. Αλλά μετά? Και έχω και μια ακόμη αντίρρηση. Βλέπω το θέμα "δικαιούμαι" να κυριαρχεί στα μυαλά μας. Υποχρεώσεις έχουμε? Σχέσεις μεταξύ μας έχουμε? Μας ενδιαφέρει μόνο να απαιτούμε όλο και περισσότερα, ή κρίνουμε ρεαλιστικά όσο μπορούμε την κάθε κατάσταση? Θα δώσω παράδειγμα:
Γνωστός μου, ελεγκτής στο Βενιζέλος. Είναι δεν είναι 30άρης, δεν είχε προσόντα πάνω στο αντικείμενο (σπουδές κλπ), με κάποιον τρόπο, έστω και δικαίως, πήρε την θέση πριν κάποιο καιρό, δεν ξέρω. Έπαιρνε 2200€. Τους τα κάνανε 1050, γιατί τους κόψανε όλα τα επιδόματα. Κατεβήκανε σε απεργία προ ημερών, όπως ίσως ήδη γνωρίζετε. Μου έλεγε την κατάσταση με παράπονο και νιώθοντας αδικημένος. Μπορείς να μου πεις γιατί? Έχει δικαίωμα να μιλάει?
Σε μια χώρα που έχει ρημάξει, άσχετα με το ποιοι φταίνει για αυτό, πως διπλασιάζεις τον μισθό σου με επιδόματα, και φτάνεις τα 2200, και το θεωρείς και δικαίωμά σου που τα παίρνεις? Ήμαρτον, έχουμε χάσει κάθε μέτρο. Μου το έλεγε και φρίκαρα. Αυτός τώρα κατέβηκε σε απεργία... μετά μας φταίνε οι πολιτικοί.
Το ξανάπα. Φέρουμε τεράστια ευθύνη για την υπάρχουσα κατάσταση. Δεν μας πειράζει από που τα παίρνουμε, αν τα αξίζουμε, αν μπήκαμε με μέσο, αν ψηφίζουμε συμφεροντολογικά. Σημασία έχει ότι μας κόψανε τα ευρώ. Και το δεύτερο σπίτι δεν θα βγει. Και η δόση για το νέο αμάξι δεν θα πληρωθεί.... Δεν ξέρουμε τι θέλουμε, φίλος. Έρχεται αυτός ο τύπος και μου κάνει απεργία, ίσα κι όμοια με τον τύπο που βγάζει 500€, δεν έχει στον ήλιο μοίρα, και δουλεύει σαν το σκυλί! Για τον δεύτερο κάτι πρέπει να γίνει, για τον πρώτο... άντε γεια.
Πάω στο άλλο θέμα. Εκεί θα κατέληγα έτσι και αλλιώς, στο να ορίσουμε κάπως την ευτυχία. Και θα συμφωνήσω στο ότι είναι αρκετά υποκειμενικό το θέμα. Για αυτό εγώ, το αποκαλώ κάπως αλλιώς, νόημα ζωής. Έχει η ζωή σου κάποιο νόημα? Τι κάνεις στην ζωή σου? Τι σε "γεμίζει"? Tο πως θα ορίσεις την ευτυχία, παίζει μεγάλο ρόλο. Το καταλαβαίνω, και μάλλον η κουβέντα χάνει το νόημά της από δω και πέρα, γιατί αν δεν μιλάμε για το ίδιο πράγμα, δεν βγαίνει άκρη. Αλλάζει όλη η θεώρηση του θέματος. Θα συνεχίσω σχολιάζοντας τα λεγόμενά σου, αλλά ίσως πρέπει να το σφυρίξουμε κάπου εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μένα ένα βασικό πρόβλημα, είναι το να βγεις από τον εγωϊκό εαυτό σου.
Προφανώς για κάποιους ανθρώπους, τα πράγματα είναι πολύ άγρια. Και τότε είναι πολύ δύσκολο να βρεις ευτυχία, ή νόημα, ή πες το όπως θες. Η κάλυψη των πρώτων αναγκών για όλους, ήταν και θα είναι πάντα ένα βασικό ζητούμενο, αν όχι το πιο βασικό. Όταν πάμε σε καταστάσεις ανθρώπινου δράματος, όπως η μάνα που αναφέρεις, εκεί σηκώνω τα χέρια ψηλά. Με την έννοια, ότι αυτή η γυναίκα, ζει κάτι τόσο στενόχωρο και απάνθρωπο, που είναι απίστευτα δύσκολο να βγει από αυτή τη μιζέρια. Εγώ όμως θέλω να φύγω από αυτές τις καταστάσεις, και ένας λόγος είναι ότι δεν πιστεύω πως θα σταματήσει ποτέ το ανθρώπινο δράμα. Πάντα υπήρχε, και πάντα θα υπάρχει, αυτή είναι πεποίθησή μου. Είναι σα να λέμε ότι θα σταματήσει "το κακό" στον κόσμο. Δεν θα σταματήσει. Και αυτό δεν είναι για μένα απαισιοδοξία, είναι το πως αντιλαμβάνομαι τον τρόπο που ζει η ανθρωπότητα. Το πως αντιλαμβάνομαι την ανθρώπινη φύση.
Το τι πρέπει να κάνει η μάνα αυτή για να λυτρωθεί, είναι κατ' εμένα μια τεράστια πρόκληση, που πρώτα πρώτα περνά από μια εσωτερική αναζήτηση. Για αυτούς που ζούνε σε πιο νορμάλ καταστάσεις, όπως εμείς, είναι πιο εύκολα τα πράγματα, αλλά πάλι, καλούμαστε να βρούμε τον τρόπο, να ζήσουμε με νόημα, βγαίνοντας από τον εαυτό μας. Είναι πιο εύκολο, αλλά κοίτα γύρω σου. Θεωρείς ότι είμαστε ευτυχισμένοι, ή με νόημα άνθρωποι? Εγώ βλέπω συνήθως (όχι πάντα) σακιά από κρέας που περιφέρονται. Αυτό βλέπω. Κουραδομηχανές, αν προτιμάς.
[Παλεύουμε για να καλυτερεύσει όλος ο κόσμος. ]
Το ξέρω ότι αυτό προσπαθούν όλοι οι αριστεροί, αλλά το θέμα είναι πως η ζωή είναι έξω από τα οικονομικά συστήματα, έξω από τις μαρξιστικές θεωρίες. Μήπως δεν περνά τελικά από το χέρι σου η γυναίκα που λέγαμε πριν? Ενώ αντίθετα έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου και τον αγνοείς, προσπαθώντας πχ "να καλυτερεύσεις τον κόσμο"? Δεν ξέρω, όπως ξαναείπα, νομίζω πως δίνεται μεγάλη έμφαση σε λάθος στόχο.
[Η ευτυχία είναι βέβαια προσωπική υπόθεση αλλά όχι μόνον. Δεν είναι λύση ο κάθε ένας να βρίσκει έναν ατομικό τρόπο για να ευτυχεί απλά αδιαφορώντας για την αδικία και τις αντιξοότητες που δημιουργούνται σε αυτόν και τους γύρω του.]
Η ευτυχία, δεν είναι προσωπική υπόθεση. Απαιτεί προσωπική διεργασία, ναι, αλλά έχει να κάνει με την σχέση σου με τους άλλους. Δεν υπάρχουν "ατομικοί τρόποι να ευτυχείς". Πρόσεξε, δεν αναφέρομαι στις απολαύσεις. Άλλο οι απολαύσεις, άλλο η ευτυχία, ή το νόημα. Πες το φύση μας, πες το όπως θες, αλλά αυτό που μπορώ να αντιληφθώ είναι πως δεν γίνεται να ευτυχείς και να αδιαφορείς για τον δίπλα σου ταυτόχρονα.
Πιστεύω πως καθημερινά έχουμε ευκαιρίες για να ζήσουμε με έναν άλλο τρόπο, και συνήθως αν όχι πάντα, τις πετάμε στα σκουπίδια. Προτιμούμε να κλειστούμε στον εαυτό μας, στην ζωούλα μας, στις απαιτήσεις μας, στην κάλυψη ή "εξασφάλιση" κάποιων (πλασματικών?) αναγκών μας.
Ένα άλλο σημείο στο οποίο διαφωνώ, από αυτά που αναφέρεις στο τελευταίο σχόλιο, είναι αυτό που λες, ότι μπορεί να την στερήσει. Ακόμη και η μάνα που είπαμε, μπορεί να βρει την ευτυχία. Ξαναλέω, δεν αναφέρομαι σε απολαύσεις. Αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις, η πρόκληση είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι σε περιπτώσεις που έχουν καλυφθεί τα αναγκαία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω να σε ξαναρωτήσω. Μας θεωρείς ευτυχισμένους ανθρώπους? Που ζούνε με νόημα? Αφού έχουμε καλύψει υπερ-επαρκώς τις ανάγκες μας, δεκαετίες τώρα, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της Ελλάδας (και του κόσμου), είναι δυστυχισμένοι άνθρωποι? Γιατί μας μαστίζει το άγχος και η στενοχώρια?
Και το τελευταίο:
[Όταν τα πράγματα είναι "δύσκολα" πολλοί δεν μπορουν να τα διαχειριστούν και δυστυχούν. ]
Νομίζω πως όλοι μας βρισκόμαστε απέναντι στην ίδια πρόκληση, αλλά διαφορετικής δυσκολίας. Δεν πιστεύω πως η ζωή κάποιου είναι τόσο δύσκολη, ώστε να μπορεί να δικαιολογηθεί η έλλειψη νοήματος, ή η αίσθηση ευτυχίας. Απ' την αδυναμία μας συμβαίνει αυτό. Και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, μπορείς να βρεις νόημα, αγάπη, ευτυχία. Σταματάω για τον λόγο που προείπα.
Δεν θα δώσω ολοκληρωμένη απάντηση καθώς τραβάει πολύ. Αλλά μου άρεσε η κουβέντα..Οπότε…
ΑπάντησηΔιαγραφή[Πως θα ήταν αλήθεια? Τι θα είχε αλλάξει? Ίσως είμαι βαθειά νυχτωμένος, αλλά... τι έχει αλλάξει με όλες αυτές τις απεργίες και τις πορείες? Ποτέ δεν με έπεισαν ως μέσο πίεσης. Πραγματικά.Πως θα ήταν αλήθεια? Τι θα είχε αλλάξει? Ίσως είμαι βαθειά νυχτωμένος, αλλά... τι έχει αλλάξει με όλες αυτές τις απεργίες και τις πορείες? Ποτέ δεν με έπεισαν ως μέσο πίεσης. Πραγματικά.]
Πάνω σε αυτό. Δεν μπορεί να το λες αυτό. Φαντάσου έναν κόσμο χωρίς αντιστάσεις, αν και είναι αδύνατον, οι αντιθέσεις (καλό-κακό, δράση-αντίδραση κτλ) είναι μέρος της φύσης μας, που θα βρισκόμασταν; Ας μην πάω πολύ μακριά. Λίγο μακρυά..
1. Θα είχε πέσει η χούντα;;
2. Θα είχε κατοχυρωθεί το οκτάωρο;
3. Θα είχαν απελευθερωθεί οι μαύροι;
4. Θα είχε καταργηθεί η θανατική ποινή;
Και πολλά άλλα μπορεί κάποιος να πει…
Χωρίς αντιστάσεις, μήπως θα δουλεύαμε ακόμα με τα μαστίγια 12 ώρες την ημέρα για ένα πιάτο φαγητό;; Δεν θα γινόταν έτσι;; Δυστυχώς όσο και να μη μας αρέσει, όσο σαπίλα και αν υπάρχει στους χώρους της αντίστασης(λιγότερη βέβεαια από ότι στην άλλη μεριά), είναι απαραίτητη! Χωρίς αυτό οι άνθρωποι που επιλέγουν την οδοό της εκμετάλευσης στη ζωή τους θα σε πατήσουν κάτω! Αμφιβάλλεις γι αυτό;
Δεν ξέρω αν αναφέρεσαι μόνο στην Ελλάδα βέβαια. Το αν κάτι έφερε αποτέλεσμα θα το δείξει η ιστορία και είναι νωρίς ακόμα. Πάντως χωρίς αντιστάσεις δεν θα χρειαζόνταν ούτε καν τα προσχήματα για να σε ξεζουμίσουν και να σε μετατρέψουν σε τριτοκοσμική χώρα.
Όσο για τις καταλήψεις. Φυσικά και τους πειράζει. Και πολύ θα έλεγα. Γι αυτό και περνάνε νόμους να τις βγάλουν παράνομες. Οι καταλήψεις του 2006 εμπόδισαν το άρθρο 16.
--Για το παράδειγμα που αναφέρεις με τον γνωστό σου--
Διαφωνώ με τη λογική ότι γιατί εσύ που παίρνεις 2000 παραπονιέσαι όταν στο πάνε 1000 ενώ άλλοι παίρνουν 500. Τι θα πει αυτό; Ότι πρέπει και αυτοί να παίρνουν 500 ή να παίρνουν ΟΛΟΙ 2000;; Καλά θα κάνει να αντιδράσει και ο ένας και ο άλλος και να απαιτήσουν 2000. (Κοίταξε τώρα αυτό με τα ποσά είναι τυχαίο.Εννοώ ότι πρέπει να απαιτούν και οι 2 καλές συνθήκες για τη ζωή τους και στην υπάρχουσα κατάσταση για μια 4μελης οικογένεια 1500 ευρω είναι σχεδόν απαραίτητα.)
Τα επιδόματα που παίρνει ο ένας θα ήταν λογικό να τα παίρνει και ο άλλος. Το θέμα είναι να τα πάρει και ο άλλος όχι να κοπούν από τον έναν.. Και καλά έκανε που κατέβηκε σε απεργία.Και αυτός και ο άλλος. Τώρα αν ο συγκεκριμένος (που είναι αρκετοί τέτοιοι, μάλλον οι περισσότεροι) κοιτάζει μόνο την πάρτη του, δηλαδή "Α, αφού εγώ παίρνω 2500 για τους άλλους χέστηκα", και αντιδρά μόνον όταν χάνει τα δικά του, είναι λάθος. Αλλά δεν θα τον κατηγορήσω όταν αντισταθεί!! Θα τον κατηγορήσω όταν ΔΕΝ θα αντισταθεί!
--Στο θέμα της ευτυχία--
Συμφωνώ σε πολλά, αλλά έχω ενστάσεις. Δεν θα επεκταθώ όμως..
Συμφωνώ πολύ με αυτό...
[Πιστεύω πως καθημερινά έχουμε ευκαιρίες για να ζήσουμε με έναν άλλο τρόπο, και συνήθως αν όχι πάντα, τις πετάμε στα σκουπίδια. Προτιμούμε να κλειστούμε στον εαυτό μας, στην ζωούλα μας, στις απαιτήσεις μας, στην κάλυψη ή "εξασφάλιση" κάποιων (πλασματικών?) αναγκών μας.]
Αλλά μόνον σε συνδιασμό με το άλλο. Από μόνο του, χωρίς το στοιχείο της αντίστασης, θα δημιουργήσει έναν άνθρωπο αποκομμένο από τα κοινά όπου θα βρίσκει τρόπους να ευτυχεί στο μικρόκοσμό του και να αδιαφορεί (πρακτικά γιατί θεωρητικά μπορεί να νιώθει θλίψη για την κατάντια του κόσμου). Αυτό βέβαια μέχρι να του χτυπήσει η σαπίλα την πόρτα του. Γιατί θα τη χτυπήσει…
Δεν σχολιάζω κάτι άλλο. Δεν διαφωνούμε ακριβώς από ότι καταλαβαίνω. Δίνουμε έμφαση σε διαφορετικά πράγματα.
Και γω χαίρομαι για τον διάλογο που βγήκε. Ξενερώσαμε και τους υπόλοιπους και δεν μιλάει κανείς τους, χα!
ΑπάντησηΔιαγραφή[Πάνω σε αυτό. Δεν μπορεί να το λες αυτό. Φαντάσου έναν κόσμο χωρίς αντιστάσεις, αν και είναι αδύνατον, οι αντιθέσεις (καλό-κακό, δράση-αντίδραση κτλ) είναι μέρος της φύσης μας, που θα βρισκόμασταν; Ας μην πάω πολύ μακριά. Λίγο μακρυά..
1. Θα είχε πέσει η χούντα;;
2. Θα είχε κατοχυρωθεί το οκτάωρο;
3. Θα είχαν απελευθερωθεί οι μαύροι;
4. Θα είχε καταργηθεί η θανατική ποινή;
Και πολλά άλλα μπορεί κάποιος να πει…]
Εγώ μίλησα για τις κινητοποιήσεις των τελευταίων 1-2 δεκαετιών, συγκεκριμένα στην Ελλάδα. Δεν είμαι αντίθετος σε μια αντίδραση. Μια υπέροχη ταινία είναι η... να πάρει δεν την θυμάμαι. Παραδοσιακός ε? Θα την θυμηθώ και θα την γράψω. Η ταινία είναι μια επανάσταση εργατική, που καθιέρωσε, ή τουλάχιστον προώθησε πολύ την ισότητα μεταξύ αντρών-γυναικών στην εργατική τάξη της Αγγλίας. Ενδεχομένως να την έχετε δει. Αλλά η κατάσταση στην Ελλάδα, πάνω στο θέμα, δεν με πείθει.
Αυτό που λες για τις καταλήψεις, πως συμβαίνει στην πράξη? Που είναι η πίεση, όταν κλείνει μια σχολή?
Για το άρθρο 16 ξεκινάω ψάξιμο, να βρω τις πραγματικές πιέσεις πίσω από την μη πραγματοποίησή του. Ενδιαφέρον, δεν το θυμόμουν!
Για τους μισθούς που λες.
Ξέρω τι εννοείς, και εν μέρει συμφωνώ. Όμως, το θέμα δεν είναι να έχουμε όσο περισσότερα γίνεται. Ή, αν το πούμε αυτό γενικά, όταν το βάλουμε μέσα σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο, (πχ, ελληνική κοινωνία, 1990-2010, καπιταλιστικό σύστημα, πολιτική η γνωστή..) τότε είμαστε αναγκασμένοι να βρούμε μια ρεαλιστική, μέση λύση. Δίνω ακραίο παράδειγμα, για να εξηγηθώ. Γίνεται να βάλουμε τον βασικό στα 3000€? Τι θα γίνει αν απαιτήσουμε όλοι 5000€ μισθό? Μιλάω μέσα στην υπάρχουσα κατάσταση της προαναφερθείσας παρένθεσης.
Θέλω να πω, πως πρέπει να υπάρχει ένα normalise μισθών, το οποίο να συνάδει με την συνολική κατάσταση. Τέλοσπάντων, δεν επεκτείνομαι σε αυτό, αλλά εγώ νομίζω πως ο γνωστός μου ήταν εκτός ρεαλισμού αυτή τη στιγμή, και προσπαθούσε με την απεργία του να αρμέξει από κάπου που δυστυχώς δεν έβγαζε πια γάλα.
Το συνδυάζω με το επόμενο, και προχωράω: Όταν αυτός έβγαζε 2200, αν τον ρώταγες αν είναι ικανοποιημένος, θα σου έλεγε όχι. Και δεν θα του έφταναν, αυτό είναι κλασσικό. Ζούμε μέσα σε χλιδή και δεν το καταλαβαίνουμε. Προφανώς τα 1050 του φάνηκαν λίγα. Ενώ στην πραγματικότητα, μπορούσαν να του φτάσουν και αυτά. Αλλά έχουμε μάθει σε έναν τρόπο ζωής κρεπαλιάσματος, και χάσαμε το μέτρο (και το μέτρημα). Τέλοσπάντων, για μένα η πρόκληση είναι να τα φέρεις βόλτα και με 1050, και να είσαι χαρούμενος άνθρωπος, "γεμάτος". Μπορείς? Προσπαθώντας και για το καλύτερο ή το περισσότερο, δεν είπα όχι σε αυτό. Αλλά αυτό είναι το δεύτερο. Το άλλο είναι το πρώτο. Αστοχούμε στο πρώτο, και τότε έρχεται θάνατος στην ζωή μας, και μένουμε να κυνηγάμε τα δεύτερα και τα τρίτα.
Στο τελευταίο που λες, δεν διαφωνώ, αντιθέτως νομίζω κάπου το περιέγραψα παραπάνω. Το μοίρασμα με τον άλλο, η αγάπη στον διπλανό, το βγάλσιμο από τον μικρόκοσμό σου. Σε αυτά βρίσκω νόημα ζωής. Απορία. Όταν τα βιώνεις αυτά, σε ενδιαφέρει αν παίρνεις 800 ή 3000 €?
(διέγραψα το προηγούμενο σχόλιο γιατί τα'χε παίξει η στοίχιση)
Απαντώ μόνο στο τελευταίο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει σημασία το πού δουλεύεις, πόσο σκληρά και πόσα σου χρειάζονται για τα βασικά. Τροφή, στέγη (ρεύμα,τηλέφωνο κτλ)... Αν βγάζεις 500 και δουλείες 9 ώρες και άλλες 4 για να βγάλεις 750-800 τότε μάλλον δεν σου φτάνουν αυτά που ανέφερες. Πρακτικά δηλαδή.
Το ότι με ένα μινιμουμ μπορούμε να ζούμε εξίσου καλά δεν θα διαφωνήσω αλλά το να μας ρίχνουν στα 500 ενώ άλλοι τρώνε δισεκατομμύρια και άλλοι βέβαια πεινάνε δεν μπορώ να το ανεχτώ και ας μου φτάνουν εμένα τα 500.
Ναι ρε Άρη. Δεν είπα να το ανεχτούμε. Δεν είπα να ικανοποιούμαστε με την κοινωνική αδικία, αλίμονο. Έχουμε κάνει αρκετές συζητήσεις, νομίζω δεν τίθεται τέτοιο θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπα να μην μιζεριάζουμε, αλλά να κυνηγάμε να βρούμε τρόπους να χαρούμε αυτό που έχουμε. Κυνηγάμε το καλύτερο, αλλά να χαιρόμαστε πρώτα αυτό που έχουμε. Γιατί δεν το χαιρόμαστε. Κατά κανόνα μιζεριάζουμε.